Zaczynając od papierowych godów, pary związane małżeńską przysięgą, na dobre i na złe, tworzą związki partnerskie, które z każdym kolejnym rokiem obchodzą coraz bardziej cenne jubileusze. Im więcej lat w doli i niedoli, tym kamień coraz szlachetniejszy, nie tylko z nazwy, ale przede wszystkim ze wspólnej drogi, która z reguły nigdy nie jest prosta. Kiedy mija rok za rokiem uświadamiamy sobie ile wytrwałości i kompromisów za nami, ile przeszkód pokonanych, ile szczęśliwych chwil i wątpliwości łączy prawdziwy związek. A co z innymi rocznicami, związanymi z pracą, działalnością zawodową lub innymi wyzwaniami?

W zasadzie nie mają one innej nazwy niż rocznicowa, ale cóż stoi na przeszkodzie, aby piękny okrągły jubileusz ozdobić kamieniem wytrwałości. I tak właśnie przyszło mi na myśl, gdy w zaciszu biura spotkałam się z Właścicielami firmy, aby porozmawiać o 30 rocznicy istnienia Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego REMBUD Sp. z o.o. Na spotkanie przybyli założyciele Alina Moskal i Michał Wojtyna oraz ich dzieci, obecne szefostwo firmy – Marta Włodyka – Prezes, Tomasz Wojtyna – Wiceprezes REMBUDU. Wybierając się na rozmowę z Właścicielami i Zarządem PRB REMBUD sp. z o.o. zajrzałam jeszcze na ich stronę internetową http://www.rembud.un.pl/. Na niej można poczytać o rodzinnej firmie i poznać jej historię. Bogata oferta budowlano-remontowa, opisy projektów zrealizowanych i będących w budowie, nagrody i wyróżnienia za prowadzoną działalność, oraz różnobarwna galeria nie tylko budynków.W zasadzie bardzo szczegółowy opis, który zawiera najważniejsze kartki z życia firmy. Jednak tak jak w małżeństwie, zawsze można jeszcze coś opowiedzieć, więc i ja miałam cichą nadzieję, że będzie to spotkanie na miarę jubileuszu. Ponad dwie godziny rozmów, opowieści i anegdot, przesiąkniętych szczerym uśmiechem i życzliwością minęło błyskawicznie. A jaki rąbek tajemnicy został uchylony?

Zapraszam na spotkanie z Aliną Moskal, Michałem Wojtyną, Martą Włodyką i Tomaszem Wojtyną.

Urszula Rędziniak: Alino, jak to się stało, że młoda kobieta zaangażowała się zawodowo w dziedzinę budownictwa, pasja czy przekora, jakie były motywy Twojej decyzji?

Alina Moskal: W zasadzie od dziecka marzyłam o budownictwie, a po skończonej szkole podstawowej postanowiłam pójść do technikum budowlanego. Wszyscy dziwili się i przekonywali rodziców, że to zły pomysł, szkoła daleko, a ja młoda i do tego dziewczyna, nie poradzę sobie na tym kierunku. Ukończyłam prefabrykację budownictwa, taki kierunek z budownictwa. Ale ja jestem uparta i też trochę przekorna, więc postawiłam na swoim. Gdybym dzisiaj, po latach miała tę decyzję podjąć jeszcze raz, nie zawahałabym się ani minuty. Tak budownictwo to moja pasja, i mojego brata, który także pracuje w tej branży. Uwielbiałam jeździć na budowy, doglądać, sprawdzać czy wszystko działa tak jak należy, ciągnęłam Michała, aby zabierał mnie na każdą, tam mogłam porozmawiać z pracownikami, i doglądnąć wszystkiego. Zawsze był błysk w oku, ciągle coś się działo, zawsze były problemy i wyzwanie by je pokonać. Praca na budowie jest jak hazard, wciąga jest pełen emocji i ryzyka, ale wciąga, to było moje przeznaczenie. Dzisiaj też bym chętnie pojechała, ale jestem już dwa lata na emeryturze i teraz młodzi przejęli nasze obowiązki.

U.R. REMBUD, rodzinna firma z tradycjami, o której możemy poczytać na stronie internetowej, w tym roku obchodzi jubileusz 30-lecia istnienia. 10 sierpnia 1990 r. to początek działalności, pierwsza betoniarka i drobny sprzęt remontowo budowlany, ale jak naprawdę to się zaczęło?

Michał Wojtyna: Jeszcze w czasach PRL-u pracowaliśmy razem z Alą przez wiele lat w Gminnej Spółdzielni SCH w Strzyżowie, w ekipie remontowo-budowlanej, której byłem kierownikiem. Niestety okazało się, że aby utrzymać to stanowisko muszę wstąpić do partii. Niestety, moje przekonania nie pozwoliły mi przyjąć tej „propozycji” ówczesny Prezes GS zaproponował mi założenie własnej spółki, w której głównym udziałowcem była Gminna Spółdzielnia „SCH” w Strzyżowie. I tak zaczęliśmy z Aliną pracę „na swoim” w spółce j.g.u. „GESBUD” w Strzyżowie. Kiedy w Polsce zakończył się „jedynie słuszny ustrój” i rozpoczął kapitalizm, zmiany nastąpiły również w GS SCH. Nie był to sprzyjający czas dla spółek j.g.u. Kapitalizm nie akceptował tworów z poprzedniego ustroju i w lipcu 1990 r. wszyscy pracownicy stracili pracę i znaleźli się na zasiłkach dla bezrobotnych, a ja zostałem likwidatorem spółki.

U.R.: Pierwsza firma okazała się niewypałem, trudny czas przemian społecznych, ryzyko, niepewność i porażka, a wy zakładacie kolejną firmę, i na dodatek znowu razem, dlaczego?

Alina M.: Wszyscy zarejestrowaliśmy się w Urzędzie Pracy, jako bezrobotni, a ja nie mogąc znaleźć sobie miejsce przychodziłam do nadal do biura. I tam przeglądając gazetę Nowiny znalazłam ogłoszenie, że jest praca dla firmy remontowo-budowlanej, jako podwykonawcy w firmie INSTALBUD. Niewiele myśląc pojechałam pociągiem do Rzeszowa na rozmowę i przyjęłam zlecenie. Miałam wtedy 33 lata i do dzisiaj pamiętam jak byłam ubrana. Dopiero pod koniec rozmowy przyznałam się, że jesteśmy w upadłości i nie ma żadnej firmy. Na mojej drodze stanął zacny człowiek, kazał mi założyć firmę i przystąpić do realizacji zadania. Tak 10 sierpnia 1990 r. powstało Przedsiębiorstwo Remontowo-Budowlanego REMBUD Sp. z o.o, a w skład naszego majątku weszła betoniarka i drobny sprzęt remontowo-budowlany oraz ludzie, którzy razem z nami stracili pracę. To było przeznaczenie. Spisaliśmy umowę pracy na remont Sądu, a właściwie piwnic Zamku. Pierwsze zlecenie na szczęście, a życzliwość przyniosła nam zysk, za który kupiliśmy sobie Żuka.

Michał W.: Ja technikum budowlane skończyłem przypadkiem, namówił mnie kolega, ale dzisiaj wiem, że to był dobry wybór, to jest moja pasja i nie widzę się w żadnym innym zawodzie. Spełniałem się w pracy i do dzisiaj z sentymentem jeżdżę na budowę. Teraz to ja zawracam głowę Tomkowi, aby mnie tam zabrał. Pomysł i odwaga Ali to była najlepsza rzecz, jaka nam się mogła nam wtedy przytrafić, więc gdy padł pomysł utworzenia firmy nie wahałam się ani minuty. Pierwsza praca podwykonawcy, a potem kolejne, do dzisiaj jesteśmy świadomi, że życzliwość jednego człowieka pozwoliła nam spełnić nasze marzenia.

U.R.: W tamtym okresie złamaliście wiele stereotypów, nie było przeszkód?

Alina M.: Nasi pracownicy, to bardzo często jedyni żywiciele rodziny, nie można się było poddać, bo firma to ludzie, oni też przeżywają z nami nasze problemy, dla nich musieliśmy się postarać przełamać niepowodzenia, przełamać przeszkody i realizować cele. W budownictwie nigdy nie było łatwo. Firma to ludzie.

Michał W.: Podpisuję się pod tym, co powiedziała Ala. Ona się do tego budownictwa strasznie przywiązała i rzeczywiście, gdy stanęliśmy pod ścianą, argumenty Ali okazały się najważniejsze, bo firma to ludzie, którzy są z nami od wielu lat i dlatego do dzisiaj rozwijamy się w tej dziedzinie. Cieszy fakt, że zapracowaliśmy sobie na markę i rozpoznawalność, a przeszkody były, są i będą. Trzeba je pokonywać.

U.R.: Co trzeba było zrobić, aby dzisiaj obchodzić piękny jubileusz, 30 lat w branży kapryśnej i wymagającej, przy zmieniającej się koniunkturze, a Wy coraz bardziej znani, i godni zaufania. Jaki jest sposób na sukces?

Alina M.: Kiedy założyliśmy firmę, dostaliśmy dobrą radę. Należało prowadzić pełną księgowość i rozliczać się, co do złotówki. Nasi pracownicy swoje pobory dostają w terminie, a prace zlecone wykonujemy rzetelnie z naciskiem, na jakość i profesjonalizm. Ale najważniejsze jest to, że my z Michałem się nigdy nie oszukaliśmy, nie kłamaliśmy sobie, prosto w oczy mówiliśmy o nurtujących nas problemach. Nie dałoby się stworzyć firmy bez przyjaźni.

Michał W.: To prawda, zaufanie było i jest najważniejsze. Odmienność spojrzenia zawsze można przedyskutować i dojść do kompromisu. Nie uwierzyłbym, gdyby ktoś mi powiedział, że Ala mnie oszukała. Czasami jak się pokłóciliśmy, to za chwilę była zgoda, tak przyjaźń i zaufanie to fundamenty, które pozwoliły nam przetrwać. Cieszy, że tak się to poukładało i mam nadzieję, że ta przyjacielska passa będzie trwać.

U.R.: Rodzinna firma w dobie kryzysu nie dziwi, ale wiemy, że ta branża jest chimeryczna. Marto jak to się stało, że Ty połknęłaś bakcyla?

Marta Włodyka: Kończyłam studia na Politechnice Rzeszowskiej na kierunku Marketing i Zarządzanie, i w zasadzie wcale nie myślałam o branży budowlanej, ani o firmie, aż okazało się, że jedna z księgowych odchodzi na emeryturę i pilnie potrzeba pracownika. Przyjęłam propozycję i tak się zaczęło. Miało być na chwilę, a Pani Helenka nauczyła mnie przez dwa tygodnie księgowości, przekazując złote rady na przyszłość. Potem Główna Księgowa odeszła na emeryturę i przejęłam jej obowiązki, poznając tajniki REMBUDU coraz w większym zakresie, a potem weszłam do Zarządu spółki. Młody człowiek nie boi się wyzwań, uczy się na bieżąco, lubi wyzwania, a życie czasami płata figla, bo z krótkotrwałego zastępstwa robi się praca na dorosłe życie. Potem mama zachorowała i była potrzeba chwili by ją zastąpić. Dopiero po dziesięciu latach pracy zaczęłam się zastanawiać czy ja chcę tu pracować. Z firmą jestem związana od 2003 roku. Dzisiaj jestem Prezesem i razem z Tomkiem wspólnie zarządzamy firmą, borykając się z problemami i realizując zadania oraz cele, których jest niemało. Praca w REMBUDZIE jest dla mnie inna niż dla mamy. Ja nie jestem taka jak ona, firma to jej dziecko, a ja patrzę na firmę, cieszę się jak się rozwija, i chodzi jak w zegarku, ale dla mnie to jest praca. Mnie nie pociąga budowa, ale cieszy mnie, gdy jadę po Podkarpaciu i widzę nasze projekty, zrealizowane przez stoją dumnie, i cieszą oko. Ja lubię adrenalinę, przygotowanie projektów, wyzwania i rozwijanie się w nowych dziedzinach. A potem wdrażać, ulepszać, wprowadzać nowe systemy zarządzania. I lubię wygrywać, cieszę się, gdy wygrywamy przetargi. Mam taki pazur i zacięcie, szczególnie, gdy się nie da, gdy to nie jest do zrobienia. Lubię pokonywać takie wyzwania. Bo chodzi o to, by firma się rozwijała, a ludzie pracujący u nas byli zadowoleni i usatysfakcjonowani.

U.R.: Tomku, Ty poszedłeś w ślady ojca, rywalizujecie ze sobą?

Tomasz Wojtyna: Tak, ja złapałem bakcyla, skończyłem budownictwo i poszedłem w ślady ojca oraz mamy, bo ona też budowlaniec. Ukończyłem Politechnikę Rzeszowską na kierunku Budownictwo. Z firmą związany jestem od 2001r. Początkowo pełniłem funkcję kierownika budowy ucząc się zarządzania procesem budowlanym i poznając firmę „od kuchni”. Od 2006 r. zostałem Zastępcą Prezesa PRB REMBUD. Budownictwo to moja pasja i spełniam się w niej całym sobą. Cieszy praca na budowie i zadowolenie inwestora. Inwestor docenia naszą pracę. Naszą normą jest jakość i ciężka praca wszystkich, od przygotowania projektu, poprzez złożenia oferty, a potem praca na budowie, z ludźmi i inwestorami. Cieszy mnie, gdy dostajemy zaproszenie do przetargu, bo ktoś nas pamięta z poprzednich budów i chce, aby to nasza firma realizowała ich projekt. Na co dzień to wymaga od nas pełnej mobilizacji i dbałości o szczegóły. Trzeba być czujnym i wykazywać się dużą znajomością nie tylko zasad budownictwa, ale i znajomością materiałów budowlanych. Trzeba być na bieżąco, śledzić nowinki techniczne i wprowadzać je do użytku. Nie lubię stwarzać sobie sam problemów, a jeżeli się pojawią należy je rozwiązywać. Nowe technologie wymuszają elastyczność, dobrze jest wujek gogle, można nie tracąc czasu doczytać, jeżeli coś umknie. Jeżdżę na budowę regularnie. Staramy się mieć około 4-5 budów tak, aby dopieścić ich wykonanie. To ważne, bo dobrą markę w obecnych realiach i zmiennym rynku bardzo łatwo stracić. Obecnie mamy ponad 60 pracowników, a także bierzemy podwykonawców, szczególnie z terenu Strzyżowa, bo ważne jest wspierać się regionalnie. Oczywiście kładziemy nacisk na rzetelność i fachowość, bo dobry podwykonawca nie nadużywa naszego wizerunku, a my wspieramy się wzajemnie. Lubię konkrety, nie cieszę się na zapas, ale gdy oddajemy do użytku obiekt, a inwestor i użytkownicy nas chwalą, to daje pełne zadowolenie i satysfakcję. A przeszkody, no cóż trzeba je pokonywać i dążyć do perfekcji.

U.R.: Konflikt pokoleń istnieje od zawsze, odmienność spojrzenia na sprawy w każdej dziedzinie życia. Jak dochodzicie do konsensu w podejmowaniu decyzji o tym, co jest dla firmy najbardziej korzystne?

Alina M.: To prawda, po pierwsze każdy z nas jest inny, i na początku na pewno było trudno. REMBUD to moje dziecko i ja jestem z firmą związana bardzo emocjonalnie. Czasami konflikty musiały wyniknąć chociażby z różnicy pokoleniowej. Ciężko było, tym bardziej, że Marta jest moją córką, a ja patrzyłam jak ona sinieje ze złości, bo coś nie jest po jej myśli, a ja nie mogłam ustąpić. Jednak dobro firmy zawsze było najważniejsze i jakoś musieliśmy dochodzić do porozumienia. Cieszę się, że będąc na emeryturze i wpadniemy do firmy to jesteśmy serdecznie przyjmowani przez nasze dzieci. To jest nasz wspólny sukces i wielka moja radość.

Michał W.: Ala emocjonalnie, a ja rzeczowo, chociaż i dla mnie firma jest bardzo ważna. My mieliśmy wszystko zaplanowane i wypracowane od samego początku, a młodzi mieli własne pomysły. Musieliśmy im pozwolić się realizować, bo gdyby było inaczej, to nie byłoby sensu przekazywać im firmy.

Marta W.: Czasami zostawialiśmy problem nierozwiązany, wszyscy rozchodzili się do domu by ochłonąć i przemyśleć sprawę oraz swój punkt widzenia. Na drugi dzień było już łatwiej, emocje opadały i przychodził zdrowy rozsądek, bo mieliśmy wspólny cel. 4 osoby, każdy chciał rządzić, ale docieraliśmy się tak jak w małżeństwie. Starsi musieli się trochę odsunąć, a my musieliśmy trochę ustąpić.    

Tomasz W.: Czasami trzeba było zacisnąć zęby, to nie było łatwe, ale musieliśmy podejmować decyzje dobre dla firmy, nie dla nas. Trzeba było mieć głowę na karku i działać, może gdybym był z natury cholerykiem byłoby mi trudniej. A i tak, kompromis musiałby być wypracowany.

U.R.: Marto, Tomku, a Wy, czy czujecie presję ojcowskiej ręki nad sobą, prosicie o radę?

Marta W.: Kiedyś na pewno, ale dzisiaj już nie. W Zarządzie jesteśmy z Tomkiem od 15 lat, to kawał czasu i wiele się nauczyliśmy, a przede wszystkim ponosimy odpowiedzialność za własne decyzje, które wpływają na kształt naszej firmy. I nie boimy się ich.

Tomasz W.: To prawda, czas uczy, problemy wymagają szybkich reakcji, a nasi Rodzice są już na emeryturze i nie chcemy im zawracać głowy codziennymi zagadnieniami. Ponadto, decyzje trzeba z reguły podejmować szybko, zdecydowanie i nie ma czasu by tłumaczyć kwestie sporne. Mamy świetną kadrę i w sytuacjach awaryjnych wszyscy stają na wysokości zadania dając z siebie to, co najcenniejsze w pracy, pomysł i profesjonalizm.

U.R.: Czy pozostałe dzieci też są zaangażowane w działalność firmy?

Alina M.: Mam dwoje dzieci, Marta pełni obecnie funkcję prezesa, a Michał zajmuje stanowisko Kierownik Działu Ofertowania, z firmą związany jest od 2004 r. i na co dzień zajmuje się przetargami. W firmie pracuje też mąż Marty, Bogdan jest kierownikiem Hurtowni Budowlanej REMBUD, on też przyszedł najpierw na chwilę, a potem praca mu się spodobała i został do dzisiaj.

Michał W.: Ja też mam dwójkę dorosłych dzieci, pracuje z nami oczywiście od lat Tomek i jego żona Marta, która jest asystentką Zarządu i specjalista ds. kadr oraz moja córka Iwona, która jest Główną Księgową i specjalistą ds. płac.

U.R.: Marto, Tomku, macie swoje dzieci, czy myślicie, że one też pójdą w Wasze ślady?

Marta W.: Nie wiem, czy moje dzieci pójdą w nasze ślady. W zasadzie nigdy się nad tym nie zastanawiałam, moja ścieżka z firmą zaplotła się z potrzeby chwili, a co będzie kiedyś zobaczymy. Myślę, że dzieci powinny iść swoją ścieżką i nie chcę ich uszczęśliwiać na siłę.

Tomasz. W.: Mój syn uczy się w Technikum Budowlanym, więc można powiedzieć, że złapał bakcyla, ale co będzie w przyszłości, dzisiaj chyba trudno odpowiedzieć na pewno.

U.R.: Na stronie PRB REMBUD sp. z o.o. jest napisane, że jesteście firmą rodzinną, opartą na znajomych, która dzięki temu lepiej prosperuje. A jak sobie radzicie z dyscypliną w pracy?

Marta W.: Może to się wydać dziwne, ale my w ogóle nie mamy problemu z dyscypliną w pracy. Wręcz przeciwnie, czasami to aż serce się raduje, gdy spoglądam na naszych pracowników. Oni są tutaj u siebie i dbają o wszystko bez konieczności napominania, sami wychodzą z pomysłami, angażują się w każdy pomysł i jego realizację. Tak, takich pracowników może nam zazdrościć niejeden pracodawca.

Tomasz W.: Firma ma już ugruntowaną pozycję na rynku, za swoją rzetelność zdobyła wiele nagród za profesjonalizm i perfekcyjność w budownictwie. Ciężko jest zapracować, a potem utrzymać taki dobry wizerunek, dlatego rzetelni i odpowiedzialni pracownicy to nasz atut. Możemy być dumni, że pracują z nami tacy profesjonaliści, którzy sami dbają o dyscyplinę w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

U.R.: 10 sierpnia 2020 r. obchodziliście jubileusz 30-lecia istnienia PRB REMBUD sp. z o.o., Alina wspomniała na początku rozmowy, że Marta zamówiła tort, i spędziliście ten dzień w gronie pracowników, a spowodowane to było oczywiście pandemią i szalejącym wirusem. Jak obecna sytuacja w kraju wpływa na Waszą firmę?

Marta W.: U nas każdy wie, co ma robić, ma szacunek do pracy i do siebie nawzajem, ludzie lubią przychodzić do firmy, jest zgoda, i zaangażowanie, a to daje nam możliwość przenoszenia gór. Wszyscy chcą pracować na to wspólne dobro, chociaż żadna z nas spółdzielnia.

Tomasz W.: W marcu było ciężko, martwy sezon, zamknięcie ludzi w domach, to był bardzo trudny czas, ale pracownicy byli dla nas priorytetem. Odpłacili nam w tym trudnym czasie, zrozumieniem i współdziałaniem. Udało się nam wspólnie przetrwać, a spływające oferty zabłysły niczym światło w tunelu. Mamy nadzieję, że teraz będzie już tylko lepiej, dla nas, naszych pracowników i całej firmy.

Perłowy jubileusz i czerwony tortowy domek REMBUDU z okazji jubileuszu, dopełniły obrazu spotkania. Pomyślałam, że 30 lat minęło jak jeden dzień, dzieci dorosły, przejęły zarząd nad firmą, rozwijają ją, przynosząc sławę Strzyżowskiej Ziemi, wnuki dorastają, a założyciele z uśmiechem patrzą w przyszłość. Tacy są, na co dzień, pełni empatii i zrozumienia dla drugiego człowieka, pracowici i sumienni profesjonaliści z dziedziny budownictwa.

Życzę firmie REMBUD kolejnych pięknych, przepełnionych sukcesami i pogodą ducha lat w zawodowej karierze oraz kolejnych okrągłych jubileuszy, następne – koralowe gody – już za 5 lat. Powodzenia!

fot. Piotr Szczepanik z archiwum firmy REMBUD

Letnia aura w tym roku była kapryśna, a niebo często zasnuwały deszczowe chmury. Jesień też nas nie rozpieszcza, a jednak zdarza się, że gdy spoglądam w niebo, to widzę na nim nie tylko ptaki. Czasami, tuż przed zmierzchem, można na strzyżowskim niebie zobaczyć człowieka, który na swojej paralotni samotnie przemierza szlak, niczym Ikar, unosząc się w przestworzach. Wówczas zadaję sobie pytania: o bezgranicznej wolności, o możliwości dotknięcia nieba, o marzeniach, które falują razem z wiatrem. Ten niecodzienny widok pobudza wyobraźnię i rodzi wiele pytań. Mnie na kilka z nich udało się znaleźć odpowiedź. W lipcu spotkałam się z niespokojnym duchem, miłośnikiem latania, który zgodził się opowiedzieć o swoich życiowych pasjach.  Jan Stachura, od urodzenia mieszkaniec Dobrzechowa, mąż, ojciec dwóch córek, dziadek trzech wnuczek, na co dzień zajmuje się rolnictwem i ogrodnictwem, a w wolnym czasie spełnia swoje marzenia. Jakie to są fantazje? Zapraszam na wywiad z Janem Stachurą.

Urszula Rędziniak: Proszę opowiedzieć skąd i kiedy wzięła się w Panu taka odwaga, aby dać się ponieść marzeniom, aż na skraj nieba?

Jan Stachura: Tak jakoś to przyszło, dawniej nie było takich możliwości, a jeszcze dla chłopca ze wsi ciężko było realizować swoje pragnienia. Od najmłodszych lat spoglądałem w niebo i marzyłem, aż 20 lat temu udało się je spełnić. Najpierw kurs, szkolenia, potem zakup paralotni i tak już zostało do dzisiaj. Z każdym rokiem było coraz więcej i więcej lotów, a teraz już ponad 1000 godzin w powietrzu jest wylatane. Wszystkie okolice, Bieszczady od Przemyśl po Zakopane zostały przeze mnie z lotu ptaka zwiedzone.

U.R.: Odpowiedni sprzęt i umiejętność jego obsługi to podstawa bezpieczeństwa paralotniarza. Proszę przybliżyć tajniki tej niecodziennej pasji.

J.S.: To prawda, odpowiedni sprzęt i jego obsługa to podstawa, ale do tego trzeba odbyć 7-dniowe szkolenie, a potem ćwiczyć w powietrzu. Bardzo ważna jest tu rozwaga, skrupulatność i przestrzeganie wszystkich zasad. Dopiero po dwóch trzech latach czuje się swobodniej, a w sumie po pięciu latach człowiek nabiera pewności siebie, a i tak musi być rozważny i ostrożny. Do tego dbałość o sprzęt, właściwe warunki atmosferyczne, pora dnia, zgłoszenie lotu. Tutaj trzeba zachować trzeźwość umysłu do końca, bo ponad 90% wypadków na paralotni to wina człowieka. Do dzisiaj nie mogę pogodzić się ze śmiercią Gienia, który miał wypadek na paralotni 5 lat temu. To nieszczęście, którego do dzisiaj nie znamy przyczyn, uświadamia, że doświadczenie i rozsądek to czasami też za mało.

U.R.: Czy na Ziemi Strzyżowskiej jest wielu paralotniarzy?

J.S.: Mieliśmy kiedyś założoną taką grupę „Paranormalni”, było nas dziesięciu, ale po tragedii Gienia, nastąpiła taka przerwa, rok, dwa lata było mniej lotów, a teraz nikt nie ma czasu, a niektórym już się nie chce. 15 lat temu wystarczyło tylko zadzwonić, że się idzie polatać i chętnych było wielu, ale czasy się zmieniają, została nas garstka.

U.R.: Czy pierwszy raz jest trudny, jak zmierzyć się z własnym strachem i unieść ponad ziemią?

J.S.: Trzeba chcieć unieść się ponad ziemię, taki strach jest dobry, można go przełamać. Najważniejsza jest tutaj chęć uniesienia się nad ziemią i rozsądek, by nie zapominać o zasadach.

U.R.: Czy każdy może wsiąść na paralotnię?

J.S.: W zasadzie tak, każdy może spróbować poszybować, bo paralotnie mają rozpiętość od 24 do 40 metrów kwadratowych, dostosowaną do wagi od 50 do 200 kilogramów. Ponadto teraz można latać na paralotniach dwuosobowych, które unoszą od 150 do 400 kilogramów. 15 lat temu takie latanie nie było możliwe, ale teraz można wziąć pasażera, o ile ma się paralotnię do tego przeznaczoną.

U.R.: O czym myśli Jan Stachura, gdy płynie po niebie?

J.S.: Taki spokój, cisza, nie ma nikogo, jestem sam, nie ma samochodów, czasem tylko ptak przeleci, albo pająk, a pajęczyna tak się koło mnie snuje, i ten wszechobecny spokój. Tylko szum wiatru, który pozwoli uwolnić także myśli, a człowiek czuje się prawdziwie wolny. Zapomina się o wszystkim, a człowiek tylko kręci głową i chłonie widoki. Prawdziwe oderwanie od wszystkiego, po prostu trzeba to spróbować. Na zachodzie widać Tatry, na południu szczyty połonin bieszczadzkich, a przy odrobinie szczęścia na północy zorzę polarną.

U.R.: Wiem, że latanie to nie jedyna pasja Jana Stachury. Proszę uchylić rąbka tajemnicy o drugiej, i która z nich narodziła się pierwsza?

J.S.: Tak to moja druga pasja, która w zasadzie zaczęła się razem z lotami. Z góry pięknie widać, tylko jak to później dobrze pokazać. To nie było takie proste i pierwsze fotografie były raczej tak dla siebie. Ale żeby zdjęcia były ładniejsze, bardziej profesjonalne zapisałem się na kurs fotograficzny na Uniwersytecie III Wieku w Rzeszowie. Od podstaw kurs fotografii, a potem szlifowanie technik i teraz te zdjęcia mają bardziej profesjonalny wygląd. Po latach ujęcia robię już zupełnie inaczej, przedtem fotografowałem miejsca, a teraz zwracam uwagę na więcej szczegółów, miejsce, światło, i wiele innych tajników, które nieobce są pasjonatom fotografii. Fajne w tej pasji jest zamknięcie w czasie, i zmiany, które rzeczywistość niesie ze sobą. To samo miejsce 10 lat temu i teraz. Przez porównanie można się przekonać, jak zmienia się ta nasza Ziemia Strzyżowska.

U.R.: Wiem, że jest Pan miłośnikiem zdjęć i wysokich lotów, a co jeszcze pasjonuje Jana Stachurę?

J.S.: Wędrówki, zwiedzanie, w gronie rodzinnym, spanie pod namiotem, często przemierzamy Polskę zachwycając się jej pięknem. To są bardzo dobre spotkania, przepełnione przyrodą i serdecznością rodzinnych spotkań.

U.R.: Jak na Pana pasje zapatruje się rodzina? Czy udało się ich natchnąć wiatrem w przestworzach?

J.S.: Małżonka i córki wolą oglądać zdjęcia na ziemi i zwiedzać plenery, natomiast zięciowie i wnuczki złapały bakcyla. Obecnie dwuosobową paralotnią odbywamy z wnuczkami popołudniowe loty ciesząc oko pięknem przyrody. Czekam na przyjazd trzeciej, aby i ona mogła z dziadkiem poszybować po strzyżowskim niebie.

U.R.: Pana zdjęcia mogliśmy podziwiać na wystawie w Muzeum Samorządowym Ziemi Strzyżowskiej, czy też ostatnio w jednym z wydań miesięcznika Waga i Miecz. Czy w najbliższym czasie planuje Pan kolejną wystawę?

J.S.: Mam w archiwum wiele zdjęć, dawnych i obecnych, w zasadzie cały powiat sfotografowany i zmiany, które przez lata zaszły wokoło nas. Nawet sobie nie zdajemy sprawy jak wiele. Planuję wydać taki album, już wstępnie rozmawiałem z władzami samorządowymi. Co z tego wyjdzie? Czas pokaże.

U.R.: W Internecie można wejść na stronę „Jan Stachura Fotografia”, a tam znajdziemy m.in. zakładki fotografii lotniczej i krajobrazowej. Piękny i efektowny sposób na połączenie dwóch pasji został poszerzony o zatrzymane w kadrze obrazy z dronu. Czy to kolejna pasja Pana Jana?

J.S.: Myślę, że jest to kolejna ciekawa forma uwiecznienia z nieba tego, co na ziemi. Chociaż w tym przypadku ja stoję na ziemi i taktuję to, jaką ciekawą formę spędzania czasu, jednak lotów dron nie zastąpi.

U.R.: Tak oto Jan Stachura, pasjonat paralotniarstwa i fotografiki dzieli się swoimi marzeniami. A jakie plany przyszłość?

J.S.: Na pewno chciałbym wydać ten album ze zdjęciami zrobionymi na przełomie 20 lat, dalej latać i fotografować, wędrować z rodziną i cieszyć się życiem każdego dnia, a co jeszcze los przyniesie, to się okaże.

U.R.: Panie Janie dziękuję serdecznie za rozmowę i życzę… No właśnie, czego się życzy paralotniarzom?

J.S.: Paralotniarzom, tak jak i lotnikom, tyle samo lądowań, co startów.

U.R.: W takim razie życzę tyle samo lądowań, co startów oraz spełnienia kolejnych marzeń przepełnionych pomyślnym wiatrem w blasku zachodzącego słońca.

Z paralotniarzem i fotografikiem Janem Stachurą rozmawiałam z wielką przyjemnością, a teraz czekam na Jego nowy album.

Fotografie z archiwum Jana Stachury.