w tle szklanej klepsydry
cienie zatrzymały czas
rysując na piasku obrazy
niepamięci o tobie

spoglądam zauroczona
jak pojedyncze ziarna
z niespotkanym uporem
przesuwają się w dół

nieskończoność
czy kres wędrówki

pytanie bez odpowiedzi
zawisło na ułamek
sekunda w wieczności
niczym dar widzenia

odwrócona klepsydra
znowu wybija rytm

upływającego czasu
nie zatrzyma już nikt

 
przodkowie stanęli
twarzą w twarz
z moimi myślami

dwie samotności
gdy zostają tylko
migawki historii
a tęsknota uwiera

gołębi puch
w pierzynie wspomnień
przesypał się w mrok
zapomnienia

rozmawiałam dzisiaj
z wiatrem
poruszył wiecznym
piórem

dla pamięci
niech zostanie
nim zgaśnie księżyc

bo cisza
tak jak ciemność
ma dwa oblicza

1 października 2017 r.

 
Księżycowej nocy z nutami kosmosu
gawędę uprzędzie pośród gwiazd złocistych,
miłości śpiewaniem rozbudzony nocą
przez głosy aniołów elf nazwany Mistrzem.

Słowa opowieści o życiu królestwa
na granicy nieba płyną Drogą Mleczną,
o kraju nieznanym w mgławicy Oriona
odkrywając szczęście prawdziwie bajeczne.

Tam elfy srebrzyste wśród kropli łez nocy
w kręgu zrozumienia stąpają cichutko,
z radością na twarzy i z uśmiechem w sercu
dzielą się miłością razem z dźwięczną nutą.

Pocztówka z daleka, krajobraz kosmiczny,
czułe pozdrowienia od nieznanych krain
zapisane myśli i elfów przesłanie
płyną gwiezdnym pyłem w liście nienazwanym.

To nocne szeptanie i ciszy milczenie
niesione podmuchem wiatru perlistego
płynie we wszechświecie zaklęte spokojem
by w zaciszu sennym zamienić się w niebo.

promień oślepił
wytrawne spojrzenie artysty

na moment łzą spłynęło

zwątpienie surowego piękna
rozczarowanie kadru
zamknięte w obiektywie
niepamięci rozmazane drzewa
pojedynczo przeniknęły
świadectwo obrazu
gdy polną drogą
szeptem sunął wiatr
kołysząc prawie do snu
pieśnią złudną

i tylko myszy polne
w strzyżowskiej kotlinie
emfatycznie pieszczone
ciepłem ostatniego
tchnienia lata
zamarły w bezruchu
Młodej Polski

promienny zachód słońca
na linii horyzontu
uwiódł swym artyzmem
nie tylko pędzel mistrza

refleksją
gry promiennej do dzisiaj
wzbudza nadzieję Edenu
 
 

Obraz pędzla Mistrza Wojciecha Weissa

„Promienny zachód słońca”

subtelnie nieskończony
wiatr południa
pośród traw wysokich
delikatnie musnął
wzrok uśpiony

słońce przysłoniło uśmiech
welonem cieni
gdy dłoń nieoczekiwanie
zacisnęła więź
zamykając w pocałunku
usta spragnione

kto wie
co się dzisiaj
jeszcze wydarzy
gdy księżyc samotny
zmysły odsłoni

a wraz z bielą
kwiatu paproci
niewinna noc
samotnością
spłonie

 

 

Obraz Иван Купала.Гадание на венках.2008.Доска,масло150х85 см