Po burzy

 

szalona noc odchodzi w niepamięć

chociaż spiżowy dzwon dudni w głowie

rozkołysany wiatrem emocji

 

jeszcze ostatni piorun

błyskiem rozświetlił czerń

wyniosłym zygzakiem oddzielając północ

od szarości nadchodzącego świtu

ucieczka podszytych zgrozą wspomnień

zastygła w bezruchu słów

 

poeta nasycony balsamem

świeżego oddechu wiosny

zafascynował się tęczową

poświatą nadchodzącego poranka

bogini zmysłów

wyniosłym ruchem dłoni

zakończyła senną kropką

niedopowiedziany wiersz

nim nastał pierwszomajowy poranek