Najdalej wysunięte miejsce, mocno wrzynające się w bezmiar oceanu, a może tylko morza…

Jeden tu, drugi tam, narażone na wiatru chłostę i bieli kipiel spienioną stoją samotne, wnikliwe i przepełnione dumą istnienia!

Charakterystyczne geograficznie, niezrozumiałe logicznie, ale nadzieją otulone w myśli poetyckiej.

Tylko przez chwilę zastanawiałam się jak opisać kolejną osobę i jej historię, jak nakreślić postać znaną, więcej – sławną, a jednocześnie wrażliwą. 

I tak to w życiu jest, zapłonie iskra, wystarczy chwila, błysk myśli by postać nabrała jedynego, choć subiektywnego kształtu ukazując prawdziwy charakter.

Jak to zwykle  bywa i tym razem obraz, a właściwie dwa zazębiające się podsunęła mi sama Autorka, po pierwsze już tytułem książki „Przylądki mojej nadziei” – poetka strzyżowska – Zdzisława Górska, sama, być może nieświadomie nakreśliła swoją postać. Gdyby ktoś przypuszczał, że  mój portret artystki ujęty w pierwszych słowach jest chybiony, to będę z nim polemizować, bo…

ponadto wiele lat temu oczarował mnie pewien obraz, kwiaty, delikatne, kruche margerytki pachnące w niezapomnianym spojrzeniu, wiele myśli splecionych glinianym dzbanem…

Prawdopodobnie Zdzisia już wtedy nieświadomie (1999 rok) w obrazie oddała własna naturę, pod glinianą warstwą stabilności skrywając wiele delikatnych witek zakończonych subtelnymi kwiatami. I tak biorąc w krzyżowy ogień wszystkie za i przeciw subiektywnej oceny wyrósł mi prawie głaz, niezniszczalny na przekór fali i wiatrom, który podczas spaceru, wśród słońca blasku ukazuje piękno i kruchość kwiatów polnych, jedynych i niepowtarzalnych, nawet pośród nadziei wspomnień, bo…

udało się

29.11.2001

udało mi się uczłowieczyć

kamień

pogładziłam go po twarzy

mokrej od rosy

szłam za śpiewem ptaka

ukrytego w zasłonie drzew

trawy pokorne ocierały

moje stopy

z pyłu dróg

przystanęłam nad lustrem rzeki

aby zobaczyć niebo

nie było mostu

przewodnik nie czekał

bez obola w dłoni

było mi dane iść

jeszcze

z tomiku Zdzisławy Górskiej „Po rajskim jabłku ziemi idę”

Nota biograficzna /skrócona/.

Zdzisława Górska –  poetka, prozatorka, publicystka, eseistka i malarka. Urodzona w Strzyżowie, gdzie obecnie mieszka. Kilka lat mieszkała

w USA, to ma wyraz w Jej twórczości. Od 2003 roku – jest członkiem ZLP O/w Rzeszowie. Od 2004 roku jest członkiem Polish American Poets Academy w Wellington N.J. USA.

Laureatka wielu konkursów poezji: „O laur WiM” Strzyżów 1995 i 1996; „O lampę Łukasiewicza” Krosno 2000. także II i III miejsca; W ”Konfrontacjach” – Leszno 1999 i 2000 – II i III miejsca. Są też II i III miejsca w konkursach w Tarnowie, Świdniku, Dukli, Piwnicznej. Najważniejsze nagrody: w USA to I i II miejsce w Konkursie Kongresu Polonii Amerykańskiej w 2003 roku.

W 2012 roku otrzymała Grand Prix w konkursie „Dać Świadectwo”, jako nagrodę – wydano tomik poezji „Wyprzedaż złudzeń”

Autorka 9 tomików wierszy:

1. „Wieczne źródło” – 1996
2. „Przesiewanie czasu” – 1999
3. „Po rajskim jabłku Ziemi idę”- 2002
4. „Atlantycka Huśtawka” – 2006
5. „Ojcu Świętemu Janowi Pawłowi II w darze” -2007”
6. „Warto być” – 2007
7. „Odlatuje czas” – 2012
8. „Wyprzedaż złudzeń” – 2012,
9. „Ponad czasem” – 2014., na pamiątkę beatyfikacji Jana Pawła II.

—- i jednej książki prozą – „Przylądki mojej nadziei”- 2010, związanej z pobytem w USA i z Polską.

Za tomik poezji „Atlantycka huśtawka” w roku 2007 otrzymała „Złote Pióro” – w kategorii – poezja, Honorową Nagrodę ZLP O/w Rzeszowie.

W kategorii proza, drugie „Złote Pióro” otrzymała za „Przylądki mojej nadziei” w roku 2011. Publikowała w nowojorskim „Nowym Dzienniku” wiersze i prozę, w Radio Polonijnym miała szereg wywiadów w TV Rzeszów /Janusz Koryl – Telewizjer literacki/, W radio Rzeszów – wywiad z Ireną Markowicz po wydaniu książki „Ponad czasem” – 2014, w Magazynie Literackim Janusza Fąfary – marzec 2015.

Jej wiersze znajdują się w kilkunastu antologiach polskich i słowiańskich, emigracyjnych i rzeszowskiego Oddziału ZLP., a taże w antologii „Z Wiarą wiar”Instytutu Papieża Jana Pawła II.

Odznakę „Zasłużony działacz kultury” w 2002 roku przyznał autorce Minister Kultury. Miasto i Powiat Strzyżów uhonorowało autorkę dyplomem „Zasłużony dla Miasta i Powiatu” w roku 2002 i 2005.W roku 2009 otrzymała Honorową Nagrodę Miasta Strzyżowa w dziedzinie Oświaty i Kultury „Statuetkę Św. Michała”. Publikuje od roku 1996 w pismach polskich i zagranicznych. Czynnie uczestniczy w pracach ZLP O/w Rzeszowie, w życiu kulturalnym Rzeszowa i Strzyżowa.

Zdjęcie autorstwa Mieczysława A. Łypa

Sentymentalna podróż do Niebylca wspomnieniem uśmiechu pozostała do dziś gdy obrazy  słowem malowane wieczorową porą z czułością w sercu płyną.

Czasami nawet nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie ile emocji i wzruszeń może przynieść konkurs poezji recytowanej i śpiewanej. Osobiście doświadczyłam tych uczuć gdy w dniu 20 marca 2015 r., tuż po zmroku w Gminnym Ośrodku Kultury w Niebylcu uczestniczyłam jako członek jury w konkursie pod nazwą „Pamiętamy”.

Poświęcony pamięci św. Jana Pawła II konkurs poezji rozpoczęła Alicja Murias dwoma utworami: „Przeprosiny Boga”, Jana Kasprowicza i fragmentem „Pieśni o słońcu niewyczerpanym, „ Karola Wojtyły. Wspominam tę młoda dziewczynę, gdyż wiem jak trudno jest rozpoczynać jakikolwiek występ, a co dopiero mówić o występie w konkursie recytatorskim, gdzie trema i emocje wibrują po sali niczym kule ogniste czyhając na każde potknięcie deklamatora.  Jednak tego wieczoru Alicja oparła się pokusom onieśmielenia i rozpoczęła konkurs z impetem na miarę zwycięstwa, w efekcie końcowym otrzymując wyróżnienie. Miłość do wierszy wiele wybacza, o czym mógł się przekonać Damian Krupski, który pomimo potknięcia w czasie recytacji fragmentu „Tryptyku rzymskiego” Karola Wojtyły również otrzymał wyróżnienie.   Trzeba przyznać, że zarówno młodzież jak i nauczyciele zaangażowani w przygotowanie swoich podopiecznych do interpretacji tekstów dołożyli wiele starań i uwagi co w efekcie bardzo podniosło poziom tego konkursu. Myślę, że bezwzględnie wymaga to podkreślenia, gdyż tak widoczne zaangażowanie w pracę z młodzieżą w przyszłości również przyczyni się do podniesienia rangi tego konkursu, czego życzę zarówno organizatorom jak i wykonawcom. Następne wyróżnienie otrzymała Natalia Prasoł za wykonanie „Bliscy i oddaleni” Jana Twardowskiego oraz fragmentu „ Kamieniołom” Karola Wojtyły. Skromna i sympatyczna dziewczyna z wielką wrażliwością wyrecytowała wyżej wymienione utwory.

Kolejne  wyróżnienie za ekspresje recytatorskie otrzymała Jagoda Gruba. „Żona Lota” Józefa Łobodowskiego w jej wykonaniu zamieniła w słup zachwytu całą salę.

Zanim przejdę do zwycięzców muszę podkreślić, że poziom konkursu był naprawdę wysoki, a 10 uczestników szkół gimnazjalnych z Niebylca, Połomi, Gwoźnicy Górnej i Konieczkowej stanęło na wysokości zadania  i z wielkim zaangażowanie wykonało recytację bardzo trudnych wierszy. Zawiłość wybranych utworów, ich złożoność, a nawet archaizmy zmusiły wykonawców do pełnej mobilizacji odtwórczej, by przekaz tych poematów został właściwie odebrany zarówno przez jury jak i widownię.

Tym bardziej gratulacje i duże brawa należą się dla Pań nauczycielek w osobach: Cecylii Machoś, Marty Leszczak, Anny Borkowskiej oraz Marii Znamierowskiej za przygotowanie i pomoc w wyborze wierszy i ich interpretacji.

Jednak nie wszyscy mogą być wygranymi. Istotą rywalizacji i walki o zwycięstwo jest właśnie zwycięstwo i medal niczym w sporcie.

Tylko idea wygranej pozwoli spodziewać się również w przyszłym roku wysokiego poziomu konkursu i recytacji pełnej wzruszeń.

Jury w składzie: ks. dr Czesław Goraj – proboszcz niebyleckiej parafii, Wiktor Bochenek – dyrektor Gminnego Ośrodka Kultury w Niebylcu oraz ja po burzliwej acz jednogłośnej naradzie postanowiliśmy przyznać cztery w/w wyróżnienia oraz trzy główne nagrody w konkursie poezji recytowanej i śpiewanej pod nazwa „Pamiętamy”.

O wyróżnieniach już wspomniałam, teraz chciałabym opowiedzieć o wygranych, triumfatorach niebyleckiego konkursu z dnia 20 marca 2015 r.

To oni swoja postawa uwiedli cała salę, a brawa za deklamacje przypieczętowały sukces zwycięzców!

Trzecie miejsce jury przyznało Arturowi Dopartowi za deklamację „Sporu” – Juliana Ejsmonda oraz fragmentu „Tryptyku rzymskiego” – Karola Wojtyły. Rewelacyjna barwa głosu, odpowiednia intonacja i postawa sprawiły, że Artur oczarował nie tylko jury ale i publiczność, która gromkimi brawami nagrodziła jego występ, na miarę medalu.

Drugie miejsce i nagroda powędrowały do Klary Borkowskiej. Młodziutka gimnazjalistka świetnie zinterpretowała fragment „Pieśni o Bogu ukrytym” _ Karola Wojtyły i doskonale oddała nastrój wiersza Zbigniewa Herberta „Domysły na temat Barabasza”. I tak wolnym krokiem dochodzimy do finału, wielkiego zakończenia świetnego konkursu recytatorskiego, którego zwyciężczynią została Żaneta Rykała! „Sumienie” Ewy Stadtmüller  w jej wykonaniu uderzyło w niejedną strunę ukrytą w sercu, a fragment „Pieśni o Bogu ukrytym” Karola Wojtyły wzruszył perfekcyjnym wykonaniem. Nikt z jury nie miał cienia wątpliwości, że puchar zwycięzcy przypadnie właśnie Żanecie Rykale. Jeszcze raz zasłużone gratulacje Żanetko dla Ciebie.

Dzisiaj muszę przyznać, że podczas tego wieczoru niejednokrotnie włos się zjeżył, a łza w oku zakręciła ukradkiem ze wzruszenia. I już bym mogła skończyć gdyby nie fakt, że wieczór poezji został ozdobiony przepięknie śpiewem. Ponieważ  do konkursu poezji zgłosiły się tylko dwie „drużyny” muzyczne, jury jednogłośnie postanowiło im obu przyznać dyplom za udział w konkursie. I tak wyróżnienia otrzymali Martyna Kozdraś i Bartłomiej Piwowar za „Wieżę modlitwy” Piotra Rubika oraz Dominika i Julia Saneckie za „Strumień” Piotra Rubika.

Podsumowując mogę tylko powiedzieć, że zaszczytem dla mnie było ocenianie tak wspaniałej młodzieży i mam nadzieję, że jeszcze kiedyś dane mi będzie miłością poezji odpłacić powtarzając za Karolem Wojtyłą i za Jego Pieśnią o Bogu ukrytym:

Miłość mi wszystko wyjaśniła,

miłość wszystko rozwiązała –

dlatego uwielbiam tę Miłość,

gdziekolwiek by przebywała.

                                                                                                          z  uśmiechem sentymentalnym

                                                                                                                    powspominałam

Sobotnie popołudnie zapłakało niespodziewanie deszczem, niczym proroctwo porażki.

Raptownie powiało chłodem, a niebo straciło lazuru blask, gdy 9 maja 2015 r. drużyna pełna wiary w zwycięstwo stanęła do walki o nową przyszłość!

Pośród kropel niepogody z pazurem woli wygrania stanęli do walki:

Mateusz Czernik

Michał Dąbrowski

Krzysztof Niemiec
Sanil Shetty

Damian Wojdyła

Towarzyszył im jak zwykle pełen niezłomnej wiary w zwycięstwo, trener Mieczysław Niemiec, skromny człowiek, niewielkiej postury, ale wielkiego ducha.

I zaczęło się!

Drużyna przeciwna Klub Sportowy Galaxy Białystok (w żółtych koszulkach na zdjęciu) stanęła naprzeciwko naszych tenisistów Strzelca Frysztak.

Jeżeli byłeś kiedyś na jakikolwiek sportowych zawodach to wiesz, rozumiesz i czujesz zapach walki. Bez krwi i broni, a jednak wola zwycięstwa wyryta na twarzach wszystkich młodych mężczyzn przyczyniła się od razu do podniesienia atmosfery na boisku.

Ja jestem zapalonym kibicem tenisa stołowego i naszej drużyny Strzelec Frysztak więc gdy tylko mam możliwość to kibicuję, oczywiście jak to jest w mojej naturze głośno, trzymając kciuki pomiędzy brawami za naszą drużynę.

A wczoraj było za co trzymać kciuki!

Pierwszy z dwumeczu o prawo wejścia do Ekstraklasy, więc emocje wirowały po sali niesione burzą oklasków. Zagrzewani przez kibiców zawodnicy walczyli do końca by wygrać wczorajszy mecz. Walka była zacięta, a przeciwnik wysokiej klasy.

Dlatego dzisiaj wspominam mecz z uśmiechem, bo zwycięstwo naszej drużyny tym bardziej cieszy. Już w sobotę dało nadzieję na nowe, wykwintne i ze smakiem wyższej rangi granie, a dzisiaj daje nadzieję, że już niebawem rewanż w Białymstoku skończy się wygraną lepszych czyli GMKS Strzelec Frysztak.

Trzymając kciuki za super sympatyczną drużynę wspominam emocje wczorajszego wieczoru, a zdarte gardło przypomina o wyjątkowym smaku zwycięstwa. Wynik 6:4 dla naszych napawa radością i daje nadzieję… ciiiiii nie zapeszajmy…

Oby równie skutecznym podczas rewanżu, czego życzę drużynie z całego serca!

Bo tak właśnie rodzą się legendy, tak tworzy się historia…

Imieniny minęły szybko. Jak zwykle Florian obchodził je hucznie z gronem zaprzyjaźnionych i sympatyków, nie koniecznie strażaków.

Przyszli przyjaciele i rodzina  oraz cała strażacka brać!

Były kwiaty, fanfary i śpiew. Dla każdego coś miłego, jak to na imieninach zwykle bywa.

Najpierw goście po kolei, jeden za drugim z życzeniami pomyślności jak zwyczaj nakazuje, potem spotkanie wieczorne. Każdy imieniny świętuję, w imieniu Floriana wielu (popatrz tysiące) w galowych mundurach ze sznurem złoto błyszczącym, pierś dumnie wypięta…

Święto Solenizanta rozpoczęto, uhonorowano wielu, zabrzęczały medale niczym monety bezcenne za odwagę i honor na klapie przypięte, a może gwiazdka na pagonie nowym złotem błyśnie, zasługi za dzielność, ktoś dłoń uściśnie…

Co roku, w maju, czwartego dnia z rzędu święty Florian strażakom od rana celebruje, pamięcią i godnością z dumą swoich strzeże, a oni w podzięce Florianowi składają pacierze i tylko problem w straży jeden – jak kobietę – strażaka przyjąć do macierzy, gdy język polski spłatał figla  niespodzianie, w zawodzie strażak nie znalazł miejsca dla niej.

W kraju ojczystym zawodów w służbie wiele, mamy sędziny, prokuratorki, pielęgniarki, policjantki, i inne, choćby misjonarki, a kobieta strażak…

Czy to jakiś straszak lub żart werbalny że brak dla nich słowa, choć mundur galowy pasuje idealnie?

O nie moi drodzy, one też świętują, ze swojego stanu czasem też żartują, lecz na co dzień każda służbie jest oddana, wierna i z szacunkiem, służba tego warta.

A gdy 4 maja już od rana płynie, to kobieta strażak z uśmiechniętą miną, gdy wieczorny księżyc na niebie zagości razem ze wszystkim wzniesie toast – pomyślności –

śpiewając w tradycji uniesienia głosem żwawym:

Nigdy nie !    … zagaśnie…

Tyle lat, wspomnień i młodość gorąca.

Kto z moich lat nie pamięta szarości dnia każdego, tej monotonii i … barw ukrytych to tu, to tam…

Młodość ma swoje prawa, a wiek dojrzały?

Gdzieś zapodziała się lekkość słowa, frywolność myśli schowała się do szuflady wspomnień, a codzienność dnia przepełniła dostojność i poprawność „polityczna”.

Przecież tak nie można żyć!

I wówczas warto rozejrzeć się w około, spojrzeć w głąb siebie,  przewietrzyć szufladę i umysł… zobaczyć piękno rozsiane to tu, to tam!

„Nie deptać stokrotek… nie wolno zapomnieć, to ważne ogromnie, to serce dyktuje ten protest. (…)”*

Jak stokrotka polna bez prawa istnienia podnosi ku słońcu swoje ramiona, kolorami wiosny tworzy na łące pejzaż niezapomniany, tak kobieta, którą kiedyś poznałam pozostawi rysę młodości, frywolność myśli, rysunek wiosny, choć nienazwany… to nie przypadek, to siła wrażeń i potęga zdarzeń… tak o dziewczynie „z sąsiedztwa”, kobiecie pełnej marzeń chciałabym słów kilka skreślić, opowiedzieć o niepowtarzalności palety barw ukrytej w  postaci Doroty, poetki, malarki, animatorki rzeszowskich zdarzeń, czyli jednym słowem Stokrotki Marzeń osobowości pełnej tęczy barw poznanej jako Dorota Kwoka.

Wielu napisało o niej bez mała, lecz ja chciałabym powiedzieć w kilku słowach o wrażeniu spotkania z kobietą zawsze młodą, pełną barw niezapomnianych i życzliwości bez miary.

Tacy ludzie w świecie współczesnego pędu do sławy to dzisiaj jak stokrotka niespodziewana na połoninie pełnej wrażeń. Nie sposób przemilczeć jej delikatność, wrażliwość i  wyczucie, dlatego ja zmilczę, jej słowa zanucę…

Sens

Zagubieni na pustyni,

samotni w blasku księżyca,

nadzy jak bezlistne drzewa.

Trwamy,

próbując odnaleźć

sens życia.

Dorota Kwoka

I kończąc myśl o Doroty Kwoka poezji warto podkreślić wraz ze słowami piosenki:

„(…)

bo chociaż stokrotka niewielka,

to w każdej jest nuta piosenki

i w każdej poezji kropelka.”*

Reasumując, Dorotko dziękuję Ci za wstęp do tomiku Jej imię… Kobieta, za te więcej niż kilka słów i czas poświęcony  nad jego strofami. Mam nadzieję, że jeszcze nie raz będę miała możliwość  z Tobą współpracować i skorzystać z Twojego talentu i życzliwości.

* tytuł i fragment piosenki zapożyczony ze słów tekstu piosenki Wandy Chotomskiej – Nie deptać stokrotek, muzyka Włodzimierz Korcz, wykonie (przed laty) Gawęda 🙂

Dorota Kwoka jest poetką, malarką i animatorką kultury. Opublikowała kilka tomików wierszy, m.in.: „Otwieranie róży”, „Na  skrzydłach wiatru”, „Jestem”, „Za progiem”, „Zamknięte w kufrze”, „Wodospadem”. Jest związana z Regionalnym Stowarzyszeniem Twórców Kultury w Rzeszowie, jest także członkiem Związku Literatów Polskich. Od 2008 roku należy do Regionalnego Stowarzyszenia Twórców Kultury, gdzie jest przewodniczącą Sekcji Teatralnej. Od 2009 roku jest członkiem Stowarzyszenia NASZ DOM RZESZÓW, w którym to Stowarzyszeniu obecnie jest członkiem zarządu. Od 2010 r. jest członkiem Towarzystwa Przyjaciół Rzeszowa i Towarzystwa Kultury Teatralnej. W 2011 roku otrzymała Nagrodę Marszałka Województwa Podkarpackiego za całokształt działalności kulturalnej. Posiada legitymację prasową Nr 13 i jest w zespole redakcyjnym miesięcznika NASZ DOM RZESZÓW. Na bieżąco współpracuje również z pismami: ECHO RZESZOWA, KURIER BŁAŻOWSKI, GŁOS TYCZYNA, BUDOWLANI. Od 2013 roku jest członkiem Związku Literatów Polskich O/Kielce. 25 czerwca 2014 r. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP odznaczył Dorotę Kwokę odznaką honorową ZASŁUŻONY DLA KULTURY POLSKIEJ. Wraz ze Stachem Ożogiem nagrała ponad 60 płyt CD z poezją własną i poetów z różnych stron kraju.