Adam i Ewa

w rajskim sadzie
taki sens wiersza
zrodził się na początku
a potem gdy słowo pisane
staniało do grosza
muzyką ozdobione
zadrwiło z Boga

 
Za uśmiech twój

sprzedałabym futro

z przed lat

sztuczne ale drogie

wspomnieniem

podszyte

nie broń mi odrobiny

tej ekstrawagancji

przecież nic

nie jest warte

więcej niż pereł

półuśmiech

nawet za tysiąc lat

absolutnie

 
kalejdoskop nocy zapłonął gwiazdami

istota poczęcia nie jesteśmy sami

czas oczekiwania napawa spokojem

wyciągnięte dłonie

bądź królestwo twoje

za cud narodzenia  i łaskę wieczności

odkupienie grzechów siłę twej miłości

usta szepczą cicho nektar wiary pijąc

wierzą w siłę słowa

bądź zdrowa Maryjo

chwila zamyślenia smutkiem przeplatana

za tych co odeszli do ogrodów Pana

światłość wiekuista w pokoju niech płonie

pamięć za bliskimi

dziś wspomnieniem o nich

w  spokoju rozmowa z Bogiem pojednanie

z ludźmi, z samym sobą pokoju przesłanie

chlebem śnieżnobiałym w świątecznej tradycji

hojność przebaczenia

serca i modlitwy

czas ukoić duszę nim noc nie przeminie

by usłyszeć w sercu jak z nadzieją płynie

anielskie śpiewanie pośród życia cieni

pokój dobrej woli

w Boże Narodzenie

nieznana przyszłość gdy zgaśnie słońce

gorzkie łzy w zamkniętych oczach

to Ty

śpiewać o miłości w tle płyną nut dźwięki

kto ze mną zanuci refren tej piosenki

pisać o miłości w melancholii cieniach,

kto wierszem odpowie znając sens istnienia

wyrzec się miłości księżyc gaśnie w mroku

kto mnie dziś przytuli osuszy łzę w oku

krótki wiersz o miłości w strofach zasmucenia

dzisiaj nic nie powiem wierzę w do zobaczenia

 
Bojowo zaczyna się ta opowieść

z marszem świadectwa w tle

bo wbrew pozorom

wspomnienia pamięci

są niczym kwiaty majowe

kwitną z wdziękiem

do słońca zwracając twarz nadziei.

Pustka…

Bez nadziei i marzeń nie ma  przecież nic!

Nie chcę jej widzieć nawet przez chwilę

ona przeraża swoją wszechogarniająca nicością.

A dzisiaj jest przecież maj

pachnie od świtu do świtu

świeżością zieleni

zdobioną błękitem niezapominajek

i słonecznym uśmiechem miliona stokrotek.

Niepolityczna piosenka jak gawęda nut

co rytmy czuje dzięki pogodzie ducha

na przekór telewizyjnej prognozie

protest song czyni.

Nie poddam się czarnym chmurom pesymizmu

wśród pachnącej wiosny

kolorami przetykanej szczodrze

na przekór napiszę song z muzyką

Jeszcze w ciszy nieznanej postanowiłam maszerować…

Powędruję  wraz z melodią per pedes choćby do lata!

 
Zaczęło się od papierowej,

delikatnej kartki w kratkę,

a właściwie białej stronicy na nowej drodze życia.

Piękne stroje, goście i tort weselny

wraz z piosenką „Biełyje rozy” zostały przykurzone,

a młode życie zaczęło pisać własną historię.

Na papierowej się zaczęło,

a potem to już poleciało po kolei

drewniana, cukrowa, wełniana,

jak w życiu toczyły się co roku

kolejne słodko-zwyczajne rocznice pożycia,

a wraz z nimi rosły dzieci i drzewa w ogrodzie.

Życie nabrało kształtu i smaku,

zabarwiło się nowymi marzeniami

i nadzieją na coraz bardziej wytworne życie,

aż przyszedł czas porcelanowy,

wykwintny, arystokratyczny i wysublimowany.

Zadrżała porcelana w swej maestrii

wzbudzając żal straty niewspółmiernej

i westchnięcie ulgi,

gdy dłonie zręcznie uniknęły zguby.

Dzisiaj srebrne gody

dają pewność męskiego ramienia

a dorosłe dzieci niosą pociechę radości

gdy kolejne drzewa rosną w przyszłość,

a ja pielęgnując ogród pełen kwiatów

poczekam z nadzieją na złoto

przesypując w dłoniach przyszłości

perły, rubiny, szafiry…

(patrzę, jak dzisiaj mija 25 lat)

jestem mężatką i się tego nie wstydzę!

🙂

Strzyżów, 28 kwietnia 2015 r.