Rozalia

 
wiejskie dziecko przedwojennej biedy

na polnej drodze samotności

 

od zawsze głodne

pośród bogactwa nielicznych

wytrwałością pokonało

strome schody drwiny

 

kwiatowa dziewczynka

trzech światów

snująca intrygujące opowieści

nauczyła się na pamięć

życia pośród wilków

skrobiacych atramentowe

banały

 

dzisiaj z tkliwością wspominam

talent wyobraźni zagubiony w tęsknocie

 

świat książek i pejzaże

nienasyconych wyobrażeń

wędrówka samouka

która zaszczepiła we mnie głód

przygody i faktu

zamknięty w barwnej noweli

 

przepowiednie nakreślone

empirią za którą tęsknię