widzę że otworzyłaś już oczy

przyprószone śnieżnym pyłem

kotarą rzęs zatrzepotały zalotnie

gdy ptaków pierwsze trele

rozśpiewały się tuż po nocy

niczym dzwonki srebrzyste

zapach twych perfum uwodzi

z każdym dniem coraz intensywniej

ścieli się świeżość opowieści

skropiona subtelną nutą

usta rozchylone w półuśmiechu

pierwszych promieni

zawarły w kielichu krokusa

twoje słoneczne kolory

a magnolia bielą obsypana

niczym panna młoda

składa ci ukłon

wraz z wiatru szeptem

jak dobrze że wróciłaś

i znów rozsiewasz

miłości tchnienie

 
w spojrzeniu zbocza
zatrzymano mgnienie
wiosennego zapachu

niepewny oddech
matki ziemi zauroczył
orzeźwiającym powiewem
nieskończoności

dwie odmienne wieże
strzelistością znajomą
przyciągnęły na chwilę
spojrzenie wędrowca

z gór niewysokich
schodził ku kotlinie
przetykanej szarością
i ludzkimi refleksjami

samotna pielgrzymka
w głąb podświadomości
rozważała niepewność jutra

czerwony most
w mglistym wyrazie
nieśmiało wyznaczył
nowy szlak

kręta droga na południe
przecinając głębie nurtu
pozwoli tułaczowi
oczyścić umysł i serce

fot. Krzysztof Szaro

 
błękit nieba zniewala
zauroczył wyzwaniem
wierch strzelisty samotny
nad skałami płomienie

słońce błyszczy w koronie
góry zimą rozpieszcza
fotografia magiczna
szuka gracji dla mistrza

który nocą wędrując
szlaki śnieżne przemierzał
kolorami zamieszać
tuż przed świtem błysk flesza

już zamknięte w diademie
blasku sławy ujęcie
w ciszy górskiej spotkanie
podarunek pamięci

by w przyszłości wspomnienia
zatrzymane w pokoju
szły szczęśliwe wśród ścieżek
przepełnionych nadzieją

 
Krajobraz miasta uśpiony nocą
poświatą srebra faluje skrycie,
zaklęty w kryształ balladą w bieli.

Wśród górskiej ciszy zamarło życie…

Baśniowe cienie niesione echem
czekają w mroku, a mroźnym wiatrem
Królowej Śniegu opowieść snuje
szalony aktor w śnieżnym teatrze.

Lecz rozbudzone emocje uczuć
co w sen zimowy zapadły czarem,
stąpają cicho po kruchym lodzie
z nadzieją serca, jedynym darem.

Kryształy śniegu w gwiazdy zaklęte
z nieba granatu tkliwie spadają,
drogę miłości znacząc iskrami
gdy zakochani dłonie splatają.

Lodowe sople rozgrzane śmiechem
kroplistym blaskiem wtulone w ziemię
chcą nocną porą rozpocząć taniec,
zmysłowe kroki ze śpiewnym brzmieniem.

Już jutro wzejdzie czerwienią słońce,
promieniem barwnym miłość rozgrzeje,
dla zakochanych zimowym czasem
w sercu jest wiosna, szczęścia nadzieja.

I tylko śniegu strażniczka czeka
by teatr maski przenikał chłodem
gdyż ona sztukę zimową kocha
uczucia ludzi skrywając szronem.

Rosa srebrzysta uśmiechem rozpromieniła

drogę, którą szedłeś o poranku życia.

Jeden dzień…

Zaczął się tak pięknie, wśród śpiewu ptaków

w kolorach wiosny zmierzając w nieznane,

by już w południe powiać chłodem

gdy mroczne chmury przysłoniły niebo,

a lilie skropione łez deszczem zamknęły kielichy.

Smutek nie może trwać wiecznie…

Słońce delikatnie przebiło noc dnia

promieniami złocistymi wzbudzając nadzieję

przyszłego spotkania.

Szczęście ulotna chwila…

Ułamek sekundy ogrzany promieniami

skrył się przed gradem lodu i chłodu

grzmiąc w oddali strachem ognia piekielnego.

Lecz niebo ziemię ukochało i niczym cztery pory roku

jednego dnia, dla pamięci,

porywistym wiatrem przegnało czarne chmury

by ścieżkę prawdy ukazać.

Miłość, która nigdy nie przemija…

Z chwilą rozstania znalazła drogę

przed ciemności nocą,

kierunek do nieba tęczą wyznaczony,

wspomnieniem i nadzieją spotkania.

Zdzisławie Górskiej

z okazji wydania 10 tomiku wierszy

 między brzegami pozorności

tarcza podniszczonego zegara

nasuwa wątpliwość upływających chwil

czytając wers za wersem

mam wrażenie jakby czas stanął

gdy „Godzina pąsowej róży”

uwolniła nektar wzruszeń

zamknięte sztywno stronice

rozsypały się na wietrze wspomnień

tom za tomem szeleści niecierpliwie

zagubione w szarości słowa

pomiędzy północą bukowego lasu

a południem nurtu rzeki

drwią sobie z nadchodzącej burzy

zaklęte w klepsydrze czasu

ziarna pisaku

jedno, drugie, … dziesiąte

niczym libretto

uwolniły wenę kluczem złotym

nim błysk pioruna zakłócił

bieg narracji

20 października 2016 r.

cień góry cisza

strzeliste świerki i górski potok

strumień rwący z ukrytego źródła szepce

natura w swej samotności dziewicza nieskalana

promień osamotniony pieści tkliwie nagą skałę

głos nieznany wdarł się niespodziewanie

zakłócając harmonię

a to tylko

echo

e c h o

e    c     h     o

gór milczenie

Z tomiku Na skrzydłach nadziei

Zdjęcie: Krzysztof Szaro

 
Tłum kolorowy,

radosny i pełen uniesienia

przywitał Pana

kwieciem obsypując

w potrzebie  zbawienia.

I tylko smutek Jego oczu

budził zdziwienie

trącał duszy strunę

rzucając się cieniem.

(…)

Tłum kolorowy,

wrzaskliwy, żądny zemsty

wydał wyrok

by krew przelano

za zbawienia gesty.

I tylko smutek Jego oczu

przepełniony boleścią

poruszył wiele serc,

wylał łzę niewieścią.

(…)

Tłum kolorowy,

współczesny w swej samotności

szafując uczuciami

zapomniał o prawdzie

człowieczej godności.

I tylko smutek w oczach Jezusa

przypomina o wolności,

gdy spogląda zatroskany

w imię jedynej miłości.