z dzieciństwa
zapamiętałam poranki

pierwsza szczenięca miłość
pełna białego jaśminu i bzu

wczoraj posadziłam
dwa krzewy jaśminu

pozorna głębia świadomości
iluzja przyszłych zapachów

wiem
one z czasem wyblakną
przysłonięte jesienią
zapomnienia

2 czerwca 2017 r.

fot. Pixabuy

 
zrodzony z prawdy
pokochałeś mnie
od pierwszych chwil

moje miejsce jest tu
gdzie ty

powiedz mi ojcze
dlaczego więc dziś
ronię łzy

z ziemi po okrąg nieba
w gwiazdach nieznanych
i w myśli płomiennej
mój ojcze kocham cię

dlaczego ty
w nadziei zwycięstwa
odszedłeś znów dziś
a ja wspominam
każdej chwili sens
i liczę łzy

imię ojca
bezszelestnie zamarło
na wargach

w imię miłości
umarłeś by żyć

odszedłeś by żyć
w imię miłości

 
widzę że otworzyłaś już oczy

przyprószone śnieżnym pyłem

kotarą rzęs zatrzepotały zalotnie

gdy ptaków pierwsze trele

rozśpiewały się tuż po nocy

niczym dzwonki srebrzyste

zapach twych perfum uwodzi

z każdym dniem coraz intensywniej

ścieli się świeżość opowieści

skropiona subtelną nutą

usta rozchylone w półuśmiechu

pierwszych promieni

zawarły w kielichu krokusa

twoje słoneczne kolory

a magnolia bielą obsypana

niczym panna młoda

składa ci ukłon

wraz z wiatru szeptem

jak dobrze że wróciłaś

i znów rozsiewasz

miłości tchnienie

 
w spojrzeniu zbocza
zatrzymano mgnienie
wiosennego zapachu

niepewny oddech
matki ziemi zauroczył
orzeźwiającym powiewem
nieskończoności

dwie odmienne wieże
strzelistością znajomą
przyciągnęły na chwilę
spojrzenie wędrowca

z gór niewysokich
schodził ku kotlinie
przetykanej szarością
i ludzkimi refleksjami

samotna pielgrzymka
w głąb podświadomości
rozważała niepewność jutra

czerwony most
w mglistym wyrazie
nieśmiało wyznaczył
nowy szlak

kręta droga na południe
przecinając głębie nurtu
pozwoli tułaczowi
oczyścić umysł i serce

fot. Krzysztof Szaro

 
błękit nieba zniewala
zauroczył wyzwaniem
wierch strzelisty samotny
nad skałami płomienie

słońce błyszczy w koronie
góry zimą rozpieszcza
fotografia magiczna
szuka gracji dla mistrza

który nocą wędrując
szlaki śnieżne przemierzał
kolorami zamieszać
tuż przed świtem błysk flesza

już zamknięte w diademie
blasku sławy ujęcie
w ciszy górskiej spotkanie
podarunek pamięci

by w przyszłości wspomnienia
zatrzymane w pokoju
szły szczęśliwe wśród ścieżek
przepełnionych nadzieją

 
Krajobraz miasta uśpiony nocą
poświatą srebra faluje skrycie,
zaklęty w kryształ balladą w bieli.

Wśród górskiej ciszy zamarło życie…

Baśniowe cienie niesione echem
czekają w mroku, a mroźnym wiatrem
Królowej Śniegu opowieść snuje
szalony aktor w śnieżnym teatrze.

Lecz rozbudzone emocje uczuć
co w sen zimowy zapadły czarem,
stąpają cicho po kruchym lodzie
z nadzieją serca, jedynym darem.

Kryształy śniegu w gwiazdy zaklęte
z nieba granatu tkliwie spadają,
drogę miłości znacząc iskrami
gdy zakochani dłonie splatają.

Lodowe sople rozgrzane śmiechem
kroplistym blaskiem wtulone w ziemię
chcą nocną porą rozpocząć taniec,
zmysłowe kroki ze śpiewnym brzmieniem.

Już jutro wzejdzie czerwienią słońce,
promieniem barwnym miłość rozgrzeje,
dla zakochanych zimowym czasem
w sercu jest wiosna, szczęścia nadzieja.

I tylko śniegu strażniczka czeka
by teatr maski przenikał chłodem
gdyż ona sztukę zimową kocha
uczucia ludzi skrywając szronem.