Efekt Pigmaliona

 
Rozgrzał dłońmi serce marmurowe,

próbując tchnąć w nie życie gorące,

z myślą, że obudzi zimny kamień

bezdusznego uosobienia.

 

Zakochany, bez prawa wyboru,

zamknął w garści pęk złudnie zwiewnych loków,

na wysublimowanej głowie posągu,  

i zapłakał, gdy ideał milczał uparcie.

 

Czy ożywił te usta wyblakłe

i spojrzał prawdzie w oczy?

 

Efekt wyrafinowanej dumy,

połączony z egoizmem

wytworu wyobraźni artysty,

może zawieść.

Powierzchowny blichtr

z wiekiem zmatowieje,

a kurz z upływem czasu

przysłoni urody niespotykanej blask.

 

A może, to nie mit,

i łza skruszyła twardości smak,

razem z rajskim jabłkiem,

otwierając wrota rzęs zdumione.

 

On uwierzył i otrzymał, razem z kroplą winy,

słony skały smak, pośród kropel tęczy.