jak dobrze zrzucić

w korytarzu

domowego ogniska

irytujące szpilki

codziennej pracy

bariera specjalizacji

bojowo wykwalifikowana

zamienia się automatycznie

w rozdeptane kapcie

swojskiej natury

cztery ściany

zamykają przestrzeń

absorbując myśli

krwistym kawałkiem

surowej polędwicy

ułamek roboczej beztroski

na drewnie wystukuje wzory

tłuczek na chwilę uśpi umysł

świadoma przerwa izolująca

rutynę profesjonalizmu

wtorkowe wieczory

absorbuje mi taniec

krok za krokiem

unosząc się na palcach

lub wybijając rytm piętą

faluję w objęciach

ukochanego

w moim wieku

to grosz na szczęście

chwila z pasją dzieciństwa

przeobrażona

w realne kroki

w baletowej sali

pełnej zwierciadeł

chichot ironii

zza kryształowej szyby

zatrzymuje spojrzenie

w oczach partnera

w taflę lustra lepiej

niech zerkają młodzi

niedzielny poranek

przyniósł zapowiedź

słonecznego dnia

pachnącego

świeżo zmieloną kawą

i drożdżową babką

odstępstwo od pędu

szalonego tygodnia

skupiło myśli

na rozmowie

z dobrem najwyższym

taka chwila refleksji

nad życiem

i samym sobą

przy boku

drugiego człowieka

rachunek sumienia

i popiół pokutny

nastroiły dzień

wzniosłą nutą

szczerej poprawy do czasu

aż ktoś rozsypał sól

historyczne brzemię imienia

w chłopięcej aurze zabłysło

dziecięcej igraszki pogłos

w przyszłości obraz tworzy

cieniem na skale wyryty

wiarygodności ucisk

niczym śpiewne zaklinanie

z pewnością wyboru

jak struny drżenie

miłości odcieniem

frywolny przebłysk

zaklęty burzy znakiem

pomruk echem niesiony

i kpiny jawne brzmienie

lata w patosu umiarze

skłaniają do uśmiechu

bo w życiu ważne jest wszystko

co trwa w intencji

i waży więcej niż mgnienie

w niepamięci zdarzeń

imię na przekór powagi

zamknięto w młodzieńczej twarzy

widzę że jesteś głodna

chłodu północy pełnej ziaren

słońce obudziło pragnienie

gdy noc kochanków zgasła

przed świtem nim jedna z gwiazd

spadła lotem błyskawicy

prawdopodobieństwo zamarło

w bezruchu i tylko nagi księżyc

zerknął nieśmiało do ogrodu duszy

w poszukiwaniu ambrozji

nie ma żaru świetlików

ani muzyki świerszczy

jedynie ten zapach

niesiony przez wiatr

i  tylko kłosy złotowłose

zerżnięte stoją dumnie

czekając na znak spełnienia

w pełni świadome swej wartości

a bochen chleba

pachnie dostojnie

wzbudzając apetyt na życie

 
wiejskie dziecko przedwojennej biedy

na polnej drodze samotności

od zawsze głodne

pośród bogactwa nielicznych

wytrwałością pokonało

strome schody drwiny

kwiatowa dziewczynka

trzech światów

snująca intrygujące opowieści

nauczyła się na pamięć

życia pośród wilków

skrobiacych atramentowe

banały

dzisiaj z tkliwością wspominam

talent wyobraźni zagubiony w tęsknocie

świat książek i pejzaże

nienasyconych wyobrażeń

wędrówka samouka

która zaszczepiła we mnie głód

przygody i faktu

zamknięty w barwnej noweli

przepowiednie nakreślone

empirią za którą tęsknię

 
niebo w górskiej dolinie

zagrzmiało

fanfary trąb anielskich

dały znak

sygnał niespodziewany

rozlał się tęczą od wschodu

starsi mówili

ze ten ślad to znamię

które od lat zasuszone

w niepamięci zdarzeń

odżyło gdy błysk

wspomnień poufnie

przykrył kurz

góra uchyliła

cień nagości

tuż przed szczytem

zrywając zasłonę milczenia

uwolniła zalotnie

echo rozmarzonej pełni

ślad prawie zapomniany

zamknięty w milczeniu skał

jestem kobietą

szepnęło fatum

imię posiwiałe od wspomnień

przykrył kurz

gdy dama nasunęła dyskretnie

szydełkowe rękawiczki

przyszarzałe dostojeństwem

szlachetnie urodzonej 

smutno w morzu słów

gołębie pocztowe

nie przyniosą już listu

kaligraficznie napisanego

piórem zaostrzonym

kleksem szykownej elegancji

nieme kino z dykcją

poskromiło warszawskie „ł”

obraz zatrzymany

w kadrze pamięci

prabacia tulącą do serca

stado potomków

z manierą wyuczoną

sztywnoscią konwenansów

 i tylko oczy promieniały

do końca dumą życzliwości

wielobarwny korowód

zderzył się ze snem

pora obudzić czujność

by niepewny krok

nie przerodził się w upadek

nie ma czasu

na spokojny dotyk dłoni

pośpiech

zburzył harmonię dwojga

a bramki

zamknęły spojrzenie

przerwana spójność

być może powróci

nim światło

przebije się przez mrok tłumu