wierzyłam w dobre zakończenia

w opowieściach z morałem  

i księcia który zawsze

może uratować piękną księżniczkę

w zagmatwanej intrydze

nieprzewidziane zawirowania losu

tak aby do końca nie było wiadomo

czy bajka zakończy się happy endem

i tak dopadła mnie dorosłość

w dosłownym tego słowa znaczeniu

nikt nie zaśpiewał „sto lat”

nikt już nie składa życzeń

więc siedzę sobie cicho w trawie

rzucając tęskne spojrzenie

za młodości cieniem

zapach wiosennej mocy nadchodzi

a na horyzoncie linia

przełamana góry rysem

wyznacza prawdopodobny cel

gdy słońce chyląc się ku upadkowi

rozpromieniło szlak

tej nocy samotne drzewo

będzie moim przyjacielem

koniec wędrówki kusi

niedbale ogrzewając ziemię

zatrzymana w kadrze obrazu

myśl obudziła się w zadumie

bo może już jutro książę z bajki

pocałuje żabę na szczęście

by fantazja była prawdziwa

i morał miała krótki

zamknięty w obrazie oczekiwania

nim nocy ciemność znów nastanie!
 
 

fot. zapożyczone od „Pochodzisz ze Strzyżowa, jeżeli…”

zawsze niepokorna

cenię odmienność

myśli by polemizować

wykładać własne racje

ucząc się mądrości innych

szaleństwo pochłaniam

płomieniem o zmroku

czerpiąc energię

o świcie poranka

zapełniam życia czar

jestem kobietą

w dosłownym

znaczeniu słowa

płynąc pod prąd

naprzeciw i przekór

przeznaczeniu

 
chciałeś mi wiersz przeczytać

o miłosnym pożądaniu

ty dla mnie słowami poety

chwila niezapomniana

w szepcie słów

mężczyzny do kobiety

szkoda że czas poezji przeminął

nieubłaganie zamilkł w strofach

poeta przelał na papier słowa

nastrój prysł wraz z manierą

a między nami już nic

ani poezja ani rozmowa

dzisiaj przyszłości wiersze

liryką mogły być śpiewane

lecz aktor milczy samotny

odrzucił maskę kochanka

zaniechał wspólnych marzeń

zaprzepaścił miłość na zawsze

* do rozważań zapożyczone z tytułu wiersza Adama Asnyka

bez gwiazd i księżyca

nocą ciemną wędrują sny

w ułamku sekundy zespalając wróżbę

senne omamy zawładnęły energią

przed północy kotarą skrywając

piękno i koszmar

czarowne konie w mroku swobody

energia żywiołu  wpisana w życiorys

w poszukiwaniu  wolności słychać tętent rumaków

rys wyobraźni zadrżał burząc harmonię

ociężale próbuje wyrwać się samotny

z idylli dręczącej próżne marzenia

uwalniając ogiery w majestacie przyrody

pycha przepowiedni naznaczyła

nieskrępowane emocje życia i śmierci

 
widzę że zamarzasz

kraina marzeń skuta lodem

myśli spowite mgłą

uśpione zimnem zwątpienia

szukają przyjaciela

czekając na wiatr odnowy

serce zamarło przerażone

czując rozchodzącą się pustkę

samotność egzystencji

daleka od doskonałości

to głód

zatoczył kolejny krąg

rozsiewając plagę wirusów

przeciwko miłości

zapomniałaś już

o ogniu namiętności

który może roztopić

zamrożone myśli

pokochać siebie

ostatnia deska ratunku

przed samotnością

czytałam list

Bonapartego do Józefiny

potem drugi

trzeci i kolejne

zazdrość ścisnęła serce

gdy wzrok słowa przenikał

szukając współczesnych

poematów chwili

w pośpiechu skreślonych

opuszkiem pamięci

gdy jego słów

potok płynął spieniony

niczym kochanek

rwąc uczucia prawdziwe

bo czym jest dziś miłość

w sms-a treści

gdzie „Tysiąc ucałowań słodkich,

czułych i jedynie do ciebie należących”*

na ekranie komórki nijak się nie zmieści

*List III do Józefiny,

Napoleon Bonaparte w Mediolanie

17 lipca 1796