Pracownik też człowiek!

Marzec od dziecka kojarzy mi się z szarością, topniejącym śniegiem, pierwszymi zapachami nadchodzącej wiosny, śpiewem ptaków, które już zaczynają budzić się ze snu i oczywiście z Dniem Kobiet. Dzisiaj, jak patrzę na ten miesiąc, to widzę jeszcze więcej – szarzyznę ponurych twarzy, pełną efektów depresji (jedno z moich dzieci mówi, że to wymysł współczesności), braku uśmiechu i odrobiny dystansu do samego siebie.
I jeżeli my jesteśmy tacy zgnuśniali, jeżeli nic nam się nie chce, to jak możemy wywołać pozytywne wrażenie na naszym szefie?
No, nie możemy!
A szef, nasz kierownik, dyrektor, prezes, komendant, naczelnik etc., etc., etc. czyli jednym słowem pryncypał przez duże „P” zawsze ma rację. Tutaj zaczynają się schody, bo przecież każdy z nas ma swoje uroki, plusy i minusy, dobre i złe dni, twórczą inwencję i doła depresyjnego. Więc jak w takiej sytuacji pracować rzetelnie i bez narażenia się na krytykę. Trudna sprawa, tym bardziej, że z reguły szef jest jeden, a pracowników wielu.
I tak sobie pomyślałam, że marzec też może być słoneczny, kolorowy i pełen energii, bo w sumie nasz pryncypał też człowiek i może, przy odrobinie dobrej woli, w każdym z nas zobaczyć ludzką twarz. Niektórzy szczęśliwcy już mają takiego przełożonego, który nie tylko zaraża swoją energią, ale umie również porwać za sobą swój zespół. Oj, wtedy to dopiero praca wre!

W tym przedwiosennym rozgardiaszu już powracających ptaków, przy odrobinie słońca i błękitnego nieba doszłam do wniosku, że jednak nie każdy szefem być może, że kwalifikacje i wykształcenie to stanowczo za mało, by zarządzać ludźmi. Pomijam milczeniem, w pełni świadoma, wszelkie inne za i przeciw, bo tak naprawdę to po latach doświadczeń z pełną odpowiedzialnością mogę powiedzieć, że dobry szef to skarb. Klejnot, który zrozumie pracownika, surowy lecz sprawiedliwy, obiektywny lecz wyrozumiały, z humorem lecz nie złośliwy.

Pani lub pan, kobieta i mężczyzna, którzy w pełni świadomie podejmują się zarządzać swoim zespołem, dla dobra swojej firmy, zakładu pracy, instytucji, itd., lecz nie zapominają, że razem z nimi i dla nich pracują ludzie.

Dlatego zastanawiam się (oczywiście z przymrużeniem oka), gdzie zakopują dzisiaj takie skarby. Też jestem ciekawa drogi, która prowadzi do skarbu, oczywiście z przyczyn obiektywnych…
Może ma ktoś jakąś mapę, ślad, wskazówkę?

I powiem Wam, że to naprawdę jest już przedwiośnie!

A w nim każdy może odszukać odrobinę optymizmu, nadziei na lepsze jutro, tak mimo wszystko albo właśnie na przekór wszystkiemu! Tego życzę pracownikom i ich szefom, bo dzielić się najlepiej jest dobrą energią, która wzbogaca każdego i do tego jest niedroga w kosztach tworzenia, ale za to bezcenna, bez względu na porę roku.

Z nieustającym uśmiechem pośród mgieł marcowych znalazłam już odcienie zieleni 🙂