Wczoraj od rana tłukła mnie koleżanka chandra, i tak wspólnie z nią snułam się bez sensu, lekko zasmarkana, rozmemłana, i w ogóle od rana bez siły, aż z nieba spadł piękny biały puch.
Powietrze zrobiło się rześkie, zapachniało świerkiem i zamarzyły się gwiazdy z nieba!

Taka beztroska dziecięcej radości nadchodzących świąt.

Trzy centymetry śniegu przykryły szarość dnia i od razu moja koleżanka poszła w kąt.
Krajobraz za oknem przypomniał mi, że zawsze o tej porze zaczyna mnie brać nieokiełznana miłość do wszystkiego,

a ja chowam w zakamarkach domu prezenty, planuję potrawy, zastanawia się gdzie i komu przesłać życzenia, a kogo uściskać z całą serdecznością…

No i porządki, robię je od zawsze, chociaż teraz skupiłam się na tych w sobie, rachunek sumienia stał się ważniejszy niż wybłyszczone szkło za szklaną witryną.

Ponury poranek zmienił się w romantyczne popołudnie, gdy nagle uświadomiłam sobie, że kolejny dzień, roboczy, zasypane drogi, nieodśnieżone chodniki,

grymas niechęci i jazda po lodzie, czają się już za rogiem nocy.

A wszystko przez to, że pada biały puch z nieba!

Brrr…

Odpaliłam komputer, zalogowałam się w płatkach gęsto sypiących ze stron znajomych i jeszcze niepoznanych i moje przeczucie zmieniło się w pewność!

Jutro czeka mnie przekleństwo śniegu!

Na szczęście logika zawładnęła umysłem i zatrzymała się nad dalszym potokiem niewybrednym, nad ulotnymi jak wiatr słowami… człowieku nie dogodzi Ci nawet myślami!

Dzisiaj martwię się trochę, tym lodem co jutro ma na drodze leżeć, łyżwami daleko nie zajadę, ale co tam, przecież niedługo święta i rodzinna radość przed nami, lepiej znowu schowam prezent i zajmę się własnymi porządkami 🙂

Mroźny poranek nie zapowiadał, że przyniesie stek bzdur i mnóstwo wątpliwości wątpliwej przyjemności.

Radio grało rzewną piosenkę, dłonie lekko grabiały, a autko krztusiło się dymem rozsiewanym wokoło.

Taki zwykły codzienny rytm poranka.
Chociaż nie, od dwóch dni, przez remonty dróg, kluczymy sobie ja i mój samochodzik różnymi krętymi ścieżkami,

rozglądając się przezornie po poboczu, bo nigdy nie wiadomo co z lasu wyskoczyć może: sarna, jeleń, a nawet dzik.

Szara rzeczywistość poranka zmieniła swój wyraz, gdy zza mgły wysunęło się kilka promieni słońca,

a Pan w radio z widocznym uśmiechem wspomniał, że dzisiaj mamy Międzynarodowy Dzień Tolerancji.

I od razu zaraził mnie swoim optymizmem i poirytował stereotypowymi komentarzami.

Potem rzuciłam przelotem okiem na wiadomości, informacje, komentarze itp., itd. i już całkiem zdołowana wzięłam się do pracy. (I tu wykwitł delikatny uśmiech, w pracy przecież się płaci, a przed nami święta, Mikołaj, Śnieżynki, Boże Narodzenie i choinki).

Znowu serce zapłonęło ciepłem i przepełnione chwilą pełnej tolerancji pozwoliło sobie nawet na drobny żart, ot tak dla relaksu, niczym łyk aromatycznej kawy (bez nazwy by nie być posądzonym o reklamę).

Jednak kawa nie jest dobrym afrodyzjakiem tolerancji, ewidentnie zbyt szybko podnosi ciśnienia, a im jestem starsza, tym ta tolerancja ma tendencję do zacieśniania.

Frazesy (nieobce, gdy pisze się razem i osobno, ważne że często), slogan krzyku i słowa pozornie najważniejsze… za i weto, larum i lament, jesteś z nami, jesteś przeciw… tłumy przepełnione tumanami (kurzy się i mami).

Im jestem bardziej dojrzała tym mniej szukam banału, nie wierzę w tolerancję bez granic i stereotypu władzę.

Martwię się… mam dzieci, mam nadzieję na wnuki, jestem tutaj i teraz, umiem uśmiechać się bez granic, lecz nie pozwolę się bezkarnie ranić…

Szablon definicji już dawno przykrył kurz, a ja kocham ludzi (jak mnie nie wkurzają) bez względu na datę, bez znaczenia dnia, uwielbiam życie i już!

Potęga słowa ma swoistą niezaprzeczalną wartość, raz uwolniona zaczyna żyć własnym życiem, bez względu na charakter i delikatność tkwiącą w szczegółach. Życie przez wiele lat nauczyło mnie, aby nie bać się słowa, lecz szanować jego treść. Nie zawsze wychodzi to tak jakbym chciała, nie zawsze podąża właściwym torem, czasami odbija się od ściany i wraca, ale zdarza się też, że niczym ziarno pada na podatny grunt i kiełkuje pomysłem lub rozrasta się niczym winorośl owocując gronami o słodko-kwaśnym smaku.

A przecież wystarczy odrobina mrozu, by tę kwaśność zamienić w wyrazistą słodycz, która potrafi zawrócić w głowie i sercu…

Dawno, dawno temu, jedno z gron zmrożonych rozlało się słodyczą w myśli i zamysł zaczął ogrzewać ciało i duszę, by pewnego dnia napełnić kielich purpurą. A wtedy myśli przyspieszyły, pomysł zaczął nabierać realnych kształtów, formować kształt słowa w księgę pełną ludzi, muzyki i poezji rozlewającej się w klimacie, który na długo zapadnie w wielu sercach.

Myśl, jak kropla, która drąży skałę wierciła się w głowie poszukując wytrwale.

Dzisiaj wiem, że jak zamysł jest naprawdę dojrzały to ma szansę na spełnienie, znajduje drzwi, by uwolnić swoją wizję, by jej kształtem zarazić i porwać za sobą nawet niedowiarków. Nie ma w tym stwierdzeniu żadnych podtekstów, po prostu życie toczy się swoimi ścieżkami i tylko czasami pozwala nam wejść na właściwą.

Mam nadzieję, że ja miałam takie szczęście, gdy pewnego popołudnia weszłam do Agencji Reklamowej Midas, by odebrać plakaty, a mój wzrok zatrzymał się na pewnym starym plakacie.

Od słowa do słowa, a jestem trochę gadatliwa(z naciskiem na gadulstwo) dowiedziałam się o pewnym miejscu, o jego historii i zaproszona poszłam śladem ciekawości, a tam…

moje pomysły wylały się potokiem słów. Biedna Dorota, zamilkła i stwierdziła, że to jej mąż Maciej Mac jest głównym szefem i wszystko zależy od niego.   W tym miejscu moje serce przyśpieszyło, a niecierpliwość pokazała rogi, więc dwa dni później już z samym Maciejem Macem wędrowałam podziemnymi ścieżkami snując mu swoją wizję.

Realista z wyglądu i rozmowy (pewnie jak nie patrzyłam to się w głowę popukał i to nieraz, a ja się nie dziwię), konkretny w słowach nie pozwolił się zarazić moim upojeniem, ale o dziwo, pozwolił mi zrealizować świeżo opowiedziany zamysł!

I chwała mu za to, bo dzięki życzliwości Doroty i Macieja mogłam urzeczywistnić swój pomysł!

„Słowa złotem szeptane w piwnicach Midasa” wczoraj miały swoja premierę, pierwsze, ale mam nadzieję, że nie ostatnie spotkanie z ludźmi, ze słowem, z piosenką i jedynym w swoim rodzaju klimatem… kto był ten wie…

fot. Andrzej Haligowski

Kiedy Majka Zamorska pierwszy raz opowiadała o swojej planowanej wyprawie do Camino de Santiago to słuchałam pełnego emocji głosu z pewnym zdziwieniem.

Wycieczka to wycieczka, łatwiejsza lub trudniejsza trasa, czas wolny spędzony z wiatrem we włosach i niebo pełne uwolnionych myśli. Lubię takie wyzwania lecz nie wszystkie są dla mnie, tak samo jak dla niewielu istnieje możliwość przebycia niezmierzonych wyobrażeń w snutych nocami planach.

A jednak, gdy planowałyśmy z Majka szlaki „Turystycznego pierścienia Strzyżowa”, jej opowieści o szlaku pełnym muszli do miejsc i historii dawnej zaciekawiły mnie. Sięgnęłam, więc głębiej by poznać tajemnicę tej niepowtarzalnej  jak się chwilę później okazało i jedynej w swoim rodzaju wyprawy.

31 sierpnia 2017 r. Majka zamieściła swoją pierwszą relację. Wyglądało to trochę banalnie, ale również bardzo sympatycznie. Każdy kto tę podróżniczkę zna, wie, że emanuje ona niezwykłym ciepłem i pogodą ducha.

Potem zaczęły pojawiać się kolejne wpisy i zdjęcia z podróży. Miejsca znane z nazwy i nieznane zakątki, które w krótkich relacjah Majki zaczynają nabierać pełniejszego znaczenia.

Dzisiaj, od wielu dni, praktycznie codziennie jestem z Majką, w myślach i sercu trzymam kciuki za powodzenie jej planów dotarcia do Camino de Santiago. Z ciekawością czytam o miejscach, które każdego dnia przybywają w jej mapie wymarzonej wędrówki. Liczę kolejne punkty postoju i spoglądając na niebo, z zapartym tchem patrzę jak ubywają kolejne kilometry.

Bo czy 800 km to trasa godna uwiecznienia w pamięci?

Szlak św. Jakuba, którym wędrują od lat miłośnicy wyzwań i intencji jest obecnie bardziej popularny. Myślę, że to właśnie Internet pozwolił na jego ponowne odkrycie. Jednak śledząc wędrówkę naszej Majki, nie można stanąć tak sobie obojętnie i tylko popatrzeć.

Ci, którzy już przeszli tę trasę mówią, że to droga dla każdego, że warto przejść codziennie kilometry szlaku, żeby zrozumieć coś niepowtarzalnego, odkryć radość, a w zwykłych rzeczach odnaleźć skarby, przetrwać z Bogiem, poznać nowych przyjaciół, z nieznajomymi z całego świata wędrować do celu.

Wędrować do miejsca i pozwolić urzeczywistniać stos marzeń!

Przemierzających drogę do Camino de Santiago każdego roku bywa wielu, nie każdy jednak dojdzie do celu.

Ja trzymam kciuki za naszą Majkę, za jej marzenia i cel. Z przyjemnością śledzę wpisy na fb i dobrymi myślami staram się dodać jej sił.

Wiem, że jak wróci to znowu będzie rozsiewać wokoło siebie, tę jedyną i niepowtarzalną moc dobrego.

Majeczko czekam na Ciebie, czekam ale dopiero gdy osiągniesz swój cel.

Teraz, za to każdego dnia trzymam kciuki, za powodzenie Twojej własnej, jedynej i niepowtarzalnej misji.

Dzisiaj, tak jak każdego dnia przesyłam Ci mnóstwo ciepła i siły, tak by kolejny dzień pozwolił napotkać bezcenne wrażenia, a nadchodzący wieczór przybliżył Cię do celu.

„Szczęśliwej drogi, już czas…  mapę życia w sercu masz!”

Dziecko ciekawe świata, podróż koleją w nieznane, pierwszy raz daleko wraz ze stukotem kół, czekałam niecierpliwie na swoje pierwsze spotkanie z Czarną Madonną. Opowieść babci Rózi barwna i pełna przenośni wprowadziła w nastrój wiary i wolności. Czasy przeszłe, tematy zakazane i ja dziecko szczęśliwe w drodze po kroplę prawdy.

Dojechaliśmy i nastało oczekiwanie…
Głos trąb rozbrzmiał dostojnie, aż sumienie jeszcze nieśmiałe podniosło zdumioną głowę.
Dzisiaj wspomnieniem pozostało w sercu, a trąby strażnikiem świadomości, która wraz z odsłoną obrazu oczyszcza serce i umysł. 

I tylko wspomnienie każe przywołać obraz z sentymentu…

serce wie więcej, nie obejmie tego rozumem bo nie musi, wystarczy, że czuje, że bije i kocha nawet gdy dorośniesz, ona zawsze jest przy tobie, trzyma twoją dłoń i otacza cię opieką.

Ja wiem, że serce Matki to największy skarb, który zawsze i wszędzie będzie ze mną i z tobą również, jeżeli zechcesz. Takie jest prawo miłości, wędrówka od urodzenia do śmierci tutaj, na tym padole, by potem cieszyć się wieczną miłością.

Babcia Rozalia, ówczesny samouk w czytaniu i pisaniu, zaraziła mnie swoimi opowieściami i wiarą. Być może, gdyby było jej dane żyć w innych czasach mogłaby zostać znaną powieściopisarką, która swoim talentem pozwoliłaby ujrzeć to co ważne niejednemu czytelnikowi. A może dobrze, że swoimi zdolnościami i maestrią opowieści zaraziła chociaż mnie do głębszego spojrzenia w siebie i odkrycia prawdy, która nie pozwala bać się dogmatu lepszego jutra.

Teraz czekam na kolejną wyprawę, to oczekiwanie jest w pełni świadome i odrobinę niepewne.

Minęło wiele lat od czasu gdy ostatni raz byłam u Matki Jasnogórskiej. Czy przyjmie mnie tak jak dawniej, z bezwarunkową miłością i pewnością jasności przesłania?

Czekam na tę wędrówkę z radością i pewną dozą niepewności, czy zechce mnie znowu przytulić i uścisnąć po matczynemu moją dłoń. Znowu dorosłam i znowu jestem dzieckiem, takie odwieczne prawo życia matki i dziecka, a ikona z dostojeństwem i czystością spojrzenie patrzy na mnie tak samo od lat. Jakby czas stanął w miejscu, a ziarna klepsydry zawisły w czasoprzestrzeni niepewności tamtej strony jutra. Jedna chwila, jedno ziarno prawdy… na potem, miłości i wiary znak!

Mam taką cichą nadzieję, że kolejne spotkanie pozwoli wrócić nie tylko wspomnieniom lecz da mi nową siłę na kolejne lata, takie wsparcie Matki potrzebne jest każdemu z nas. Obym mogła czerpać z tej dobrej mocy matczynej miłości jak najdłużej. I oby było mi dane móc się także podzielić prawdziwą, właśnie bezgraniczną miłością bez końca i do końca wspólnej wędrówki.

A potem, jak już przyjdzie czas, głos trąb dostojnie zaprowadzi mnie do Matki mej.

Strzyżów, 3 maja 2017 r.

P.S. Niespodziewanie dla mnie samej, miesiąc później byłam na Jasnej Górze. W ten dzień padało i było pełno ludzi, tłum przelewał się, odbierając nastrój  poufności, a jednak spotkanie z Matką w pełni potwierdziło moje oczekiwania. Zapewne kiedyś do nich wrócę, w kolejnym wspomnieniu opowiem o niezapomnianych odczuciach…

Fot. UM Częstochowa

http://conadrogach.pl/informacje/czestochowa.html

Miło robi się na sercu, gdy ktoś zauważy wiersze, które grają Ci w duszy. Cieszy gdy twórczość spodoba się i dostaniesz zaproszenie aby ją pokazać innym. Super gdy ktoś Ci powie, że się wzruszył. Cudownie, gdy ktoś chce Twój tomik. Ekstra samopoczucie, gdy chcą Cię czytać.

Też tak mam, a każdy okruch zainteresowania dodaje skrzydeł i rośnie chęć by jeszcze raz podzielić się swoim obrazem namalowanym słowem. W tym roku kilkakrotnie zostałam zaproszona do pokazania swojej twórczości, a dzisiaj uchylam rąbka tajemnicy z kolejnej antologii, również z moimi wierszami, która już niebawem ujrzy światło dzienne. Znajdziesz w niej m.in. zestaw moich wierszy o…

Mam nadzieję, że się spodobają także i Tobie. Niżej jeden z nich, a już wkrótce zapraszam do przeczytania całej antologii „Nim zabierze nas wiatr”.