nie jestem piękną Julią

na balkonie we włoskiej Weronie

może to i dobrze

gdy dramat zamienia się w szarość

codziennej nostalgii

i chociaż podświadomość

rwie się do raju miłosnych igraszek

to jednak kości rzucone w grze życia

w rachunku prawdopodobieństwa

nie wypadły w parze

przeważając szalę naszego współistnienia

tak jak długie włosy zaplecione w warkocz

które z wiekiem odeszły w niepamięć

pozostawiając zadrę przemijania

i album starych fotografii

refleksja powagi sytuacji

zmroziła krew w żyłach

przyśpieszając paradoksalnie

szybsze bicie serca

gdy pióro zamoczone

w prastarym inkauście

zawarło pierwsze myśli

na pergaminie

droższe od pieniędzy słowa

stworzyły dzieło

nie marnując nawet skrawka

drogocennej skóry

współczesne pisanie wierszy

na skrawku białego papieru

wydaje się nieistotne

gdy na wiosennej łące

pasie się stado baranów

zaszyte pod łatą wspomnień

utkane z nici zdarzeń

niczym dym z papierosa

suną nieprzerwaną smugą

w stronę uchylonego okna

wymykając się dyskretnie

w granatowej czerni

wyciągają ramiona

czekają na spełnienie

a milion gwiazd

na niebie tylko lśni

takie moje małe tęsknoty

Wspomnienia baśniowej krainy,

w twardej oprawie dzieciństwa

objawiły się błękitem ścian domu Dżepetta

i malunkiem drewnianego chłopca,

którego twarz zaburzała harmonię uroku

w obrazie szpiczastego nosa.

Historia opleciona barwą

fantastyki i okrucieństwa

jak większość opowieści z dzieciństwa

miała szczęśliwe zakończenie

przesiąknięte morałem

pozytywnego bytu,

a dzisiaj prosto, szybko i krótko

toczą się bajkowe opowiadania,

w pędzie współczesności

karykaturą dobroci

kusząc dziecięce wyobrażenie

nadchodzącej dorosłości.

Gdzie się podziały baśnie

ze szlachetnym zakończeniem

zwycięstwa dobra nad złem?

łaskawym okiem rankiem spojrzałam

na filiżankę pełną kakao

z uznaniem w głosie bijąc ci brawo

śniadanie chwaląc ruszyłam żwawo

i powiem szczerze to nie są żarty

gdy człowiek rusza z domu nażarty

do tego jeszcze w dobrym humorze

czego chcieć więcej mój dobry Boże

lecz nagle kamień na drodze stanął

wbity głęboko nie czmychnął zając

więc ja koziołki trzy wykręciłam

i jak padalec wężem ruszyłam

tocząc się z górki głośno krzyknęłam

i dobrą passę z lekka przeklęłam

na dole górki już lepiej było

optymizm wrócił śmiało się ryło

bo przecież dzisiaj dzień zakręcony

wiją się wszędzie świńskie ogony

nie dam się zmamić złym prognostykom

rozgonię smutki choć zegar tyka

i czas do pracy spóźnieniem grozi

pójdę się przebrać nie będę razić

i piorunami nie będę biła

pozytyw kręci więc będę miła!

Walet kier wyprostowany
przepowiedział miłość
gdy stanął majestatycznie
po lewej stronie mojej karty

wróżba rozłożonego tarota
stała się przepowiednią
kiedy smutek zapukał
do drzwi domorosłej wróżki
z nadzieją udanego jutra

tak to już jest w życiu
gdy samotne serce
w swojej naiwności
próbuje znaleźć miłość
za wszelką cenę!

po jedzeniu

sytość umysłu

doskwiera

a senność łamie

każdą kosteczkę

do czasu

aż oko rzuci cień na stos

papierów

z terminem płatności

wahadło zmęczenia

zamiera wówczas

na chwilę

gdy liczydło

dodaje w skrytości

bajońskie sumy

codziennej rozpusty

gaz

prąd

woda

śmieci

jak dobrze

że dorosły nam

już dzieci

Tej nocy obudziłam się nim wskazówki zegara

wybiły godzinę 03:04. To dobry czas,

ostatnie tchnienie lata wpadło przez uchylone okno

i zamarło…

Jakby chciało mi powiedzieć:

– Do zobaczenia wkrótce!

Poryw świeżości i tęsknota zawisły w pokoju czekając

na moją reakcję. Jednak pełnia nocy nie nastraja

do gwałtownych zrywów i porywów chwili.

Leniwie przeciągnęłam ramiona i poprawiłam poduszkę

wyrzucając z siebie westchnienie przeszłości.

Lato właśnie minęło, a jesienna szarówka na dobre

zagości w mym sercu nim poranek rozświetli

zachmurzone drzwi do raju.

Kolejny dzień życia, w nowej odsłonie…

lubię tę porę roku, las góry i źródła bicie

w odcieniach rudozłotych, lecz w tych kolorach

wyjątkowo mi nie do twarzy!

Jesienne barwy zaczęły już rozpychać się łokciami,

choć liście spragnione wody nie chcą jeszcze umierać.

Błogosławieństwo deszczu zmyło kurz i napoiło drzewa,

gdy kropla za kroplą ożywiło wyschniętą ziemię,

najpierw delikatnie gładząc spragnioną glebę,

by nim nadszedł mrok zabębnić z rozmachem w taflę szyby.

Sen zauroczony melodią podszedł do okna

zabierając upragniony czas, zamknięty

w ziarnach zabytkowej klepsydry.

Przewracając się z boku na bok

nie mogłam uwolnić refleksji od łez nieba,

które rozbudzając mroczną fantazję

zakłóciły rytm wyciszonej nocy.

Zegar przesuwał wskazówki nieubłagalnie

zbliżając się do świtu jutra, a ja

w rozpaczy niewyspania zaklęłam w duchu

i skierowałam swoje myśli ku liczeniu baranów!

Las o świcie pachniał ciszą

milczące ptaki

w oczekiwaniu promienia słońca

zaszyły się w jeszcze zielonych liściach

ożywczy zapach deszczowej aury

westchnął niespodzianie

szelestem wiatru pośród konarów

chmury sunąc nisko

zahaczały niefrasobliwie

rozrywając skłębione poszycie

na szczycie góry

ten dzień z przymrużeniem oka

niepodobny do innych

rozpoczął się wędrówką

życie budziło się leniwie

wystukując bezgłośny marsz

rosnących kamieni

swoisty szczyt możliwości