Na początku wiedziałam, że wszystko jest białe lub czarne.

Taka bezkompromisowa paleta dwóch barwy,

prawda i fałsz z wiekiem przenikające dorosłe życie

zaczęły nabierać coraz więcej odcieni szarości.

Anioł i diabeł – wymowne granice walki dobra ze złem!

A jednak z czasem pojawiły się demony, które zaczęły

przybierać wykrzywione grymasem podstępu rysy

bez wyraźnej barwy. Ich szarość i dwulicowość dominowały,

do czasu aż odkryłam 12 odcieni bieli.

Ironia w swojej niewinności, biel bez skazy,

w najczystszej postaci światła okazała się jej pustką.

Niewinność i prawda, śnieżna biel zimowej zawieruchy,

w mroźny dzień opleciona słonecznym promieniem

rozbłysła kryształami żółtego blasku, by popołudniem

odbić czerwone refleksy miłosnego uniesienia,

do czasu gdy zapadł zmrok nadając jej koloru kości słoniowej.

W gwieździstą noc lubi przybierać chłodniejsze odcienie

z odrobiną błękitu, a może fioletu, asymilując

z bogatej barwy spojrzenia tęczowego złudzenia.

Zafascynowana jej odcieniami dostrzegłam logikę życia.

Nie tylko biel i czerń zmieszane

oddają zabarwienie szarości codziennego życia.

Najczęściej to biel w swej pozornie czystej postaci

może mieć różne oblicza…

  „Homo sum et nil humanum, a me alienum esse puto”

Związana pępowiną,

pod sercem rodzicielki

było ciepło i bezpiecznie.

Narodzin nie pamiętam,

nie czułam bólu tylko pieszczotę,

muśnięcie warg i ciepło matczynej piersi.

Tak sobie wyobrażałam

tę miłość przelewaną

przez lata, aż do jej śmierci.

Związane pępowiną

pod moim sercem

dzieci miłości.

Narodziły się w bólu,

słyszę ich krzyk!

A potem dałam im ciepło

własnej piersi i muśnięcie warg,

pieszczotę szczęścia.

Przez całe życie

pielęgnuję tę miłość…

I tak każdego dnia, aż do śmierci!

Ten dzień obleczony pierwszymi promieniami słońca zaczął się…

wczoraj, a może wiele dni temu,

gdy słowa zakochanych zaplotły się w dłoni uścisku

i spojrzeniu młodzieńczego zauroczenia. Głęboko ukryte fantazje

musnął powiew z zapachem jaśminu, który wraz z ptasią partyturą

zatoczył poetycki krąg. Zamarłam w uniesieniu wspomnień,

mgnienie wiosny, a może już początek letniej beztroski.

Powieki zmęczone nocy tańcem przymknęły kotarę rzęs

poddając się subtelnie wizji pomyślnej drogi.

Już czas… świt odszedł złamany refleksami snującymi się coraz śmielej

po tafli jeziora. Szarada, pierwsza z trzech wysnuła jedwabne nici,

w ułamku poranka przędza pajęczej sieci stała się pułapką.

Niby nic, a jednak zarzuciła bliznę odurzającego szczęścia.

Zagadka w formie wiersza niczym salonowy flirt

zawisła nad pomostem. Druga z trzech dodała skrzydeł

wywołując półuśmiech na wargach marzenia,

bo wszystko się może zdarzyć, gdy puścisz wodze fantazji

osnute aromatycznym wspomnieniem z ziarnem prawdziwej  _ _ _.

I tylko rechot ropuchy ozdobiony subtelną lilią

budzi niepewność słonecznego jutra!

 
wytrącone z rytmu słowa
zamazana kartka
i cisza
przerażające milczenie
przygniata pustkę
samotności

natchnienie odeszło
nim przyszła jesień

jak cicho pośród bieli
i tylko mróz
ma dziś prawo zgrzytać
zębami dni

może wiosna
rozbudzi wenę
na nowo

 
widzę że się zatraciłaś
pląsając w miłosnym uniesieniu
 
nieokiełznanie kupały
z wróżbą zaspokojenia
zapłonęło w sercu
wraz z pożądaniem
 

słońce i księżyc
ogień i woda
rozpalone zmysły tańca
zastygły w bezruchu
 
biały kwiat paproci
ukryty skrzętnie
przed wzrokiem obłędu
rozkwitł samotnie tej nocy
 
a wiatr przeznaczenia szeptem
zesłał przepowiednię jutra
zaplecione maki zabrała woda
wianek na zatracenie
 
szaleństwo czerwcowej nocy
zamarło bezszelestnie
na wargach pamiętnika

 
zachłysnęłam się chwilą

uniosła mnie po horyzont
 

w czerwonych makach

pole niewyobrażalnych

doznań gdy dłoń

z wirtuozerią dyrygenta

przesuwała się wprawnie

od kącików ust

poprzez całe ciało

wędrując aż do koniuszków stóp
 

jak narkotyk

rozlała się

w niemym krzyku

by nie spłoszyć

marzeń

 
 
z tomiku Jej imię… Kobieta

rysunek  Joanny Pawelskiej

widzę smutek w twoich oczach

gdy słota przygody zatacza krąg

nie martw się na zapas

szaruga dnia codziennego

potrafi zdusić wszelką radość

wspomnień z wczoraj

lepiej rozpal w kominku

niech wieczorny płomień

ogrzeje nas pewnością

nim noc utopi smutki w winie

dla ciebie księżyc blady

rogalem lśni w granacie

by sen w chłodnym atłasie

nie zabił słonecznych promieni

szelest liści pod stopą

i listy z wyblakłą wstążką

historia iście z romansu

bywa prawdziwą historią

trzymaj mocno w uścisku

dłonie splecione miłością

zanim zabierze nas wiatr
 

fot. Enrique Meseguer

przodkowie stanęli

twarzą w twarz

z moimi myślami

dwie samotności

gdy zostają tylko

migawki historii

a tęsknota uwiera

gołębi puch

w pierzynie wspomnień

przesypał się w mrok

zapomnienia

rozmawiałam dzisiaj

z wiatrem

poruszył wiecznym

piórem

dla pamięci

niech zostanie

nim zgaśnie księżyc

bo cisza

tak jak ciemność

ma dwa oblicza

nocą w piątek z tomiku Siedem 

fot. Henryk Niestrój

opasłe tomy własnej historii

postanowiłam zamknąć

na przekór doświadczeniu

w krótkich strofach

o prozie życia

takie migawki

jak siedem mgnień

w szczegółach ważnych

i błahych

które naszkicują

radość i smutek

nadzieję i spełnienie

prawdę i poszukiwanie

a przede wszystkim

miłość

piątkowy wieczór

zwątpił w zamiar

wyśmiewając

składnię pomysłów

jak odkryć skarby

i wspomnień chwile

w siedmiu dniach

muszę trylogii koncept

zamienić… na tydzień

 
słoneczny materiał z zazdrosną nutą

rozświetlił garderobę na przekór

rutynie szarości i granatu

nadzieja opięła się wysmuklając talię

niebanalnymi cięciami w kolorze wiosny

kreacja dumnie wypięła pierś

mizdrząc się do swojego odbicia

pewna majowego aromatu

gdy za oknem lunął deszcz

ile dżdżystych kropel jeszcze musi spłynąć

by odmienność zagościła w ponurej szafie

rozpromieniając nie tylko jej wnętrze

żółta sukienka wróciła na wieszak

prężąc się jeszcze przez mgnienie

samotna w swojej odmienności

z nostalgią zerknęła na łączkę wstawek,

które wraz z nią czekały

na świeży powiew odwagi właścicielki