Kolory soczystej zieleni

wtopiły się pazurami w ziemię.

Skropione czystą kropli rosy

nasyciły spojrzenie swoją głębią.

Spokój odchodzącego zmierzchu

zakłóciło pierwsze pianie koguta,

niesione wiatrem z oddali,

obudziło pisklęta w gniazdach.

Trele wiosenne narzucają

rytmiczny poranek dnia,

a snujące się zapachy

wielobarwnych kwiatów,

aromatem pobudzają

wyobraźnię.

Wiosenna impresja

namalowała kolejny dobry dzień,

otulając szalem z różaneczników

ulotną chwilę poranka.

Uroczy landszafcik

w regionalnym wydaniu.

Bez pośpiechu
leniwy dzień snuje się od świtu
przetykany śpiewem ptaków
i pianiem niecierpliwego koguta

Bez słońca
nie byłby taki energetycznie radosny

Bez sensu
że muszę znowu iść do pracy
tracąc cenne godzinny
majowego zauroczenia

Bez falstartu
wyścig każdego dnia rozpoczęty

Bez pachnie
kojąca woń zniewala sennie
narzucając spokój i gwarancję
nieustającej pogody ducha

W odcieniach fioletu można się zatopić
bez reszty

Abażur lampy gdzieś przekrzywiony,

w pokoju smutek, płacz samotności…

Krzesło i biurko znów zakurzone,

nie ma już bieli w sześcianie kości.

Spoglądam smutno na nocy gwiazdy,

dym z papierosa łkaniem rozczula,

wspomnienie błysło miłości cieniem

i zgasło! Tępa nienawiść, córa

rozrzutności, śmiech losu chichocze.

Za dnia przeminie? Błyskiem ogrzany

promień nadziei, smak naiwności,

oddech przyszłości jeszcze nieznany.

Pokój w półmroku, myśli spowite,

reminiscencja zdarzeń zamglona.

Trzy zwrotki wiersza, wersy z rymami

echem odbite… gra słów skończona!

Lotem błyskawicy wróciły wspomnienia,

przeszłość miłosnych igraszek,

dwa żółwie bez intymności,

i ich żywiołowy seks, bez skrępowania.

Przymykam powieki i widzę twoje dłonie,

ich sekret, powolny, żółwi dotyk przepełniony

ekspresją bliskości dwóch warstw.

Istota niemożliwego w półśnie wyobrażeń

zatrzymała się w oddechu miłości

przechylając szalę samotności.

Twoje dłonie na mym ciele,

przełamują barierę dwóch skorup,

zwierzęcy instynkt zamknięty

w uścisku dwojga.

Pycha z uległością

w konfrontacji racji stanu

pochyliły się nad chciwością.

Jej rządza zawładnęła duchową

stroną życia. Nieczysta myśl

zazdrośnie zajrzała

przez okno przyszłości.

Głód czystej miłości zamarł…

By być jak inni,

przemknęło lotem błyskawicy

nad bufetem pełnym jadła,

gdy wina zalega w dacie

przesadnego lenistwa.

Z przewróconego kielicha

wypłynął nektar,

rozlewając się morzem

po stole rozpusty.

Kropla winnej latorośli

stoczyła się głucho,

spadając w ziemi ramiona,

i z pokorą zniknęła w przebłysku

wiosennego pojednania.

wiosenne zawierzenie

skropiono krwią bratobójczą

słodki smak unoszący się z ziemi

nie sprzyja radości przebudzenia

głęboko ukryte motywy zbrodni

przerażają w swoim przekazie

jak rozpoznać w półśnie

dogmat istnienia

miecz krwawi płaczem

dziecka utulonego

w umierających ramionach

Matki Ziemi

gdzie skryło się dzisiaj

sprawiedliwe oko Boga

imię nienazwane

artysta szkicuje

wielobarwny portret

wśród pienia chorału

stworzonej by kochać

i być wciąż kochaną

(…)

malarz już z daleka

z uśmiechem spogląda

stworzył właśnie dzieło

ona tak wygląda

(…)

feeria barw przenika

kolory się łączą

obraz zamazany

wielobarwną tęczą

szkic już ukończony

zamilkł też poeta

wiatr szeptem zanucił

Jej imię… Kobieta

Dar jasnowidzenia za mgłą

przeszłości zasnuł wspomnienie.

Pewność zdarzenia!

Senne mary wróciły

ze zdwojoną energią

pulsując w zakamarkach pamięci.

To echo odbite

od górskiej skały

powróciło niespodziewanie…

W kotlinie życia

intuicja kobiety jest darem

wiosennej nadziei.

Przeczucie uśpione

zimowym puchem

obudziło ufność spełnienia!

(…)

Snując po zakamarkach

wspomnień

igła pamięci zadrżała,

nicią z mgły

cerując dziury pamięci.

Ból i refleksja nocy,

nim wstanie nowy dzień,

hartują

poranione serce…

 
Poczułam jej oddech na policzku,
gdy nieprzyzwoitość zajrzała zachłannie
przez dziurkę od klucza
rzucając nienawistne spojrzenie.

Ona nigdy nie pojmie,
że karmi swoje ego kamieniami,
które spadają tuż pod nogi
tarasując wrota prawdy.

To linia Anioła Stróża strzeże wejścia…

Odbicie dobrych myśli łagodzi
celność jadu, który próbuje żonglować
płonącym okiem zawiści.

W tych drzwiach nie ma miejsca dla nienawiści!

Na początku wiedziałam, że wszystko jest białe lub czarne.

Taka bezkompromisowa paleta dwóch barwy,

prawda i fałsz z wiekiem przenikające dorosłe życie

zaczęły nabierać coraz więcej odcieni szarości.

Anioł i diabeł – wymowne granice walki dobra ze złem!

A jednak z czasem pojawiły się demony, które zaczęły

przybierać wykrzywione grymasem podstępu rysy

bez wyraźnej barwy. Ich szarość i dwulicowość dominowały,

do czasu aż odkryłam 12 odcieni bieli.

Ironia w swojej niewinności, biel bez skazy,

w najczystszej postaci światła okazała się jej pustką.

Niewinność i prawda, śnieżna biel zimowej zawieruchy,

w mroźny dzień opleciona słonecznym promieniem

rozbłysła kryształami żółtego blasku, by popołudniem

odbić czerwone refleksy miłosnego uniesienia,

do czasu gdy zapadł zmrok nadając jej koloru kości słoniowej.

W gwieździstą noc lubi przybierać chłodniejsze odcienie

z odrobiną błękitu, a może fioletu, asymilując

z bogatej barwy spojrzenia tęczowego złudzenia.

Zafascynowana jej odcieniami dostrzegłam logikę życia.

Nie tylko biel i czerń zmieszane

oddają zabarwienie szarości codziennego życia.

Najczęściej to biel w swej pozornie czystej postaci

może mieć różne oblicza…