spaceruję co noc po rajskim ogrodzie

a ty

wijesz się między gałęziami

i kusisz szepcząc

przenigdy nie potrafiłam

ci się oprzeć

 
po kropli szczęścia

klawisze fortepianu

nuta za nutą

skrzętnie wybijany takt

marsz aniołów

słychać dyskretnie aż tu

nawet mgła nie przesłoni

tych werbli białoskrzydłych

niosą proporce zwycięstwa

dla Ciebie i być może

kiedyś dla mnie

pewny siebie kadr nieba

rozpostarł białe obłoki

przysłaniając tajemnicę jutra

zbliżenie w teleobiektywie

pozwoliło dostrzec więcej

to przyszłość uchyliła rąbek

rozsnuwając mglistą sławę

przeszłej rozmowy

być może pojutrze

spotkamy się nie tylko

we śnie pamięci

tysiące pocałunków

po przebudzeniu

każda cząstka ciała

ukochana

od czoła po stopę

i te zamknięte

w pocałunku oczy

czarne

a może już

rozświetlone

błogi uśmiech

i piąstka

zaciśnięta na palcu

matki

sentymentalna podróż

z dzieciństwa

na zawsze w miłości

zamknięta

Wiersz pierwszoklasisty z kpiny odrobiną,

płynie szkolną nutą z tajemniczą miną.

Sztuką krótko mówić, z rymem razem gadać,

by rozśmieszyć wszystkich żart wyciąć wypada.

Główka już pracuje, ręce sprawnie chodzą,

a mnie już od rana pomysły się rodzą.

Jak opisać słowem plany i kawały,

śmiechem do łez sprawić, by dzień był wspaniały.

Dumam z piórem w ręku, po głowie się drapię…

Wena odpłynęła, pewnie pałę złapię,

bo ten wiersz to sztuka na papierze płynie,

lecz w rzeczywistości w śmiechu pewnie zginie!

P.S.

Może w pewnym wieku powagi czas już minął,

zginął gdzieś tornister razem z tęgą miną 🙂

właściwie nigdy do końca pewności nie ma

i logicznego zrozumienia

co autor miał na myśli

w dziełach tworzenia

lub twórca klasy bohomaza

hieroglifem starożytności dał znak

ku wielkiej i nieznanej

odnosząc się przyszłości

by gdy stulecie kolejne minie z hukiem

wdać się w dysputę ze świata mrokiem

tak to już z twórcą w życiu bywa

że młodość kpi sobie

ze świadomego zrozumienia

a polot z myślą przegrywa z rozmysłem

dając czasu wieki na kolejne kreacji spełnienie

i twór w kruka zmieniając dla niepoznaki

bielą przykurzy znienacka

gdy dzień jutrzejszy toastem konwertując

zmienia zapis nieporadny

w talent

kunszt sławy

dzieło istnienia

nazwisko Mistrza

piórem pamięci

drapiąc złotym atramentem

dla potomnych

w marmurze marzeń!

 
wierzyłam w dobre zakończenia

w opowieściach z morałem  

i księcia który zawsze

może uratować piękną księżniczkę

w zagmatwanej intrydze

nieprzewidziane zawirowania losu

tak aby do końca nie było wiadomo

czy bajka zakończy się happy endem

i tak dopadła mnie dorosłość

w dosłownym tego słowa znaczeniu

nikt nie zaśpiewał „sto lat”

nikt już nie składa życzeń

więc siedzę sobie cicho w trawie

rzucając tęskne spojrzenie

za młodości cieniem

zapach wiosennej mocy nadchodzi

a na horyzoncie linia

przełamana góry rysem

wyznacza prawdopodobny cel

gdy słońce chyląc się ku upadkowi

rozpromieniło szlak

tej nocy samotne drzewo

będzie moim przyjacielem

koniec wędrówki kusi

niedbale ogrzewając ziemię

zatrzymana w kadrze obrazu

myśl obudziła się w zadumie

bo może już jutro książę z bajki

pocałuje żabę na szczęście

by fantazja była prawdziwa

i morał miała krótki

zamknięty w obrazie oczekiwania

nim nocy ciemność znów nastanie!
 
 

fot. zapożyczone od „Pochodzisz ze Strzyżowa, jeżeli…”

zawsze niepokorna

cenię odmienność

myśli by polemizować

wykładać własne racje

ucząc się mądrości innych

szaleństwo pochłaniam

płomieniem o zmroku

czerpiąc energię

o świcie poranka

zapełniam życia czar

jestem kobietą

w dosłownym

znaczeniu słowa

płynąc pod prąd

naprzeciw i przekór

przeznaczeniu

 
chciałeś mi wiersz przeczytać

o miłosnym pożądaniu

ty dla mnie słowami poety

chwila niezapomniana

w szepcie słów

mężczyzny do kobiety

szkoda że czas poezji przeminął

nieubłaganie zamilkł w strofach

poeta przelał na papier słowa

nastrój prysł wraz z manierą

a między nami już nic

ani poezja ani rozmowa

dzisiaj przyszłości wiersze

liryką mogły być śpiewane

lecz aktor milczy samotny

odrzucił maskę kochanka

zaniechał wspólnych marzeń

zaprzepaścił miłość na zawsze

* do rozważań zapożyczone z tytułu wiersza Adama Asnyka

bez gwiazd i księżyca

nocą ciemną wędrują sny

w ułamku sekundy zespalając wróżbę

senne omamy zawładnęły energią

przed północy kotarą skrywając

piękno i koszmar

czarowne konie w mroku swobody

energia żywiołu  wpisana w życiorys

w poszukiwaniu  wolności słychać tętent rumaków

rys wyobraźni zadrżał burząc harmonię

ociężale próbuje wyrwać się samotny

z idylli dręczącej próżne marzenia

uwalniając ogiery w majestacie przyrody

pycha przepowiedni naznaczyła

nieskrępowane emocje życia i śmierci

 
widzę że zamarzasz

kraina marzeń skuta lodem

myśli spowite mgłą

uśpione zimnem zwątpienia

szukają przyjaciela

czekając na wiatr odnowy

serce zamarło przerażone

czując rozchodzącą się pustkę

samotność egzystencji

daleka od doskonałości

to głód

zatoczył kolejny krąg

rozsiewając plagę wirusów

przeciwko miłości

zapomniałaś już

o ogniu namiętności

który może roztopić

zamrożone myśli

pokochać siebie

ostatnia deska ratunku

przed samotnością