Rymem czy prozą, historia się toczy sama,
gdy wrześniowe słońce leniwie sunie nad horyzontu mgnieniem.

Ocean Spokojny grzywami rumaków Posejdona uroczył wzrok zakochanych.
Stanęli na chwilę, rozwarli ramiona…

Piosenką z nutą szczęścia na fali, kto nie chciałby popłynąć na Bali
lecz nie w balii babci, która wraz z tarą starą w zapomnienia kącie czeka na odkrycie.

Ot, cyt umknęła chwila życia!

Blisko i daleko, wędrówka nieznana, a Atlas w koronie niewiasty zniewala, urokiem kusi,
ścieżką krętą wabi…

Wtem krzyk słychać z daleka:

– Uwaga na głowy, uwaga na nogi!
Ta srogość w głosie i mina poważna skryła skrzętnie pod grzywką niesfornie czarną kobietę,
nie puch marny, lecz profesjonalistę w każdym calu, oj bój się nawet drwalu, gdy Magda W.
z wdziękiem stanowczym nie przepuści przodem nawet żadnej owcy!
Sama w pierwszym rzędzie z flagą na antenie z radia „Via” opowieść za opowieścią, anegdoty i historie z sobie pewną wrażliwością nawija!

wraz z historią opowieści barwne, pikantne szczegóły i wiatr od pustyni w ruinach Volubilis.

Lew w spojrzeniu Meknes zamknął tajemnice, żołnierze króla unieśli przyłbice, gdy tłum kolorowy bez miary, w naiwności swojej wędruje ścieżkami razem z osłami. I ten zapach od pierwszej chwili (Maroko w przyprawach), ktoś drzwi uchylił i wszyscy z zachwytem śledzą kolejne bohaterów losy… wtem niespodziewanie odór wdarł się w nosy i zakłócił uroki uliczki z kolorowymi kramami.

Nie kupiłam tam szalu, przeszkodził ośli ryk i zapach – Maroka aksamit. I te motocykle, miniatury Europy, przetykane Marrakeszu, jak rodzynki i daktyle, mkną pośród nocy całymi rodzinami, turystom pokazując słodką figę!

przetykani kozy i osła cieniem, dzieci tej ziemi… trwa wraz z ostem oliwna zieleń gajami na zboczach. Cieszy wędrownego smakosza, gdy orzechem arganowym w zdrowie zamieni dłoń spracowana kobiety… olej rozumem wszystko dopełni.

Spacer śladami wielkich i nieznanych, dla mnie pamiątka z wakacji dla Ciebie być może nowe wyzwanie…

 

Dzisiaj tak z okazji dnia optymizmu podnoszą mnie na duchu wszelkiego rodzaju opinie i pogaduszki, które jakby na zamówienie okrasiły poniedziałek uśmiechem 
A wiadomo… jaki poniedziałek taki cały tydzień, więc tym bardziej w tym radosnym dniu także Ciebie chciałabym zarazić odrobiną optymizmu.

Bo cóż może być piękniejszego niż szczęście wypisane na roześmianym licu dziewczyny i lekko zarośniętym policzku chłopaka?

Mnie dzisiaj urzekło hasło prosto w oczy rzeczone:
– „Jesteś prawdziwą ikoną!”
usłyszałam i tylko dzięki temu, że dzisiejszy dzień optymizmu napawał mnie już od rana obowiązkiem nieustającej pogody ducha, nawet najmniejszy nerw na mych zaczerwienionych licach nie drgnął w grymasie niezadowolenia…

cudo dnia, świtało sugestii natchnieniem, nawet przez chwilę nie pozwoliło zwątpić w piękno zamknięte w pochwale mej osobowości, w całym tego słowa znaczeniu, a i jest tego niemały kawałek, nad którym nie warto się rozwodzić.

Wracając jednak do myśli na chwilę utraconej, zwiewnej w ten letni i chłodny wieczór, nadmienić muszę, że gdyby nie ten optymizm lub nawet chwila niepewności w mych myślach zakiełkowała to ikona z racji swej zabytkowej natury inny wymiar by mieć musiała!

Wszak nie zrodziła się ona z miłości do urody, inne cechy ma przypisane i nawet czasami w obrazie pisanym krytyki dopuścić się musi.

Zdrowy rozsądek wziął górę nad słowami…
niech żyje optymizm wraz z groteską, i choć magiczny czar nie będzie teraz trwał wiecznie, to nie okraszajmy go zbędna łezką!
Uśmiech na naszych twarzach niech tkwi bezpiecznie, bo jak patrzę na wiadomości to wiem, że za dużo mamy szarości, a w życiu potrzeba słonecznych odcieni, wiec przeganiając smutek cieni, pozwólmy sobie od czasu do czasu

wyryć od ucha do ucha karykaturę na pogodę ducha!

Dzisiaj zmrok nie zapadał zbyt gwałtownie. Słońce leniwie zachodziło za horyzont,

a ptaki długo jeszcze gawędziły nim wiatr głaszcząc wysokie świerki utulił dzień do snu.

Siedzę tak rozmarzona i rozkoszuję się ciszą niedzielnej sielanki, jeszcze chwila, moment, nim jutro przyjdzie.

Za ogrodzeniem chaos króluje już od kilku lat. Nieużytki ziemi zasiane wszędobylskim chwastem odstraszają.

A jeszcze tak niedawno, szumiały wokoło kłosy zbóż dojrzewające i cieszące oko złotem sytości.

Teraz nic się nie opłaca…

Nawet brzozowy zagajnik, pełen samosiewek wysmukłych zniknął wiosną. Wykosiła go pomocna dłoń!

Szkoda, bo tam gdzie rosną brzozy, tam rozsiewa się dobra energia i moc wrażeń o niespożytej sile marzeń, a jeszcze do tego las czerwonych kozaków być może…

W sumie teraz, morze chwastów faluje na wietrze, a ja siedzę i wsłuchuję się w ich szept.

Wiatr zmienił dyskretnie kierunek, rozmawia ze świerkami, które stoją dumnie i nikomu nie pozwolą zawłaszczyć swoim prawem dostojności. Samotne słowa o wolności, gdy ich gałęzie niczym dłonie spracowane gestykulują przeciwko niepewności jutra. Taka mowa ciała, ledwo zauważalna po zmroku.

Zbyt gwałtowny zwrot wiatru spłoszył ciszę, a samotny jeż w świetle księżyca wyruszył na łowy. Już pora!
Sprytny maluch tupie, z rozmysłem stawiając krok za krokiem w kierunku dobrobytu.

A ja siedzę i słucham, zmrok wyostrzył wszystkie zmysły, a noc powolnym krokiem zaczęła otulać kobiercem spełnienia, krok po kroku, do snu. Świerki przycichły, a księżyc – Pan nocy, otoczył się gwiazdami i błyszczy dumnie uśmiechając się skrycie, gdy one pojedynczo oderwane od firmamentu spadają w granatowy niebyt. Nie słychać brzęku monet, to złoto zostanie iluzją marzeń. Może jutro nadejdzie ich czas spełnienia!
Czuć ten lekki powiew przepełniony zapachem lilii. Ich kielichy rozkwitłe w słońcu, teraz zamknęły wrota pełne nektaru. Dla wybrańców otworzą się w dobrym momencie. W tym miejscu nawet świerszcz grając dziś w zielone zamarł, na chwilę wstrzymując smyczek… świetliki wróciły!

Błyszczą oświetlając spokojną wędrówkę, zamiar wyostrzył wizję, a wiatr już ucichł, wycisza emocje przed nocy mrokiem, gdy kolejna gwiazda znów spadła przecinając błyskiem niebo, oby na szczęście!

Do snu przywarły moje myśli, eksperyment zwany życiem pewnie znowu mi się przyśni.

 

 

W promieniach wiosennego słońca (a może to już nadchodziła jesień) stary wóz zaprzęgnięty w dwa konie uginał się pod słonym ciężarem smaku i pewnej dozy niepewności, skrywając w dębowych beczkach dobrobyt przyszłych pokoleń. Nie było słychać nic, ponad świergot ptaków. Tak blisko i zarazem daleko od celu wędrówki, gdy zmęczone ładunkiem prawie perszerony wraz z rosą poranka z wysiłkiem pięły się pod górę. I tylko od czasu do czasu, uderzenia metalu zakłócały spokojny  czas samotnej wędrówki przez las. Woźnica ściągnął delikatnie lejce, by beczki na wozie pełne białego skarbu, jedna obok drugiej, ustawione niemalże bez oddechu na rozdrożu dróg nie zadrżały i nie zadzwoniły niczym najcenniejsza tajemnica. Dwadzieścia solnych klejnotów, niby panny na wydaniu i jedna niewiadoma, brzęcząca sekretem fortuny…

Dwudziestolecie międzywojenne w polskiej wsi, przeświadczenie wolności i godność polnych pejzaży, przetykanych ogrodami wyobrażeń sielanki. Droga pomiędzy Wieliczką, a Niebylcem przesiąknięta wspomnieniami, a może legendą?

Prawdopodobny obraz domniemanej historii…

Być może mógł być zatrzymany kiedyś w kadrze smugi pędzla wielkich, Malczewskiego, Tetmajera, Weissa, i zapewnić tej scenie chłopomani pewność istnienia pomimo ubóstwa i głodu wiedzy.

Jednak tego poranka ekspresjonizm zagubił piękno obrazu, samotny pejzaż znaczeń, bez znaczenia dla biedy i niepewności jutra zawisł pomiędzy drzewami niebyleckiej góry, zakołysał się i zamarł, gdy wóz podskoczył nagle napotykając na swej drodze kamień. Beczki zakołysały się, pomimo własnego ciężaru, chwiejnie przeważając szalę na korzyść przyszłości!

Rżenie koni i pot na twarzy woźnicy, wspaniały widok dla artysty malarza Młodej Polski, stał się tematem bez wyrazu dla formizmu awangardy i zniknął bezszelestnie na pół wieku, by po latach uchylić rąbek nielekkiego sekretu…

Beczka ukryta złowróżbną nocą w niebyleckiej ziemi, tam gdzieś niedaleko drogi krajowej nr 9, gdzie wraz ze złotą solą dla mieszkańców wsi, znany z imienia woźnica przywiózł i zakopał skarb w sztabkach monet i klejnotach. Do dziś, to brzemię uwiera oddech ziemi, dla poszukiwaczy znacząc złoto-słony szlak wędrówki za niespełnionymi marzeniami, taki słodko-gorzki smak opowieści, która przez lata prawie zapomniana ma szansę na nowo odkryć brzęk bogactwa.

 

Kto wie, może już jutro, zamiast smaku kropli potu, stanie się szczyptą sławy odkrywców?