królestwo niebieskie

zapłonęło tej nocy

milionem gwiazd

które mrugają do mnie

z dalekich krain przesyłając

nieśmiałe pozdrowienia

parafraza niewiadomego

zaklęta w czarnej dziurze wspomnień

gdzieś już to widziałam

kosmiczne zawierzenie

niespełnionych życzeń

gdy sierpniowej nocy

Perseidy mkną jedna za drugą

obiecując subtelność uczuć

i tylko myśli wzniesione ku niebu

naiwnie wierzą w lepsze jutro

kotary rzęs

opadły lekko zawstydzone

gdy twoje usta

nieśmiało zbliżyły się do dłoni

zadrżałam niczym podlotek

czekający na niewiadome doznania

które niczym muśnięcie

letniego wiatru

zapowiadały nadchodzącą burzę

nieokiełznanych doznań

na krawędzi dnia i nocy

pierwsza błyskawica

już przeszyła zmysły

rozbudziła głos fantazji

a każdy gest wibrował

poruszając jedwabistą materią

w ciszy dwojga 

nie otwierajmy okiennic

na oścież

z wiekiem wspomnienia krystalizują

siłę przyzwyczajania w pewność

wypracowaną latami  doświadczenia

i  tylko przebłysk refleksji

zatrzymuje kadr za kadrem

aby stwierdzić że życie  zaczęło się od…

westchnienie niepewności

w zakamarkach pamięci

nie pomogło ujawnić genezy

chociaż pierwsze echo powraca

ze zdwojoną siłą żaru miłości

to jednak nie przynosi ulgi intelektowi

początek tej realnej opowieści

zamknięto w łonie matki

gdy ziemia pokryta była szronem

jedno krótkie mrugnięcie powiek
zamazało wyrazistość spojrzenia
w tafli lustra korygując mgnienie czasu

paradoks bycia sobą
w odwróconym obrazie
zawirował w migoczących promieniach
odchodzącego dnia
które przeniknęło szybę
milionem refleksji

przecież jest nas dwie
krzywe zwierciadło zachichotało
drwiąc sobie z minionych lat

monolog zamarł na wargach
szyderczego uśmiechu
gdy oczy z powagą zatrzymały
pogłębiającą się rysę
prostując mimiczną zmarszczkę
przeszłych zdarzeń

być może już jutro będzie to perora
zawieszona w kroplach deszczowej nuty
i zmieni narrację odbitego wyrazu

nie jestem piękną Julią

na balkonie we włoskiej Weronie

może to i dobrze

gdy dramat zamienia się w szarość

codziennej nostalgii

i chociaż podświadomość

rwie się do raju miłosnych igraszek

to jednak kości rzucone w grze życia

w rachunku prawdopodobieństwa

nie wypadły w parze

przeważając szalę naszego współistnienia

tak jak długie włosy zaplecione w warkocz

które z wiekiem odeszły w niepamięć

pozostawiając zadrę przemijania

i album starych fotografii

refleksja powagi sytuacji

zmroziła krew w żyłach

przyśpieszając paradoksalnie

szybsze bicie serca

gdy pióro zamoczone

w prastarym inkauście

zawarło pierwsze myśli

na pergaminie

droższe od pieniędzy słowa

stworzyły dzieło

nie marnując nawet skrawka

drogocennej skóry

współczesne pisanie wierszy

na skrawku białego papieru

wydaje się nieistotne

gdy na wiosennej łące

pasie się stado baranów

zaszyte pod łatą wspomnień

utkane z nici zdarzeń

niczym dym z papierosa

suną nieprzerwaną smugą

w stronę uchylonego okna

wymykając się dyskretnie

w granatowej czerni

wyciągają ramiona

czekają na spełnienie

a milion gwiazd

na niebie tylko lśni

takie moje małe tęsknoty

Wspomnienia baśniowej krainy,

w twardej oprawie dzieciństwa

objawiły się błękitem ścian domu Dżepetta

i malunkiem drewnianego chłopca,

którego twarz zaburzała harmonię uroku

w obrazie szpiczastego nosa.

Historia opleciona barwą

fantastyki i okrucieństwa

jak większość opowieści z dzieciństwa

miała szczęśliwe zakończenie

przesiąknięte morałem

pozytywnego bytu,

a dzisiaj prosto, szybko i krótko

toczą się bajkowe opowiadania,

w pędzie współczesności

karykaturą dobroci

kusząc dziecięce wyobrażenie

nadchodzącej dorosłości.

Gdzie się podziały baśnie

ze szlachetnym zakończeniem

zwycięstwa dobra nad złem?

łaskawym okiem rankiem spojrzałam

na filiżankę pełną kakao

z uznaniem w głosie bijąc ci brawo

śniadanie chwaląc ruszyłam żwawo

i powiem szczerze to nie są żarty

gdy człowiek rusza z domu nażarty

do tego jeszcze w dobrym humorze

czego chcieć więcej mój dobry Boże

lecz nagle kamień na drodze stanął

wbity głęboko nie czmychnął zając

więc ja koziołki trzy wykręciłam

i jak padalec wężem ruszyłam

tocząc się z górki głośno krzyknęłam

i dobrą passę z lekka przeklęłam

na dole górki już lepiej było

optymizm wrócił śmiało się ryło

bo przecież dzisiaj dzień zakręcony

wiją się wszędzie świńskie ogony

nie dam się zmamić złym prognostykom

rozgonię smutki choć zegar tyka

i czas do pracy spóźnieniem grozi

pójdę się przebrać nie będę razić

i piorunami nie będę biła

pozytyw kręci więc będę miła!