głód rozproszył pewność myśli

i nie pozwolił na moment skupienia

czas nie zatrzymał dysonansu

gruba pajda świeżego pieczywa

niezmiennie musiała zaspokoić

młodzieńcze pragnienie

z upływem czasu

zmienił się priorytet

niedosyt kromki chleba

ustąpił miejsca istocie bytu

przebłyski kapryśnej fortuny

pokonały apetyt

z tkliwością wspominam dotyk

dłoni niosących ukojenie

i te oczy płonące pewnością

wiedza i doświadczenie

uśmierzyły pierwszy ból

dając ukojenie

bo świat pragnie marzeń

które dają nadzieję

taki dar życia drugiego człowieka

ścieżka którą można pokonać głód

 
lato pachnie wielowymiarowo

gdy młodość staje się samodzielna

subtelny puch przyszłości

pulsuje wraz z wiatrem

roznosząc nasiona fantazji

we wszystkie świata strony

raptem perlisty śmiech

obudził ze snu zamyślenie

wyśmiał skąpą kpinę

i zagrał na nosie niepewności

gdy ukryte pod burzą loków ego

wzięło życie w swoje dłonie

marzenia ukryte w dzieciństwie

rozkwitły na progu dorosłej powagi

szeleszcząca perspektywa

podwójnego bogactwa

z rozmysłem zawirowała

dojrzałą decyzją wyboru

rozpromienione spojrzenie

opowiedziało więcej

zaklęte słowa rozbłysły w pędzie

w uśmiechu dla ludzi i życia

adres wykaligrafowano z dokładnością

przypisaną czasom przeszłym

kto dzisiaj wysyła karki z podróży

i listy pełne wykrzykników

zdziwienie wymalowane na twarzy

potwierdza szarą rzeczywistość

komórkowych informacji

zawartą w krótkim SMS-ie

odbiorca

znany z imienia i nazwiska

odebrał pozdrowienia

osobiście

listonosz zawahał się tylko przez moment

może RODO się nie dowie

 
nieodrodne dziecko swojej matki
przepełnione uczuciem do człowieka

refleksją napełnia tak wiele zdarzeń
że trudno zatrzymać się na chwilę
by obraz wielobarwny
zamknąć w krótkim wspomnieniu

od pierwszego spojrzenia
pamiętam uśmiech
prowadzący mnie za rękę
który karmił pewnością wiary
w dobro drugiego człowieka
i koniecznością troski o niego

dzwonek do bramy i głos w telefonie
dzień lub noc nigdy nie były barierą

gąszcz twarzy które przez lata
przewinęły się przez nasz dom
głosy zapisane w pamięci
zawsze były pretekstem
wyciągniętej dłoni
a za progiem czekała kromka chleba

otwarte drzwi w domu mojej matki
wykorzystano do ostatniej kropli życzliwości

 
Młoda kobieta

brzoskwini czarem

kusi starca

by namalował

świeżość życia

bez przesadnej

słodyczy

ukazując

naturalne piękno

 Dojrzała kobieta

niczym owoc

z rajskich jabłoni

pachnie

metamorfozą

zamykając

niedoskonałości

doświadczenia

wdziękiem

 Dorosła kobieta

z doświadczenia

czerpie siłę

by w winie

dojrzałym

wytrawnością

połączyć

kompromisem

miłość z mądrością

 
jak dobrze zrzucić

w korytarzu

domowego ogniska

irytujące szpilki

codziennej pracy

bariera specjalizacji

bojowo wykwalifikowana

zamienia się automatycznie

w rozdeptane kapcie

swojskiej natury

cztery ściany

zamykają przestrzeń

absorbując myśli

krwistym kawałkiem

surowej polędwicy

ułamek roboczej beztroski

na drewnie wystukuje wzory

tłuczek na chwilę uśpi umysł

świadoma przerwa izolująca

rutynę profesjonalizmu

wtorkowe wieczory

absorbuje mi taniec

krok za krokiem

unosząc się na palcach

lub wybijając rytm piętą

faluję w objęciach

ukochanego

w moim wieku

to grosz na szczęście

chwila z pasją dzieciństwa

przeobrażona

w realne kroki

w baletowej sali

pełnej zwierciadeł

chichot ironii

zza kryształowej szyby

zatrzymuje spojrzenie

w oczach partnera

w taflę lustra lepiej

niech zerkają młodzi

niedzielny poranek

przyniósł zapowiedź

słonecznego dnia

pachnącego

świeżo zmieloną kawą

i drożdżową babką

odstępstwo od pędu

szalonego tygodnia

skupiło myśli

na rozmowie

z dobrem najwyższym

taka chwila refleksji

nad życiem

i samym sobą

przy boku

drugiego człowieka

rachunek sumienia

i popiół pokutny

nastroiły dzień

wzniosłą nutą

szczerej poprawy do czasu

aż ktoś rozsypał sól

historyczne brzemię imienia

w chłopięcej aurze zabłysło

dziecięcej igraszki pogłos

w przyszłości obraz tworzy

cieniem na skale wyryty

wiarygodności ucisk

niczym śpiewne zaklinanie

z pewnością wyboru

jak struny drżenie

miłości odcieniem

frywolny przebłysk

zaklęty burzy znakiem

pomruk echem niesiony

i kpiny jawne brzmienie

lata w patosu umiarze

skłaniają do uśmiechu

bo w życiu ważne jest wszystko

co trwa w intencji

i waży więcej niż mgnienie

w niepamięci zdarzeń

imię na przekór powagi

zamknięto w młodzieńczej twarzy

widzę że jesteś głodna

chłodu północy pełnej ziaren

słońce obudziło pragnienie

gdy noc kochanków zgasła

przed świtem nim jedna z gwiazd

spadła lotem błyskawicy

prawdopodobieństwo zamarło

w bezruchu i tylko nagi księżyc

zerknął nieśmiało do ogrodu duszy

w poszukiwaniu ambrozji

nie ma żaru świetlików

ani muzyki świerszczy

jedynie ten zapach

niesiony przez wiatr

i  tylko kłosy złotowłose

zerżnięte stoją dumnie

czekając na znak spełnienia

w pełni świadome swej wartości

a bochen chleba

pachnie dostojnie

wzbudzając apetyt na życie