w szepcie wiatru słychać błaganie

szelest liści ożywił vibrato

cicha tęsknota za nieznanym

otworzyła ramiona kusząc

spotkanie na linii horyzontu

w strunach drgających fal

brzmienie twojego wołania

zadrgało przed nocy cieniem

zasnuwając mgliste marzenia

niesione echem recytowało

z jesienią jej do twarzy

nieprzypadkowa gra słów

pośród gasnących świateł

tuż przed zmrokiem

uchyliła rąbka tajemnicy

podróż w nieznane odcienie

wzniesie się być może jutro

ponad głębię oceanu

na krawędzi dnia i nocy

zamarłam w bezruchu

twoje słowa Ojcze

zawirowały refleksją

straconego dnia

i niepewnością jutra

gdzie ja jestem?

wątpliwości odebrały sen

i zakłóciły narrację prawdy

sprawiedliwe oko Boga

mrugnęło do mnie

wraz z milionem gwiazd

nawet księżyc w pełni

zaśmiał się bezgłośnie

opleciony granatem nieba

i tylko zirytowane serce

westchnęło rozumnie:

                                                    – po prostu żyj…

zagubione myśli pośród kolorów

piaskowej wolności zastygły

gdy spojrzenie przymrużonych okularów

rzuciło milion na szalę refleksji

krzyżówka życia z pytaniami

bez odpowiedzi zmąciła ślad kropli

która już prawie stoczyła się po wypukłości

zaróżowionej z werwą wątpliwości

granica wyglądu niesfornej tolerancji

z wczoraj przerodziła się dzisiaj

w ekstrawagancję subtelnego luzu

w moim wieku mogę pozwolić sobie na

luksus prawdy w obiektywie obiekcji

uśmiech ironii sam na sam

z własnym odbiciem rozbawił do łez

wszelkie wątpliwości paragrafu

kiedy wizje fatamorgany ożyły

bez pośpiechu
leniwy dzień snuje się od świtu
przetykany śpiewem ptaków

bez słońca
nie byłby taki
energetycznie radosny

bez sensu
że muszę znowu gdzieś iść
tracąc cenne godzinny
czerwcowego zauroczenia

bez falstartu
wyścig każdego
dnia rozpoczęty

bez pachniał w maju
kojąca woń zniewalała sennie
narzucając spokój i gwarancję
nieustającej pogody ducha

w odcieniach fioletu
też można się zatopić
bez reszty

chociażby w zapachu
lawendowego uśmiechu
bez żartu

marzyłam przez lata aby dotrzeć

do kanionu spragnionego wody

w którym sam Indiana Jones

nie wierząc w przeznaczenie

poszukiwał świętego Graala

dwa odległe światy

i droga wykuta w skale

by dotknąć kielicha życia

prawda czy mit – wytwór wyobraźni

bez znaczenia dla finezji pragnień

z każdym rokiem odsuwał się w dal

niczym obłok sunący po nieba błękicie

i nagle pragnienie zaspokojono

wróżba z kamyków losu

ułożyła koronkowy szlak

wędrówka bez nadziei

stała się spełnieniem

teraz znowu nastał czas

by marzyć i śnić

o zapomnianych szlakach

gdzieś kiedyś a może jutro?

już nie będę powstrzymywać

swoich wodzy fantazji

niech rwą z kopyta!

młodości niezaprzeczalny smak 

odchodzi z każdym rokiem

powolnie bo pogoda ducha

walczy o przetrwanie

dzielnie aczkolwiek nieskutecznie

trudzi się każdego poranka

by dźwignąć moje kości

z puchowej pościeli sennych rojeń

jak zatrzymać jego zmysł i spryt

i uleczyć reumatyzm wieku

choćby w źrenicach nocy

pochwycić uśmiech brzęczący

i swawolność przezroczy

feerycznych epizodów

uff… myśli zapętlone zawirowały

w szufladzie pełnej marzeń

uznały wyższość tej niepojętości

i poddając się pogodzie tchniętej

wiosennym przebudzeniem

zaśpiewały protest song

wkładając okulary przeciwsłoneczne

na przekór przepowiedniom biegu lat

zaczęły pogodny dzień!

za siedmioma górami

i siedmioma rzekami

gdy spełnienia nadszedł czas

nowa opowieść się zaczęła

i niech trwa

jak potoczą się losy

i jaki będzie bieg

tej drogi pośród ludzi

czy ten narysowany szlak

energię talentu obudzi

myśli pełne optymizmu

czekają na kolejny dzień

który przynosi radość istnienia

z mojej kropli krwi

uśmiechu i łez

bo nastał już

czas nowego pokolenia

fot. Monika Szlachta

kolory soczystej zieleni

wtopiły się pazurami w ziemię

skropione czystą kroplą rosy

nasyciły spojrzenie swoją głębią

spokój odchodzącego zmierzchu

zakłóciło pierwsze pianie koguta

niesione wiatrem z oddali

obudziło pisklęta w gniazdach

trele wiosenne narzucają

rytmiczny poranek dnia

a snujące się zapachy

wielobarwnych kwiatów

aromatem pobudzają

wyobraźnię

wiosenna impresja

namalowała kolejny dobry dzień

pieszcząc przebłysk poranka

uroczy pejzaż w swojskim wydaniu

kiedy dotknęła mnie choroba

zwana miłością

zaległa głęboko w piersiach

od razu wiedziałam

że jest nieuleczalna

przesiąknięta wirusem dwojga

zasiała ziarno pożądania

jej ekspansja była  natarczywa

zniewalała każdą komórkę

dyktowała warunki

wprowadzając wibracje

w pojedynczy dotyk dłoni

odmówiła posłuszeństwa nogom

lotem błyskawicy przeszywając serce

zagnieździła się w umyśle

w pogoni za namiętnością

która zatruła ciało

nie bacząc na duszę

i tylko ostatni powiew myśli

zadał sobie pytanie

– Czy tutaj konieczna jest izolacja?

pobudka tego ranka osnuta była mgłą
i żaden bodziec nie pozwalał
kreować nowej rzeczywistości
bo nawet świeża woda nalana do wiadra
tuż po wschodzie słońca
sprawiała wrażenie uśpionej
w konfesjonale wspomnień

i tylko podłoga skrzypiała po staremu
gdy krok za krokiem
stopy snuły się po starych drewnianych deskach
zamknięte w czterech ścianach imaginacji

gdy odległe bezdroża jawiły się posmakiem wolności
wyrwanym razem z ceglastym murem
tego wewnętrznego więzienia