widzę smutek w twoich oczach

gdy słota przygody zatacza krąg

nie martw się na zapas

szaruga dnia codziennego

potrafi zdusić wszelką radość

wspomnień z wczoraj

lepiej rozpal w kominku

niech wieczorny płomień

ogrzeje nas pewnością

nim noc utopi smutki w winie

dla ciebie księżyc blady

rogalem lśni w granacie

by sen w chłodnym atłasie

nie zabił słonecznych promieni

szelest liści pod stopą

i listy z wyblakłą wstążką

historia iście z romansu

bywa prawdziwą historią

trzymaj mocno w uścisku

dłonie splecione miłością

zanim zabierze nas wiatr
 

fot. Enrique Meseguer

przodkowie stanęli

twarzą w twarz

z moimi myślami

dwie samotności

gdy zostają tylko

migawki historii

a tęsknota uwiera

gołębi puch

w pierzynie wspomnień

przesypał się w mrok

zapomnienia

rozmawiałam dzisiaj

z wiatrem

poruszył wiecznym

piórem

dla pamięci

niech zostanie

nim zgaśnie księżyc

bo cisza

tak jak ciemność

ma dwa oblicza

nocą w piątek z tomiku Siedem 

fot. Henryk Niestrój

opasłe tomy własnej historii

postanowiłam zamknąć

na przekór doświadczeniu

w krótkich strofach

o prozie życia

takie migawki

jak siedem mgnień

w szczegółach ważnych

i błahych

które naszkicują

radość i smutek

nadzieję i spełnienie

prawdę i poszukiwanie

a przede wszystkim

miłość

piątkowy wieczór

zwątpił w zamiar

wyśmiewając

składnię pomysłów

jak odkryć skarby

i wspomnień chwile

w siedmiu dniach

muszę trylogii koncept

zamienić… na tydzień

 
słoneczny materiał z zazdrosną nutą

rozświetlił garderobę na przekór

rutynie szarości i granatu

nadzieja opięła się wysmuklając talię

niebanalnymi cięciami w kolorze wiosny

kreacja dumnie wypięła pierś

mizdrząc się do swojego odbicia

pewna majowego aromatu

gdy za oknem lunął deszcz

ile dżdżystych kropel jeszcze musi spłynąć

by odmienność zagościła w ponurej szafie

rozpromieniając nie tylko jej wnętrze

żółta sukienka wróciła na wieszak

prężąc się jeszcze przez mgnienie

samotna w swojej odmienności

z nostalgią zerknęła na łączkę wstawek,

które wraz z nią czekały

na świeży powiew odwagi właścicielki

Pamięci św. Jana Pawła II

Jest w Krakowie takie miejsce, każdy z nas je dobrze zna. Bliskie dla mnie od lat wielu,

symbol życia, który trwa. Dzisiaj stoję tu samotnie, Franciszkańska numer 3.

Patrzę w okno już zamknięte oczy kryją ciche łzy. Wspomnień fala napłynęła,

niczym potok duszę rwie, w sercu ogień rozpaliła…

• Ojcze proszę… przytul mnie…

Twe ramiona rozchylone duszę czule tulą znów, Twoje dłonie dobrotliwe

błogosławią jedną z głów.  Radość w oczach Twoich widzę, (wiem, miłości uczysz mnie)

głos nadziei w sercu słyszę, ścieżka wiary rodzi się.  Przeszłość żywa mi się jawi,

tak jak wczoraj widzę Cię, a w mym sercu już na zawsze…

• Ojcze proszę… przytul mnie…

Dzisiaj stoję tu samotnie, po policzku płynie łza, patrzę w okno już zamknięte,

serce z żalu samo łka. Widzę wciąż Twoje ramiona, słyszę słowa, wiatr je gra.

Serce Twe mym drogowskazem, znów nadzieja  rozkwita.

Milczę… w ciszę zasłuchana, kontemplując słowa Twe, wskazałeś mi drogę  wiary…

• Ojcze mój…nie poddam się!

12.02.2010 r.

Z tomiku Na skrzydłach nadziei

 
Rozgrzał dłońmi serce marmurowe,

próbując tchnąć w nie życie gorące,

z myślą, że obudzi zimny kamień

bezdusznego uosobienia.

Zakochany, bez prawa wyboru,

zamknął w garści pęk złudnie zwiewnych loków,

na wysublimowanej głowie posągu,  

i zapłakał, gdy ideał milczał uparcie.

Czy ożywił te usta wyblakłe

i spojrzał prawdzie w oczy?

Efekt wyrafinowanej dumy,

połączony z egoizmem

wytworu wyobraźni artysty,

może zawieść.

Powierzchowny blichtr

z wiekiem zmatowieje,

a kurz z upływem czasu

przysłoni urody niespotykanej blask.

A może, to nie mit,

i łza skruszyła twardości smak,

razem z rajskim jabłkiem,

otwierając wrota rzęs zdumione.

On uwierzył i otrzymał, razem z kroplą winy,

słony skały smak, pośród kropel tęczy.

szum samochodów

za oknem

i bicie tętnic

tęsknota

milczeniem

przetykana

rozbrzmiewa

wraz z wyczekiwaniem

tony głośniej zagrały

a minuta za minutą

jak w niemym kinie

zwalniają zaskakująco

i tylko głos serca

mknie w oddali

aż w końcu zamilknie

z tomiku „Jej imię… Kobieta„

czy Judasz już się narodził

aby po latach zdradzić

a może żył i nie przypuszczał

że przeleje krew niewinną

przeszłość niewątpliwa

chociaż na początku drogi

los nie był przesądzony

tak wiele niewiadomych

gdy mija rok po roku

w nocy mroku snując

ścieżki przeznaczenia

zamierzony krok

w przyszłości mgnieniu

może zranić przyjaciela

wspomnień drżąca struna

i świadome wybory

zaplatają pajęczą nić

tworząc sieć życia

rachunek sumienia

mieniący się błysk

nim znów złożymy

świąteczne życzenia

twarda jak skała czy krucha jak lód

ogółem mówiąc to zawierucha

żywioły cztery wszystkiego w bród

ogień i woda

ziemi przestroga staję na drodze

i wiatru trud

smugami szepcze w chwili zwątpienia

a ziemia płacze jak nazwać ten cud

nieokiełznany

ja sama nie wiem wiedzieć nie muszę

eklektyczny głód

bywać wśród ludzi z pasji poznania

wyruszyć muszę choć za oknem chłód

w kolejną drogę ku przeznaczeniu

zarażona wirusem miłości

kichnęłam trzy razy

na zdrowie

na katar

a może na grypę

ta influenca

przykleiła się do mnie

i trwa złośliwe drążąc

moje ja

na przekór

medycznym zapewnieniom

rozgrzewających mikstur

wierci od lat

w nosie mam reklamy błysk

gdy z gardła świst

drżące vibrato

pulsuje zmiennością

natężenia wiecznej miłości

mój byt

w chusteczkowy flirt

codzienności zamienia

na przekór wspomnieniom!