Marzenia to nieodzowny

element mojego życia,

który przenika szarą rzeczywistość

wizerunkiem przychylności

i niewykluczonych przeżyć

gotowych do spełnienia.

I nawet przeciwności losu

nie mają mocy sprawczej

bym przestała śnić na jawie o …

Ciiii…

nie zapeszajmy fantazji zdarzeń,

niech spełni się jedno z nich,

gdy pośród granatu sierpniowej nocy

rozbłyśnie spadająca gwiazda.

A może Perseidy

w swej nieprzewidywalności

przetną niebo milionem iskier,

dając nadzieję spełnienia

nawet na przekór złym

życzeniom!

objęłam cię tak mocno
z całych sił przygarnęłam
w uścisku wyczułam szczupłość
pod bladą skórą pierścienie wieku
wykuły muskuły wyobraźni

szelest wiatru w twoich włosach
powtarzał mi starą historię
i snuł plany na przyszłość

o marzeniach mogę z tobą szeptać
godzinami przytulona policzkiem
do twego ciała odżywam na nowo

tyle dobra w kroplach twej krwi
ale ja nie mogę cię ranić
i chociaż serce dudni
to wsłuchana w ten głos
zatraciłam się w twojej ciszy

i tylko proszę nie płacz!

w rytmie twej opowieści
brzozowy las wspomnień
do dzisiaj jest mi ostoją

W ogrodzie pełnym marzeń w kielichach lilii pszczoły,
a w pąkach róż czerwonych zapach drzemie wesoły.
Do tego kwitną dzwonki, białe i fioletowe,
kłaniając się dziś słońcu snują cichą rozmowę.

Cynie wytworne z dalią stanowią grupę zwartą,
konkurując z lawendą, zawarły pakt też z chabrem.
A tam w słonecznym blasku gazania i jej siostry,
z płomieniem złotorudym prowadzą dyskurs ostry
na temat swej urody i astrów odmienności…
Wszak są na tej polanie w przewadze innych gości!

Lobelia zaś w półcieniu wyprostowana dumnie
błyszczy w blasku zieleni i myśli o nokturnie…
To koncert z melancholią, wieczorny, nastrojowy,
poezja kilku świerszczy z lampionem świetlikowym.

Rozmowy kwiatów szeptem, wiatru podmuchem tchnięte,
w samo południe śpiewem, nocą milczą zaklęte,
wsłuchując się z rozmysłem w ballady kołysanie,
niczym dzieciątko małe czekają już na spanie.
Tak dzień kolejny minął, a księżyc w pełni blasku
utulił do snu wszystkich… cicho i bez poklasku!

dotyk opuszków palców

obudził uśpione żądze

uratuj mnie od samotności

w tej sekundzie burzowej nocy

iskry pożądania zapłonęły

spalając energię dwojga

gdy motyl nocy niefrasobliwie

musnął płomień jedynej świecy

ciszę przerwał syk palonych skrzydeł

zakłócając harmonię zaplecionych dłoni

tak niewiele trzeba

aby rozbudzić pragnienie

a jeszcze mniej by je ugasić

środa to mój ulubiony dzień

a tu taki niefart

poranek zaczął się chaotycznie

gdy uśpiony budzik

na chwilę

przysnął razem ze mną

jedno spojrzenie w okno

i cała tajemnica snu

uleciała razem ze spojrzeniem

no cóż

trzeba się zadowolić

dobrym posmakiem

wspomnień nocy

i pędzić

by skrócić czas

dotarcia do celu

wyznaczonego

stosunkiem

służbowego spełnienia

widzę że się zakochałaś

a serce nieśmiało nadzieją płonie

gdy skowronek zwyczajny

kusi swoim krótkim vibrato

perliście w locie zalotnym

dzwoniąc pieśń oblubieńców

błękit twoich oczu zachwyca

i niestraszne mu błyski piorunów

które z siłą miliona woltów

mogłyby nawet zabić

oryginalna woń uwodzi zmysły

nocą porywając szal niezależności

zamyka w dłoniach świeżość

skropioną  grzesznym pożądaniem

usta rozchylone w pocałunku

rozpaliły ogień namiętności

gdy w kielichach polnych kwiatów

zamknięto noc kochanków

wiosenne uniesienie

wraz z wiatru szeptem

obudziło miłości brzmienie

 widzę że dorastasz

subtelnością przetykając myśli

słońce już przyśpieszyło

i zimowy żart niewybredny

zmieniłaś w niedopowiedzenia

wiosennego powiewu

obudzone marzenia

zapragnęły więcej

gdy pierwsze krople

pobudziły je do życia

lecz niepewność nadal przenika

chłodem powstrzymując

ogień młodzieńczych pragnień

takie prawo w okowach mrozu

wyrwij się z nich co tchu

i rozpal płomień gorący

na jutro zostawiając wątpliwość

nieskończonych pragnień

niech na skrzydłach motyla

poniesie cię wiosenny wiatr

w stronę pierwszej miłości

pokutna cisza
w milczeniu grzesznika
rozbrzmiewa w sercu

pokora i sumienie
w cieniu ran krwawiących

obraz krzyża zatarły
łzy spływające
głucho na posadzkę

wszystko i nic
sumiennie drążą umysł

winowajca
z pochyloną głową
rozliczył swoje życie

tak trudno naprawić zło
przyznając się do grzechu

i tylko wybaczenie
daje ukojenie
na lepsze jutro

wczoraj zmrok zapadł zbyt wcześnie
a ja wciąż pamiętam słoneczny
uśmiech matki nad kołyską

minęły dnie i noce

zmrok zapadł znów zbyt szybko
i pojedyncza łza nieśpiesznie
spłynęła po policzku wspomnień 

kolejny dzień schylił się do nocy

gwiazd blask zniknął w szarudze
deszczem zmywając przeszłości tchnienie
gdy księżyc zza chmur przecierał oczy

kołysanka na do widzenia

nuty utkane w ciszy czytanych listów
zagrały w papieru szeleście
z tekstem jedynej miłości

bo przed snem nie można chcieć więcej

w natłoku myśli

kłębiące się  strofy

wykrzywiają w bólu

każde słowo

pojedynczo wykręcając

zawijasy artystycznego

cierpienia

karykatura liryki

w samotnej rozterce

zachwiała talentem 

wyczekując cierpliwie

aż krzyk marazmu

uwolni wenę

w poetyckim spełnieniu