Rozgrzał dłońmi serce marmurowe,

próbując tchnąć w nie życie gorące,

z myślą, że obudzi zimny kamień

bezdusznego uosobienia.

Zakochany, bez prawa wyboru,

zamknął w garści pęk złudnie zwiewnych loków,

na wysublimowanej głowie posągu,  

i zapłakał, gdy ideał milczał uparcie.

Czy ożywił te usta wyblakłe

i spojrzał prawdzie w oczy?

Efekt wyrafinowanej dumy,

połączony z egoizmem

wytworu wyobraźni artysty,

może zawieść.

Powierzchowny blichtr

z wiekiem zmatowieje,

a kurz z upływem czasu

przysłoni urody niespotykanej blask.

A może, to nie mit,

i łza skruszyła twardości smak,

razem z rajskim jabłkiem,

otwierając wrota rzęs zdumione.

On uwierzył i otrzymał, razem z kroplą winy,

słony skały smak, pośród kropel tęczy.

szum samochodów

za oknem

i bicie tętnic

tęsknota

milczeniem

przetykana

rozbrzmiewa

wraz z wyczekiwaniem

tony głośniej zagrały

a minuta za minutą

jak w niemym kinie

zwalniają zaskakująco

i tylko głos serca

mknie w oddali

aż w końcu zamilknie

z tomiku „Jej imię… Kobieta„

czy Judasz już się narodził

aby po latach zdradzić

a może żył i nie przypuszczał

że przeleje krew niewinną

przeszłość niewątpliwa

chociaż na początku drogi

los nie był przesądzony

tak wiele niewiadomych

gdy mija rok po roku

w nocy mroku snując

ścieżki przeznaczenia

zamierzony krok

w przyszłości mgnieniu

może zranić przyjaciela

wspomnień drżąca struna

i świadome wybory

zaplatają pajęczą nić

tworząc sieć życia

rachunek sumienia

mieniący się błysk

nim znów złożymy

świąteczne życzenia

twarda jak skała czy krucha jak lód

ogółem mówiąc to zawierucha

żywioły cztery wszystkiego w bród

ogień i woda

ziemi przestroga staję na drodze

i wiatru trud

smugami szepcze w chwili zwątpienia

a ziemia płacze jak nazwać ten cud

nieokiełznany

ja sama nie wiem wiedzieć nie muszę

eklektyczny głód

bywać wśród ludzi z pasji poznania

wyruszyć muszę choć za oknem chłód

w kolejną drogę ku przeznaczeniu

zarażona wirusem miłości

kichnęłam trzy razy

na zdrowie

na katar

a może na grypę

ta influenca

przykleiła się do mnie

i trwa złośliwe drążąc

moje ja

na przekór

medycznym zapewnieniom

rozgrzewających mikstur

wierci od lat

w nosie mam reklamy błysk

gdy z gardła świst

drżące vibrato

pulsuje zmiennością

natężenia wiecznej miłości

mój byt

w chusteczkowy flirt

codzienności zamienia

na przekór wspomnieniom!

zostałam dla ciebie

rysą minionych lat

spadającą feerią gwiazd

w mrocznej smudze

nocy

zagubiony warkocz doznań

podmuchu szlochem

rozwiał rudozłote liście

owoce tęsknoty

dojrzałej jesieni

mgła utuliła żal

i zamarła w bezruchu

niczym kamienny sarkofag

zamknięte w kadrze

odbicie eterycznych nici

ukryło lico przeszłości

jutro

krople babiego lata

zmrozi puchowy szal

i pęknie kroplista sieć

zatrzymując struny puls

skryte okruchy pamięci

 
za mało

jest milczenia

w naszych rozmowach

za dużo ciszy

w spotkaniu dwojga

każdy krok w mroku

jak stukot bezcenny

może wystarczy

zamknąć wrota rzęs

byś został

źrenicą pamięci

szalona noc odchodzi w niepamięć

chociaż spiżowy dzwon dudni w głowie

rozkołysany wiatrem emocji

jeszcze ostatni piorun

błyskiem rozświetlił czerń

wyniosłym zygzakiem oddzielając północ

od szarości nadchodzącego świtu

ucieczka podszytych zgrozą wspomnień

zastygła w bezruchu słów

poeta nasycony balsamem

świeżego oddechu wiosny

zafascynował się tęczową

poświatą nadchodzącego poranka

bogini zmysłów

wyniosłym ruchem dłoni

zakończyła senną kropką

niedopowiedziany wiersz

nim nastał pierwszomajowy poranek

 
przewrotność ironii

zakpiła z wydumanych marzeń

gdy sprawca

popełnionego właśnie wiersza

nonszalancko złożył na pół

skreślone świeżym, atramentem

słowa na śnieżnobiałej kartce

duma napisanej

z patosem ballady

w stylu mickiewiczowskim

przysłoniła logikę rozsądku

świeżość pigmentu

spłatała figla

z rymowanej opowieści

przesiąkniętej romantycznym

spojrzeniem kochanków

pozostało tylko wspomnienie

w zamazanej rzeczywistości

rozlanego inkaustu!

tacy jak ty

zawsze zdobywają

wymarzoną dziewczynę

a ja

bordowa szpilka

zgubiona o północy

rozmazana szminka

i gorycz w kąciku oka

zbyt rzadko

urządzają bale

bym mogła

znów ciebie spotkać

bodaj w stukocie zelówek