widzę że się zakochałaś

a serce nieśmiało nadzieją płonie

gdy skowronek zwyczajny

kusi swoim krótkim vibrato

perliście w locie zalotnym

dzwoniąc pieśń oblubieńców

błękit twoich oczu zachwyca

i niestraszne mu błyski piorunów

które z siłą miliona woltów

mogłyby nawet zabić

oryginalna woń uwodzi zmysły

nocą porywając szal niezależności

zamyka w dłoniach świeżość

skropioną  grzesznym pożądaniem

usta rozchylone w pocałunku

rozpaliły ogień namiętności

gdy w kielichach polnych kwiatów

zamknięto noc kochanków

wiosenne uniesienie

wraz z wiatru szeptem

obudziło miłości brzmienie

 widzę że dorastasz

subtelnością przetykając myśli

słońce już przyśpieszyło

i zimowy żart niewybredny

zmieniłaś w niedopowiedzenia

wiosennego powiewu

obudzone marzenia

zapragnęły więcej

gdy pierwsze krople

pobudziły je do życia

lecz niepewność nadal przenika

chłodem powstrzymując

ogień młodzieńczych pragnień

takie prawo w okowach mrozu

wyrwij się z nich co tchu

i rozpal płomień gorący

na jutro zostawiając wątpliwość

nieskończonych pragnień

niech na skrzydłach motyla

poniesie cię wiosenny wiatr

w stronę pierwszej miłości

pokutna cisza
w milczeniu grzesznika
rozbrzmiewa w sercu

pokora i sumienie
w cieniu ran krwawiących

obraz krzyża zatarły
łzy spływające
głucho na posadzkę

wszystko i nic
sumiennie drążą umysł

winowajca
z pochyloną głową
rozliczył swoje życie

tak trudno naprawić zło
przyznając się do grzechu

i tylko wybaczenie
daje ukojenie
na lepsze jutro

wczoraj zmrok zapadł zbyt wcześnie
a ja wciąż pamiętam słoneczny
uśmiech matki nad kołyską

minęły dnie i noce

zmrok zapadł znów zbyt szybko
i pojedyncza łza nieśpiesznie
spłynęła po policzku wspomnień 

kolejny dzień schylił się do nocy

gwiazd blask zniknął w szarudze
deszczem zmywając przeszłości tchnienie
gdy księżyc zza chmur przecierał oczy

kołysanka na do widzenia

nuty utkane w ciszy czytanych listów
zagrały w papieru szeleście
z tekstem jedynej miłości

bo przed snem nie można chcieć więcej

w natłoku myśli

kłębiące się  strofy

wykrzywiają w bólu

każde słowo

pojedynczo wykręcając

zawijasy artystycznego

cierpienia

karykatura liryki

w samotnej rozterce

zachwiała talentem 

wyczekując cierpliwie

aż krzyk marazmu

uwolni wenę

w poetyckim spełnieniu

lustrzane odbicie
wykrzywione grymasem niewyspania
zadrwiło z nadchodzącego dnia

to nie napawa optymizmem

przy deszczowej aurze
jedno spojrzenie w taflę szyby
pogłębiło tylko smutek

gdyby chociaż jeden
promień słońca
zabłysnął tego dnia
muskając powieki
wpatrzone we własne ego

nic z tego!

tej nocy zgasło
światło miłości
a pochmurny dzień
zamknął nadzieję
i rozwiał wszelkie
wątpliwości

Kiedyś tu, na tej strzyżowskiej ziemi

pełne miłości zasiano ziarno…

Pośród pagórków było znów gwarno

gdy śmiech dziecięcy echem się plenił.

Porami roku, w kolorach cieni

rozkwitał słońcem, każdy dzień hardo

uczuciem dwojga, bo było warto.

Maestria uczuć, ją trzeba cenić!

Lecz nagle wrona, co znikąd spadła

szponami swymi rysę zrobiła,

zburzyła spokój górskiego stadła.

Błysk czarnej chmury, gniew rozpaliło

gdy w mir rodzinny jak truchło wpadła…

Krucza gadzino, nie poradziłaś!

 
               niedzielne popołudnie chyli się już ku nocy
               może zbyt pochopnie przeskakuje czas
               odmierzając słoneczne godziny wrześniowego lata
               wiosenne ptaki już opuściły świerkowe gniazda
              zabierając ze sobą wietrzne przyśpiewki

     szczególnie te przed nocą napawały mnie radością
     minionego dnia gdy ptasie trele do ostatniego promienia
     nasilały się z każdą minutą by zgasnąć w mroku nocy

               teraz słyszę tylko kra kra kra
               rozdziobią nas kruki wrony

     tęsknię do mojej ukochanej brzozy
     ścięta odeszła wraz z ostatnim spadającym liściem
     zabrała ze sobą dobrą energię
     nie powinnam pozwolić ścinać marzeń
     szczególnie tych które niosą ze sobą nadzieję

               myślisz że można cofnąć czas w zapomnieniu powrócić
               ot tak na przyszłe dni gdy szaruga jesienna zawita
               brunatną mazią błotnistego letargu zabijając myśl dobrej passy

     ty i ja w jesiennej piosence przetykanej ostatnim tchnieniem
     babiego lata zatrzymani w pajęczynie zdarzeń

                 cień cierpliwości

bezsenność nocy

nakręciła spiralę wspomnień

które palą ogniem

przed świtem wizja

wróciła z dalekiej podroży

zamkniętej w rozważaniach

skondensowanych myśli

na szczęście poranek

odwrócił wzrok

karcącym spojrzeniem

przeciwsłonecznych okularów