Rosa srebrzysta uśmiechem rozpromieniła

drogę, którą szedłeś o poranku życia.

Jeden dzień…

Zaczął się tak pięknie, wśród śpiewu ptaków

w kolorach wiosny zmierzając w nieznane,

by już w południe powiać chłodem

gdy mroczne chmury przysłoniły niebo,

a lilie skropione łez deszczem zamknęły kielichy.

Smutek nie może trwać wiecznie…

Słońce delikatnie przebiło noc dnia

promieniami złocistymi wzbudzając nadzieję

przyszłego spotkania.

Szczęście ulotna chwila…

Ułamek sekundy ogrzany promieniami

skrył się przed gradem lodu i chłodu

grzmiąc w oddali strachem ognia piekielnego.

Lecz niebo ziemię ukochało i niczym cztery pory roku

jednego dnia, dla pamięci,

porywistym wiatrem przegnało czarne chmury

by ścieżkę prawdy ukazać.

Miłość, która nigdy nie przemija…

Z chwilą rozstania znalazła drogę

przed ciemności nocą,

kierunek do nieba tęczą wyznaczony,

wspomnieniem i nadzieją spotkania.

Zdzisławie Górskiej

z okazji wydania 10 tomiku wierszy

 między brzegami pozorności

tarcza podniszczonego zegara

nasuwa wątpliwość upływających chwil

czytając wers za wersem

mam wrażenie jakby czas stanął

gdy „Godzina pąsowej róży”

uwolniła nektar wzruszeń

zamknięte sztywno stronice

rozsypały się na wietrze wspomnień

tom za tomem szeleści niecierpliwie

zagubione w szarości słowa

pomiędzy północą bukowego lasu

a południem nurtu rzeki

drwią sobie z nadchodzącej burzy

zaklęte w klepsydrze czasu

ziarna pisaku

jedno, drugie, … dziesiąte

niczym libretto

uwolniły wenę kluczem złotym

nim błysk pioruna zakłócił

bieg narracji

20 października 2016 r.

cień góry cisza

strzeliste świerki i górski potok

strumień rwący z ukrytego źródła szepce

natura w swej samotności dziewicza nieskalana

promień osamotniony pieści tkliwie nagą skałę

głos nieznany wdarł się niespodziewanie

zakłócając harmonię

a to tylko

echo

e c h o

e    c     h     o

gór milczenie

Z tomiku Na skrzydłach nadziei

Zdjęcie: Krzysztof Szaro

 
Tłum kolorowy,

radosny i pełen uniesienia

przywitał Pana

kwieciem obsypując

w potrzebie  zbawienia.

I tylko smutek Jego oczu

budził zdziwienie

trącał duszy strunę

rzucając się cieniem.

(…)

Tłum kolorowy,

wrzaskliwy, żądny zemsty

wydał wyrok

by krew przelano

za zbawienia gesty.

I tylko smutek Jego oczu

przepełniony boleścią

poruszył wiele serc,

wylał łzę niewieścią.

(…)

Tłum kolorowy,

współczesny w swej samotności

szafując uczuciami

zapomniał o prawdzie

człowieczej godności.

I tylko smutek w oczach Jezusa

przypomina o wolności,

gdy spogląda zatroskany

w imię jedynej miłości.

 
Adam i Ewa

w rajskim sadzie
taki sens wiersza
zrodził się na początku
a potem gdy słowo pisane
staniało do grosza
muzyką ozdobione
zadrwiło z Boga

 
Za uśmiech twój

sprzedałabym futro

z przed lat

sztuczne ale drogie

wspomnieniem

podszyte

nie broń mi odrobiny

tej ekstrawagancji

przecież nic

nie jest warte

więcej niż pereł

półuśmiech

nawet za tysiąc lat

absolutnie

 
kalejdoskop nocy zapłonął gwiazdami

istota poczęcia nie jesteśmy sami

czas oczekiwania napawa spokojem

wyciągnięte dłonie

bądź królestwo twoje

za cud narodzenia  i łaskę wieczności

odkupienie grzechów siłę twej miłości

usta szepczą cicho nektar wiary pijąc

wierzą w siłę słowa

bądź zdrowa Maryjo

chwila zamyślenia smutkiem przeplatana

za tych co odeszli do ogrodów Pana

światłość wiekuista w pokoju niech płonie

pamięć za bliskimi

dziś wspomnieniem o nich

w  spokoju rozmowa z Bogiem pojednanie

z ludźmi, z samym sobą pokoju przesłanie

chlebem śnieżnobiałym w świątecznej tradycji

hojność przebaczenia

serca i modlitwy

czas ukoić duszę nim noc nie przeminie

by usłyszeć w sercu jak z nadzieją płynie

anielskie śpiewanie pośród życia cieni

pokój dobrej woli

w Boże Narodzenie

nieznana przyszłość gdy zgaśnie słońce

gorzkie łzy w zamkniętych oczach

to Ty

śpiewać o miłości w tle płyną nut dźwięki

kto ze mną zanuci refren tej piosenki

pisać o miłości w melancholii cieniach,

kto wierszem odpowie znając sens istnienia

wyrzec się miłości księżyc gaśnie w mroku

kto mnie dziś przytuli osuszy łzę w oku

krótki wiersz o miłości w strofach zasmucenia

dzisiaj nic nie powiem wierzę w do zobaczenia

 
Bojowo zaczyna się ta opowieść

z marszem świadectwa w tle

bo wbrew pozorom

wspomnienia pamięci

są niczym kwiaty majowe

kwitną z wdziękiem

do słońca zwracając twarz nadziei.

Pustka…

Bez nadziei i marzeń nie ma  przecież nic!

Nie chcę jej widzieć nawet przez chwilę

ona przeraża swoją wszechogarniająca nicością.

A dzisiaj jest przecież maj

pachnie od świtu do świtu

świeżością zieleni

zdobioną błękitem niezapominajek

i słonecznym uśmiechem miliona stokrotek.

Niepolityczna piosenka jak gawęda nut

co rytmy czuje dzięki pogodzie ducha

na przekór telewizyjnej prognozie

protest song czyni.

Nie poddam się czarnym chmurom pesymizmu

wśród pachnącej wiosny

kolorami przetykanej szczodrze

na przekór napiszę song z muzyką

Jeszcze w ciszy nieznanej postanowiłam maszerować…

Powędruję  wraz z melodią per pedes choćby do lata!