bez pośpiechu
leniwy dzień snuje się od świtu
przetykany śpiewem ptaków

bez słońca
nie byłby taki
energetycznie radosny

bez sensu
że muszę znowu gdzieś iść
tracąc cenne godzinny
czerwcowego zauroczenia

bez falstartu
wyścig każdego
dnia rozpoczęty

bez pachniał w maju
kojąca woń zniewalała sennie
narzucając spokój i gwarancję
nieustającej pogody ducha

w odcieniach fioletu
też można się zatopić
bez reszty

chociażby w zapachu
lawendowego uśmiechu
bez żartu

marzyłam przez lata aby dotrzeć

do kanionu spragnionego wody

w którym sam Indiana Jones

nie wierząc w przeznaczenie

poszukiwał świętego Graala

dwa odległe światy

i droga wykuta w skale

by dotknąć kielicha życia

prawda czy mit – wytwór wyobraźni

bez znaczenia dla finezji pragnień

z każdym rokiem odsuwał się w dal

niczym obłok sunący po nieba błękicie

i nagle pragnienie zaspokojono

wróżba z kamyków losu

ułożyła koronkowy szlak

wędrówka bez nadziei

stała się spełnieniem

teraz znowu nastał czas

by marzyć i śnić

o zapomnianych szlakach

gdzieś kiedyś a może jutro?

już nie będę powstrzymywać

swoich wodzy fantazji

niech rwą z kopyta!

młodości niezaprzeczalny smak 

odchodzi z każdym rokiem

powolnie bo pogoda ducha

walczy o przetrwanie

dzielnie aczkolwiek nieskutecznie

trudzi się każdego poranka

by dźwignąć moje kości

z puchowej pościeli sennych rojeń

jak zatrzymać jego zmysł i spryt

i uleczyć reumatyzm wieku

choćby w źrenicach nocy

pochwycić uśmiech brzęczący

i swawolność przezroczy

feerycznych epizodów

uff… myśli zapętlone zawirowały

w szufladzie pełnej marzeń

uznały wyższość tej niepojętości

i poddając się pogodzie tchniętej

wiosennym przebudzeniem

zaśpiewały protest song

wkładając okulary przeciwsłoneczne

na przekór przepowiedniom biegu lat

zaczęły pogodny dzień!

za siedmioma górami

i siedmioma rzekami

gdy spełnienia nadszedł czas

nowa opowieść się zaczęła

i niech trwa

jak potoczą się losy

i jaki będzie bieg

tej drogi pośród ludzi

czy ten narysowany szlak

energię talentu obudzi

myśli pełne optymizmu

czekają na kolejny dzień

który przynosi radość istnienia

z mojej kropli krwi

uśmiechu i łez

bo nastał już

czas nowego pokolenia

fot. Monika Szlachta

kolory soczystej zieleni

wtopiły się pazurami w ziemię

skropione czystą kroplą rosy

nasyciły spojrzenie swoją głębią

spokój odchodzącego zmierzchu

zakłóciło pierwsze pianie koguta

niesione wiatrem z oddali

obudziło pisklęta w gniazdach

trele wiosenne narzucają

rytmiczny poranek dnia

a snujące się zapachy

wielobarwnych kwiatów

aromatem pobudzają

wyobraźnię

wiosenna impresja

namalowała kolejny dobry dzień

pieszcząc przebłysk poranka

uroczy pejzaż w swojskim wydaniu

kiedy dotknęła mnie choroba

zwana miłością

zaległa głęboko w piersiach

od razu wiedziałam

że jest nieuleczalna

przesiąknięta wirusem dwojga

zasiała ziarno pożądania

jej ekspansja była  natarczywa

zniewalała każdą komórkę

dyktowała warunki

wprowadzając wibracje

w pojedynczy dotyk dłoni

odmówiła posłuszeństwa nogom

lotem błyskawicy przeszywając serce

zagnieździła się w umyśle

w pogoni za namiętnością

która zatruła ciało

nie bacząc na duszę

i tylko ostatni powiew myśli

zadał sobie pytanie

– Czy tutaj konieczna jest izolacja?

pobudka tego ranka osnuta była mgłą
i żaden bodziec nie pozwalał
kreować nowej rzeczywistości
bo nawet świeża woda nalana do wiadra
tuż po wschodzie słońca
sprawiała wrażenie uśpionej
w konfesjonale wspomnień

i tylko podłoga skrzypiała po staremu
gdy krok za krokiem
stopy snuły się po starych drewnianych deskach
zamknięte w czterech ścianach imaginacji

gdy odległe bezdroża jawiły się posmakiem wolności
wyrwanym razem z ceglastym murem
tego wewnętrznego więzienia

zagubione myśli pośród kolorów

mojej wolności zastygły

gdy spojrzenie przymrużonych okularów

rzuciło milionem na szalę refleksji

krzyżówka życia z pytaniami

bez odpowiedzi zmąciła ślad kropli wina

która już prawie stoczyła się po wypukłości

zaróżowionej z werwą wątpliwości

granica wyglądu niesfornej tolerancji

z wczoraj przerodziła się dzisiaj

w ekstrawagancję  subtelnego luzu

w moim wieku mogę pozwolić sobie na

luksus prawdy w obiektywie obiekcji

uśmiech szyderstwa sam na sam

z własnym odbiciem rozbawił do łez

wszelkie wątpliwości paragrafu ekstazy 

w imitacji perłowego naszyjnika

nie zamkniesz przekleństwa magii

nieszczęśliwego zakochania

uff… odetchnęłam z ulgą

zakładając sznur pereł

bo tej nocy chciałabym ci przeczytać

miłosny wiersz z erotycznym uniesieniem

a może ująć go we własne słowa

gdy blask świecy odbije się w naszych oczach

nastrój dwojga bez kolacji

i pretensjonalnego wystroju

w domowym zaciszu

też może tchnąć romantyzmem

szczególnie w tańcu zmysłów

gdy rozkołysane perły

zafalują w miłosnym upojeniu

eksplodując pożądaniem

och! założę jeszcze kolczyki

aby zwiększyć pewność

prawdopodobnej ekstazy

w pewnym mieście nadaje lokalne radio Kos,

a w wiadomościach nocą można usłyszeć głos

męski, uroczy z dykcją prawdziwie aktorską

który relacjonuje wszystko z wielką troską

ten głos nocami płynie, opowieści snuje,

wibruje w mojej duszy, aż drżenie poczuję

potem nastaje przerwa na muzyczne tony

zawsze takie z nostalgią, skrzypce oraz dzwony,

perkusja, fletnia pana, kontrabas, cymbały,

wszystko w pełnej harmonii, spektakl doskonały!

a potem znowu ten głos i serca vibrato,

będzie tej nocy uczta, gwiazdy i narrator…

lecz nagle wkradł się chochlik, zakłócił mi narrację,

skrzypnęło, zatrzeszczało, zamilkły dywagacje

w radio nastał jakiś błąd, brrum, ti, ta, tum i tram,

prychnęło i zamilkło… po chwili ram tam, tam

nastrojowe słuchanie niczym szkło prysnęło

cisza trwała minutę, tak przerwała dzieło

i urok też gdzieś zniknął utknął w mojej duszy,

zaszyty w zakamarkach pamięci na dłużej…