w natłoku myśli

kłębiące się  strofy

wykrzywiają w bólu

każde słowo

pojedynczo wykręcając

zawijasy artystycznego

cierpienia

karykatura liryki

w samotnej rozterce

zachwiała talentem 

wyczekując cierpliwie

aż krzyk marazmu

uwolni wenę

w poetyckim spełnieniu

lustrzane odbicie
wykrzywione grymasem niewyspania
zadrwiło z nadchodzącego dnia

to nie napawa optymizmem

przy deszczowej aurze
jedno spojrzenie w taflę szyby
pogłębiło tylko smutek

gdyby chociaż jeden
promień słońca
zabłysnął tego dnia
muskając powieki
wpatrzone we własne ego

nic z tego!

tej nocy zgasło
światło miłości
a pochmurny dzień
zamknął nadzieję
i rozwiał wszelkie
wątpliwości

Kiedyś tu, na tej strzyżowskiej ziemi

pełne miłości zasiano ziarno…

Pośród pagórków było znów gwarno

gdy śmiech dziecięcy echem się plenił.

Porami roku, w kolorach cieni

rozkwitał słońcem, każdy dzień hardo

uczuciem dwojga, bo było warto.

Maestria uczuć, ją trzeba cenić!

Lecz nagle wrona, co znikąd spadła

szponami swymi rysę zrobiła,

zburzyła spokój górskiego stadła.

Błysk czarnej chmury, gniew rozpaliło

gdy w mir rodzinny jak truchło wpadła…

Krucza gadzino, nie poradziłaś!

 
               niedzielne popołudnie chyli się już ku nocy
               może zbyt pochopnie przeskakuje czas
               odmierzając słoneczne godziny wrześniowego lata
               wiosenne ptaki już opuściły świerkowe gniazda
              zabierając ze sobą wietrzne przyśpiewki

     szczególnie te przed nocą napawały mnie radością
     minionego dnia gdy ptasie trele do ostatniego promienia
     nasilały się z każdą minutą by zgasnąć w mroku nocy

               teraz słyszę tylko kra kra kra
               rozdziobią nas kruki wrony

     tęsknię do mojej ukochanej brzozy
     ścięta odeszła wraz z ostatnim spadającym liściem
     zabrała ze sobą dobrą energię
     nie powinnam pozwolić ścinać marzeń
     szczególnie tych które niosą ze sobą nadzieję

               myślisz że można cofnąć czas w zapomnieniu powrócić
               ot tak na przyszłe dni gdy szaruga jesienna zawita
               brunatną mazią błotnistego letargu zabijając myśl dobrej passy

     ty i ja w jesiennej piosence przetykanej ostatnim tchnieniem
     babiego lata zatrzymani w pajęczynie zdarzeń

                 cień cierpliwości

bezsenność nocy

nakręciła spiralę wspomnień

które palą ogniem

przed świtem wizja

wróciła z dalekiej podroży

zamkniętej w rozważaniach

skondensowanych myśli

na szczęście poranek

odwrócił wzrok

karcącym spojrzeniem

przeciwsłonecznych okularów

królestwo niebieskie

zapłonęło tej nocy

milionem gwiazd

które mrugają do mnie

z dalekich krain przesyłając

nieśmiałe pozdrowienia

parafraza niewiadomego

zaklęta w czarnej dziurze wspomnień

gdzieś już to widziałam

kosmiczne zawierzenie

niespełnionych życzeń

gdy sierpniowej nocy

Perseidy mkną jedna za drugą

obiecując subtelność uczuć

i tylko myśli wzniesione ku niebu

naiwnie wierzą w lepsze jutro

kotary rzęs

opadły lekko zawstydzone

gdy twoje usta

nieśmiało zbliżyły się do dłoni

zadrżałam niczym podlotek

czekający na niewiadome doznania

które niczym muśnięcie

letniego wiatru

zapowiadały nadchodzącą burzę

nieokiełznanych doznań

na krawędzi dnia i nocy

pierwsza błyskawica

już przeszyła zmysły

rozbudziła głos fantazji

a każdy gest wibrował

poruszając jedwabistą materią

w ciszy dwojga 

nie otwierajmy okiennic

na oścież

z wiekiem wspomnienia krystalizują

siłę przyzwyczajania w pewność

wypracowaną latami  doświadczenia

i  tylko przebłysk refleksji

zatrzymuje kadr za kadrem

aby stwierdzić że życie  zaczęło się od…

westchnienie niepewności

w zakamarkach pamięci

nie pomogło ujawnić genezy

chociaż pierwsze echo powraca

ze zdwojoną siłą żaru miłości

to jednak nie przynosi ulgi intelektowi

początek tej realnej opowieści

zamknięto w łonie matki

gdy ziemia pokryta była szronem