wiejskie dziecko przedwojennej biedy

na polnej drodze samotności

od zawsze głodne

pośród bogactwa nielicznych

wytrwałością pokonało

strome schody drwiny

kwiatowa dziewczynka

trzech światów

snująca intrygujące opowieści

nauczyła się na pamięć

życia pośród wilków

skrobiacych atramentowe

banały

dzisiaj z tkliwością wspominam

talent wyobraźni zagubiony w tęsknocie

świat książek i pejzaże

nienasyconych wyobrażeń

wędrówka samouka

która zaszczepiła we mnie głód

przygody i faktu

zamknięty w barwnej noweli

przepowiednie nakreślone

empirią za którą tęsknię

 
niebo w górskiej dolinie

zagrzmiało

fanfary trąb anielskich

dały znak

sygnał niespodziewany

rozlał się tęczą od wschodu

starsi mówili

ze ten ślad to znamię

które od lat zasuszone

w niepamięci zdarzeń

odżyło gdy błysk

wspomnień poufnie

przykrył kurz

góra uchyliła

cień nagości

tuż przed szczytem

zrywając zasłonę milczenia

uwolniła zalotnie

echo rozmarzonej pełni

ślad prawie zapomniany

zamknięty w milczeniu skał

jestem kobietą

szepnęło fatum

imię posiwiałe od wspomnień

przykrył kurz

gdy dama nasunęła dyskretnie

szydełkowe rękawiczki

przyszarzałe dostojeństwem

szlachetnie urodzonej 

smutno w morzu słów

gołębie pocztowe

nie przyniosą już listu

kaligraficznie napisanego

piórem zaostrzonym

kleksem szykownej elegancji

nieme kino z dykcją

poskromiło warszawskie „ł”

obraz zatrzymany

w kadrze pamięci

prabacia tulącą do serca

stado potomków

z manierą wyuczoną

sztywnoscią konwenansów

 i tylko oczy promieniały

do końca dumą życzliwości

wielobarwny korowód

zderzył się ze snem

pora obudzić czujność

by niepewny krok

nie przerodził się w upadek

nie ma czasu

na spokojny dotyk dłoni

pośpiech

zburzył harmonię dwojga

a bramki

zamknęły spojrzenie

przerwana spójność

być może powróci

nim światło

przebije się przez mrok tłumu

 
spaceruję co noc po rajskim ogrodzie

a ty

wijesz się między gałęziami

i kusisz szepcząc

przenigdy nie potrafiłam

ci się oprzeć

 
po kropli szczęścia

klawisze fortepianu

nuta za nutą

skrzętnie wybijany takt

marsz aniołów

słychać dyskretnie aż tu

nawet mgła nie przesłoni

tych werbli białoskrzydłych

niosą proporce zwycięstwa

dla Ciebie i być może

kiedyś dla mnie

pewny siebie kadr nieba

rozpostarł białe obłoki

przysłaniając tajemnicę jutra

zbliżenie w teleobiektywie

pozwoliło dostrzec więcej

to przyszłość uchyliła rąbek

rozsnuwając mglistą sławę

przeszłej rozmowy

być może pojutrze

spotkamy się nie tylko

we śnie pamięci

tysiące pocałunków

po przebudzeniu

każda cząstka ciała

ukochana

od czoła po stopę

i te zamknięte

w pocałunku oczy

czarne

a może już

rozświetlone

błogi uśmiech

i piąstka

zaciśnięta na palcu

matki

sentymentalna podróż

z dzieciństwa

na zawsze w miłości

zamknięta

Wiersz pierwszoklasisty z kpiny odrobiną,

płynie szkolną nutą z tajemniczą miną.

Sztuką krótko mówić, z rymem razem gadać,

by rozśmieszyć wszystkich żart wyciąć wypada.

Główka już pracuje, ręce sprawnie chodzą,

a mnie już od rana pomysły się rodzą.

Jak opisać słowem plany i kawały,

śmiechem do łez sprawić, by dzień był wspaniały.

Dumam z piórem w ręku, po głowie się drapię…

Wena odpłynęła, pewnie pałę złapię,

bo ten wiersz to sztuka na papierze płynie,

lecz w rzeczywistości w śmiechu pewnie zginie!

P.S.

Może w pewnym wieku powagi czas już minął,

zginął gdzieś tornister razem z tęgą miną 🙂

właściwie nigdy do końca pewności nie ma

i logicznego zrozumienia

co autor miał na myśli

w dziełach tworzenia

lub twórca klasy bohomaza

hieroglifem starożytności dał znak

ku wielkiej i nieznanej

odnosząc się przyszłości

by gdy stulecie kolejne minie z hukiem

wdać się w dysputę ze świata mrokiem

tak to już z twórcą w życiu bywa

że młodość kpi sobie

ze świadomego zrozumienia

a polot z myślą przegrywa z rozmysłem

dając czasu wieki na kolejne kreacji spełnienie

i twór w kruka zmieniając dla niepoznaki

bielą przykurzy znienacka

gdy dzień jutrzejszy toastem konwertując

zmienia zapis nieporadny

w talent

kunszt sławy

dzieło istnienia

nazwisko Mistrza

piórem pamięci

drapiąc złotym atramentem

dla potomnych

w marmurze marzeń!