Nie deptać stokrotek*

Tyle lat, wspomnień i młodość gorąca.

Kto z moich lat nie pamięta szarości dnia każdego, tej monotonii i … barw ukrytych to tu, to tam…

Młodość ma swoje prawa, a wiek dojrzały?

Gdzieś zapodziała się lekkość słowa, frywolność myśli schowała się do szuflady wspomnień, a codzienność dnia przepełniła dostojność i poprawność „polityczna”.

Przecież tak nie można żyć!

I wówczas warto rozejrzeć się w około, spojrzeć w głąb siebie,  przewietrzyć szufladę i umysł… zobaczyć piękno rozsiane to tu, to tam!

„Nie deptać stokrotek… nie wolno zapomnieć, to ważne ogromnie, to serce dyktuje ten protest. (…)”*

Jak stokrotka polna bez prawa istnienia podnosi ku słońcu swoje ramiona, kolorami wiosny tworzy na łące pejzaż niezapomniany, tak kobieta, którą kiedyś poznałam pozostawi rysę młodości, frywolność myśli, rysunek wiosny, choć nienazwany… to nie przypadek, to siła wrażeń i potęga zdarzeń… tak o dziewczynie „z sąsiedztwa”, kobiecie pełnej marzeń chciałabym słów kilka skreślić, opowiedzieć o niepowtarzalności palety barw ukrytej w  postaci Doroty, poetki, malarki, animatorki rzeszowskich zdarzeń, czyli jednym słowem Stokrotki Marzeń osobowości pełnej tęczy barw poznanej jako Dorota Kwoka.

Wielu napisało o niej bez mała, lecz ja chciałabym powiedzieć w kilku słowach o wrażeniu spotkania z kobietą zawsze młodą, pełną barw niezapomnianych i życzliwości bez miary.

Tacy ludzie w świecie współczesnego pędu do sławy to dzisiaj jak stokrotka niespodziewana na połoninie pełnej wrażeń. Nie sposób przemilczeć jej delikatność, wrażliwość i  wyczucie, dlatego ja zmilczę, jej słowa zanucę…

Sens

Zagubieni na pustyni,

samotni w blasku księżyca,

nadzy jak bezlistne drzewa.

Trwamy,

próbując odnaleźć

sens życia.

Dorota Kwoka

I kończąc myśl o Doroty Kwoka poezji warto podkreślić wraz ze słowami piosenki:

„(…)

bo chociaż stokrotka niewielka,

to w każdej jest nuta piosenki

i w każdej poezji kropelka.”*

Reasumując, Dorotko dziękuję Ci za wstęp do tomiku Jej imię… Kobieta, za te więcej niż kilka słów i czas poświęcony  nad jego strofami. Mam nadzieję, że jeszcze nie raz będę miała możliwość  z Tobą współpracować i skorzystać z Twojego talentu i życzliwości.

* tytuł i fragment piosenki zapożyczony ze słów tekstu piosenki Wandy Chotomskiej – Nie deptać stokrotek, muzyka Włodzimierz Korcz, wykonie (przed laty) Gawęda 🙂

Dorota Kwoka jest poetką, malarką i animatorką kultury. Opublikowała kilka tomików wierszy, m.in.: „Otwieranie róży”, „Na  skrzydłach wiatru”, „Jestem”, „Za progiem”, „Zamknięte w kufrze”, „Wodospadem”. Jest związana z Regionalnym Stowarzyszeniem Twórców Kultury w Rzeszowie, jest także członkiem Związku Literatów Polskich. Od 2008 roku należy do Regionalnego Stowarzyszenia Twórców Kultury, gdzie jest przewodniczącą Sekcji Teatralnej. Od 2009 roku jest członkiem Stowarzyszenia NASZ DOM RZESZÓW, w którym to Stowarzyszeniu obecnie jest członkiem zarządu. Od 2010 r. jest członkiem Towarzystwa Przyjaciół Rzeszowa i Towarzystwa Kultury Teatralnej. W 2011 roku otrzymała Nagrodę Marszałka Województwa Podkarpackiego za całokształt działalności kulturalnej. Posiada legitymację prasową Nr 13 i jest w zespole redakcyjnym miesięcznika NASZ DOM RZESZÓW. Na bieżąco współpracuje również z pismami: ECHO RZESZOWA, KURIER BŁAŻOWSKI, GŁOS TYCZYNA, BUDOWLANI. Od 2013 roku jest członkiem Związku Literatów Polskich O/Kielce. 25 czerwca 2014 r. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP odznaczył Dorotę Kwokę odznaką honorową ZASŁUŻONY DLA KULTURY POLSKIEJ. Wraz ze Stachem Ożogiem nagrała ponad 60 płyt CD z poezją własną i poetów z różnych stron kraju.