wiosenne zawierzenie

skropiono krwią bratobójczą

słodki smak unoszący się z ziemi

nie sprzyja radości przebudzenia

głęboko ukryte motywy zbrodni

przerażają w swoim przekazie

jak rozpoznać w półśnie

dogmat istnienia

miecz krwawi płaczem

dziecka utulonego

w umierających ramionach

Matki Ziemi

gdzie skryło się dzisiaj

sprawiedliwe oko Boga

imię nienazwane

artysta szkicuje

wielobarwny portret

wśród pienia chorału

stworzonej by kochać

i być wciąż kochaną

(…)

malarz już z daleka

z uśmiechem spogląda

stworzył właśnie dzieło

ona tak wygląda

(…)

feeria barw przenika

kolory się łączą

obraz zamazany

wielobarwną tęczą

szkic już ukończony

zamilkł też poeta

wiatr szeptem zanucił

Jej imię… Kobieta

Dar jasnowidzenia za mgłą

przeszłości zasnuł wspomnienie.

Pewność zdarzenia!

Senne mary wróciły

ze zdwojoną energią

pulsując w zakamarkach pamięci.

To echo odbite

od górskiej skały

powróciło niespodziewanie…

W kotlinie życia

intuicja kobiety jest darem

wiosennej nadziei.

Przeczucie uśpione

zimowym puchem

obudziło ufność spełnienia!

(…)

Snując po zakamarkach

wspomnień

igła pamięci zadrżała,

nicią z mgły

cerując dziury pamięci.

Ból i refleksja nocy,

nim wstanie nowy dzień,

hartują

poranione serce…

 
Poczułam jej oddech na policzku,
gdy nieprzyzwoitość zajrzała zachłannie
przez dziurkę od klucza
rzucając nienawistne spojrzenie.

Ona nigdy nie pojmie,
że karmi swoje ego kamieniami,
które spadają tuż pod nogi
tarasując wrota prawdy.

To linia Anioła Stróża strzeże wejścia…

Odbicie dobrych myśli łagodzi
celność jadu, który próbuje żonglować
płonącym okiem zawiści.

W tych drzwiach nie ma miejsca dla nienawiści!

Na początku wiedziałam, że wszystko jest białe lub czarne.

Taka bezkompromisowa paleta dwóch barwy,

prawda i fałsz z wiekiem przenikające dorosłe życie

zaczęły nabierać coraz więcej odcieni szarości.

Anioł i diabeł – wymowne granice walki dobra ze złem!

A jednak z czasem pojawiły się demony, które zaczęły

przybierać wykrzywione grymasem podstępu rysy

bez wyraźnej barwy. Ich szarość i dwulicowość dominowały,

do czasu aż odkryłam 12 odcieni bieli.

Ironia w swojej niewinności, biel bez skazy,

w najczystszej postaci światła okazała się jej pustką.

Niewinność i prawda, śnieżna biel zimowej zawieruchy,

w mroźny dzień opleciona słonecznym promieniem

rozbłysła kryształami żółtego blasku, by popołudniem

odbić czerwone refleksy miłosnego uniesienia,

do czasu gdy zapadł zmrok nadając jej koloru kości słoniowej.

W gwieździstą noc lubi przybierać chłodniejsze odcienie

z odrobiną błękitu, a może fioletu, asymilując

z bogatej barwy spojrzenia tęczowego złudzenia.

Zafascynowana jej odcieniami dostrzegłam logikę życia.

Nie tylko biel i czerń zmieszane

oddają zabarwienie szarości codziennego życia.

Najczęściej to biel w swej pozornie czystej postaci

może mieć różne oblicza…

  „Homo sum et nil humanum, a me alienum esse puto”

Związana pępowiną,

pod sercem rodzicielki

było ciepło i bezpiecznie.

Narodzin nie pamiętam,

nie czułam bólu tylko pieszczotę,

muśnięcie warg i ciepło matczynej piersi.

Tak sobie wyobrażałam

tę miłość przelewaną

przez lata, aż do jej śmierci.

Związane pępowiną

pod moim sercem

dzieci miłości.

Narodziły się w bólu,

słyszę ich krzyk!

A potem dałam im ciepło

własnej piersi i muśnięcie warg,

pieszczotę szczęścia.

Przez całe życie

pielęgnuję tę miłość…

I tak każdego dnia, aż do śmierci!

Ten dzień obleczony pierwszymi promieniami słońca zaczął się…

wczoraj, a może wiele dni temu,

gdy słowa zakochanych zaplotły się w dłoni uścisku

i spojrzeniu młodzieńczego zauroczenia. Głęboko ukryte fantazje

musnął powiew z zapachem jaśminu, który wraz z ptasią partyturą

zatoczył poetycki krąg. Zamarłam w uniesieniu wspomnień,

mgnienie wiosny, a może już początek letniej beztroski.

Powieki zmęczone nocy tańcem przymknęły kotarę rzęs

poddając się subtelnie wizji pomyślnej drogi.

Już czas… świt odszedł złamany refleksami snującymi się coraz śmielej

po tafli jeziora. Szarada, pierwsza z trzech wysnuła jedwabne nici,

w ułamku poranka przędza pajęczej sieci stała się pułapką.

Niby nic, a jednak zarzuciła bliznę odurzającego szczęścia.

Zagadka w formie wiersza niczym salonowy flirt

zawisła nad pomostem. Druga z trzech dodała skrzydeł

wywołując półuśmiech na wargach marzenia,

bo wszystko się może zdarzyć, gdy puścisz wodze fantazji

osnute aromatycznym wspomnieniem z ziarnem prawdziwej  _ _ _.

I tylko rechot ropuchy ozdobiony subtelną lilią

budzi niepewność słonecznego jutra!

 
wytrącone z rytmu słowa
zamazana kartka
i cisza
przerażające milczenie
przygniata pustkę
samotności

natchnienie odeszło
nim przyszła jesień

jak cicho pośród bieli
i tylko mróz
ma dziś prawo zgrzytać
zębami dni

może wiosna
rozbudzi wenę
na nowo

 
widzę że się zatraciłaś
pląsając w miłosnym uniesieniu
 
nieokiełznanie kupały
z wróżbą zaspokojenia
zapłonęło w sercu
wraz z pożądaniem
 

słońce i księżyc
ogień i woda
rozpalone zmysły tańca
zastygły w bezruchu
 
biały kwiat paproci
ukryty skrzętnie
przed wzrokiem obłędu
rozkwitł samotnie tej nocy
 
a wiatr przeznaczenia szeptem
zesłał przepowiednię jutra
zaplecione maki zabrała woda
wianek na zatracenie
 
szaleństwo czerwcowej nocy
zamarło bezszelestnie
na wargach pamiętnika

 
zachłysnęłam się chwilą

uniosła mnie po horyzont
 

w czerwonych makach

pole niewyobrażalnych

doznań gdy dłoń

z wirtuozerią dyrygenta

przesuwała się wprawnie

od kącików ust

poprzez całe ciało

wędrując aż do koniuszków stóp
 

jak narkotyk

rozlała się

w niemym krzyku

by nie spłoszyć

marzeń

 
 
z tomiku Jej imię… Kobieta

rysunek  Joanny Pawelskiej