Walet kier wyprostowany
przepowiedział miłość
gdy stanął majestatycznie
po lewej stronie mojej karty

wróżba rozłożonego tarota
stała się przepowiednią
kiedy smutek zapukał
do drzwi domorosłej wróżki
z nadzieją udanego jutra

tak to już jest w życiu
gdy samotne serce
w swojej naiwności
próbuje znaleźć miłość
za wszelką cenę!

po jedzeniu

sytość umysłu

doskwiera

a senność łamie

każdą kosteczkę

do czasu

aż oko rzuci cień na stos

papierów

z terminem płatności

wahadło zmęczenia

zamiera wówczas

na chwilę

gdy liczydło

dodaje w skrytości

bajońskie sumy

codziennej rozpusty

gaz

prąd

woda

śmieci

jak dobrze

że dorosły nam

już dzieci

Tej nocy obudziłam się nim wskazówki zegara

wybiły godzinę 03:04. To dobry czas,

ostatnie tchnienie lata wpadło przez uchylone okno

i zamarło…

Jakby chciało mi powiedzieć:

– Do zobaczenia wkrótce!

Poryw świeżości i tęsknota zawisły w pokoju czekając

na moją reakcję. Jednak pełnia nocy nie nastraja

do gwałtownych zrywów i porywów chwili.

Leniwie przeciągnęłam ramiona i poprawiłam poduszkę

wyrzucając z siebie westchnienie przeszłości.

Lato właśnie minęło, a jesienna szarówka na dobre

zagości w mym sercu nim poranek rozświetli

zachmurzone drzwi do raju.

Kolejny dzień życia, w nowej odsłonie…

lubię tę porę roku, las góry i źródła bicie

w odcieniach rudozłotych, lecz w tych kolorach

wyjątkowo mi nie do twarzy!

Jesienne barwy zaczęły już rozpychać się łokciami,

choć liście spragnione wody nie chcą jeszcze umierać.

Błogosławieństwo deszczu zmyło kurz i napoiło drzewa,

gdy kropla za kroplą ożywiło wyschniętą ziemię,

najpierw delikatnie gładząc spragnioną glebę,

by nim nadszedł mrok zabębnić z rozmachem w taflę szyby.

Sen zauroczony melodią podszedł do okna

zabierając upragniony czas, zamknięty

w ziarnach zabytkowej klepsydry.

Przewracając się z boku na bok

nie mogłam uwolnić refleksji od łez nieba,

które rozbudzając mroczną fantazję

zakłóciły rytm wyciszonej nocy.

Zegar przesuwał wskazówki nieubłagalnie

zbliżając się do świtu jutra, a ja

w rozpaczy niewyspania zaklęłam w duchu

i skierowałam swoje myśli ku liczeniu baranów!

Las o świcie pachniał ciszą

milczące ptaki

w oczekiwaniu promienia słońca

zaszyły się w jeszcze zielonych liściach

ożywczy zapach deszczowej aury

westchnął niespodzianie

szelestem wiatru pośród konarów

chmury sunąc nisko

zahaczały niefrasobliwie

rozrywając skłębione poszycie

na szczycie góry

ten dzień z przymrużeniem oka

niepodobny do innych

rozpoczął się wędrówką

życie budziło się leniwie

wystukując bezgłośny marsz

rosnących kamieni

swoisty szczyt możliwości

Kolory soczystej zieleni

wtopiły się pazurami w ziemię.

Skropione czystą kropli rosy

nasyciły spojrzenie swoją głębią.

Spokój odchodzącego zmierzchu

zakłóciło pierwsze pianie koguta,

niesione wiatrem z oddali,

obudziło pisklęta w gniazdach.

Trele wiosenne narzucają

rytmiczny poranek dnia,

a snujące się zapachy

wielobarwnych kwiatów,

aromatem pobudzają

wyobraźnię.

Wiosenna impresja

namalowała kolejny dobry dzień,

otulając szalem z różaneczników

ulotną chwilę poranka.

Uroczy landszafcik

w regionalnym wydaniu.

Bez pośpiechu
leniwy dzień snuje się od świtu
przetykany śpiewem ptaków
i pianiem niecierpliwego koguta

Bez słońca
nie byłby taki energetycznie radosny

Bez sensu
że muszę znowu iść do pracy
tracąc cenne godzinny
majowego zauroczenia

Bez falstartu
wyścig każdego dnia rozpoczęty

Bez pachnie
kojąca woń zniewala sennie
narzucając spokój i gwarancję
nieustającej pogody ducha

W odcieniach fioletu można się zatopić
bez reszty

Abażur lampy gdzieś przekrzywiony,

w pokoju smutek, płacz samotności…

Krzesło i biurko znów zakurzone,

nie ma już bieli w sześcianie kości.

Spoglądam smutno na nocy gwiazdy,

dym z papierosa łkaniem rozczula,

wspomnienie błysło miłości cieniem

i zgasło! Tępa nienawiść, córa

rozrzutności, śmiech losu chichocze.

Za dnia przeminie? Błyskiem ogrzany

promień nadziei, smak naiwności,

oddech przyszłości jeszcze nieznany.

Pokój w półmroku, myśli spowite,

reminiscencja zdarzeń zamglona.

Trzy zwrotki wiersza, wersy z rymami

echem odbite… gra słów skończona!

Lotem błyskawicy wróciły wspomnienia,

przeszłość miłosnych igraszek,

dwa żółwie bez intymności,

i ich żywiołowy seks, bez skrępowania.

Przymykam powieki i widzę twoje dłonie,

ich sekret, powolny, żółwi dotyk przepełniony

ekspresją bliskości dwóch warstw.

Istota niemożliwego w półśnie wyobrażeń

zatrzymała się w oddechu miłości

przechylając szalę samotności.

Twoje dłonie na mym ciele,

przełamują barierę dwóch skorup,

zwierzęcy instynkt zamknięty

w uścisku dwojga.

Pycha z uległością

w konfrontacji racji stanu

pochyliły się nad chciwością.

Jej rządza zawładnęła duchową

stroną życia. Nieczysta myśl

zazdrośnie zajrzała

przez okno przyszłości.

Głód czystej miłości zamarł…

By być jak inni,

przemknęło lotem błyskawicy

nad bufetem pełnym jadła,

gdy wina zalega w dacie

przesadnego lenistwa.

Z przewróconego kielicha

wypłynął nektar,

rozlewając się morzem

po stole rozpusty.

Kropla winnej latorośli

stoczyła się głucho,

spadając w ziemi ramiona,

i z pokorą zniknęła w przebłysku

wiosennego pojednania.