-
Karykatura na pogodę ducha!
-
Pamiętam tę drogę do Częstochowy
-
Eksperyment zwany życiem
Dzisiaj zmrok nie zapadał zbyt gwałtownie. Słońce leniwie zachodziło za horyzont,a ptaki długo jeszcze gawędziły nim wiatr głaszcząc wysokie świerki utulił dzień do snu.
Siedzę tak rozmarzona i rozkoszuję się ciszą niedzielnej sielanki, jeszcze chwila, moment, nim jutro przyjdzie.
Za ogrodzeniem chaos króluje już od kilku lat. Nieużytki ziemi zasiane wszędobylskim chwastem odstraszają.
A jeszcze tak niedawno, szumiały wokoło kłosy zbóż dojrzewające i cieszące oko złotem sytości.
Teraz nic się nie opłaca…
Nawet brzozowy zagajnik, pełen samosiewek wysmukłych zniknął wiosną. Wykosiła go pomocna dłoń!
Szkoda, bo tam gdzie rosną brzozy, tam rozsiewa się dobra energia i moc wrażeń o niespożytej sile marzeń, a jeszcze do tego las czerwonych kozaków być może…
W sumie teraz, morze chwastów faluje na wietrze, a ja siedzę i wsłuchuję się w ich szept.
Wiatr zmienił dyskretnie kierunek, rozmawia ze świerkami, które stoją dumnie i nikomu nie pozwolą zawłaszczyć swoim prawem dostojności. Samotne słowa o wolności, gdy ich gałęzie niczym dłonie spracowane gestykulują przeciwko niepewności jutra. Taka mowa ciała, ledwo zauważalna po zmroku.
Zbyt gwałtowny zwrot wiatru spłoszył ciszę, a samotny jeż w świetle księżyca wyruszył na łowy. Już pora!
Sprytny maluch tupie, z rozmysłem stawiając krok za krokiem w kierunku dobrobytu.
A ja siedzę i słucham, zmrok wyostrzył wszystkie zmysły, a noc powolnym krokiem zaczęła otulać kobiercem spełnienia, krok po kroku, do snu. Świerki przycichły, a księżyc – Pan nocy, otoczył się gwiazdami i błyszczy dumnie uśmiechając się skrycie, gdy one pojedynczo oderwane od firmamentu spadają w granatowy niebyt. Nie słychać brzęku monet, to złoto zostanie iluzją marzeń. Może jutro nadejdzie ich czas spełnienia!
Czuć ten lekki powiew przepełniony zapachem lilii. Ich kielichy rozkwitłe w słońcu, teraz zamknęły wrota pełne nektaru. Dla wybrańców otworzą się w dobrym momencie. W tym miejscu nawet świerszcz grając dziś w zielone zamarł, na chwilę wstrzymując smyczek… świetliki wróciły!Błyszczą oświetlając spokojną wędrówkę, zamiar wyostrzył wizję, a wiatr już ucichł, wycisza emocje przed nocy mrokiem, gdy kolejna gwiazda znów spadła przecinając błyskiem niebo, oby na szczęście!
Do snu przywarły moje myśli, eksperyment zwany życiem pewnie znowu mi się przyśni.
-
Prawo wyboru
Kształty słów zamilkły w nieznanym dla siebie otoczeniu.
Miały spojrzeć przez okno, by dostrzec piękno, a spojrzały przez kieliszek
pełen wytrawnego wina i dostrzegły… burgund!Co ten kolor znaczy dla przyszłości?
Milczą czekając na bis!
Czas uciekł przez palce frywolności, a teraz sam łapiąc się za głowę żałuje!
Takie życie…
Nie wiadomo, kiedy wykrzyknik spojrzy na Ciebie, odbierając prawo głosu!
Nie poddawaj się, walcz, przecież jesteś wolnym człowiekiem, który pragnie, kocha, marzy i myśli.
I tylko trzykropek śmieje Ci się w twarz, on sam nie odpowie, zatrzyma myśli w pół słowa,a Ty czego chcesz?
Masz prawo wyboru, więc który znak jest Ci dzisiaj bliski?
-
Słone złoto
W promieniach wiosennego słońca (a może to już nadchodziła jesień) stary wóz zaprzęgnięty w dwa konie uginał się pod słonym ciężarem smaku i pewnej dozy niepewności, skrywając w dębowych beczkach dobrobyt przyszłych pokoleń. Nie było słychać nic, ponad świergot ptaków. Tak blisko i zarazem daleko od celu wędrówki, gdy zmęczone ładunkiem prawie perszerony wraz z rosą poranka z wysiłkiem pięły się pod górę. I tylko od czasu do czasu, uderzenia metalu zakłócały spokojny czas samotnej wędrówki przez las. Woźnica ściągnął delikatnie lejce, by beczki na wozie pełne białego skarbu, jedna obok drugiej, ustawione niemalże bez oddechu na rozdrożu dróg nie zadrżały i nie zadzwoniły niczym najcenniejsza tajemnica. Dwadzieścia solnych klejnotów, niby panny na wydaniu i jedna niewiadoma, brzęcząca sekretem fortuny…Dwudziestolecie międzywojenne w polskiej wsi, przeświadczenie wolności i godność polnych pejzaży, przetykanych ogrodami wyobrażeń sielanki. Droga pomiędzy Wieliczką, a Niebylcem przesiąknięta wspomnieniami, a może legendą?
Prawdopodobny obraz domniemanej historii…Być może mógł być zatrzymany kiedyś w kadrze smugi pędzla wielkich, Malczewskiego, Tetmajera, Weissa, i zapewnić tej scenie chłopomani pewność istnienia pomimo ubóstwa i głodu wiedzy.
Jednak tego poranka ekspresjonizm zagubił piękno obrazu, samotny pejzaż znaczeń, bez znaczenia dla biedy i niepewności jutra zawisł pomiędzy drzewami niebyleckiej góry, zakołysał się i zamarł, gdy wóz podskoczył nagle napotykając na swej drodze kamień. Beczki zakołysały się, pomimo własnego ciężaru, chwiejnie przeważając szalę na korzyść przyszłości!
Rżenie koni i pot na twarzy woźnicy, wspaniały widok dla artysty malarza Młodej Polski, stał się tematem bez wyrazu dla formizmu awangardy i zniknął bezszelestnie na pół wieku, by po latach uchylić rąbek nielekkiego sekretu…Beczka ukryta złowróżbną nocą w niebyleckiej ziemi, tam gdzieś niedaleko drogi krajowej nr 9, gdzie wraz ze złotą solą dla mieszkańców wsi, znany z imienia woźnica przywiózł i zakopał skarb w sztabkach monet i klejnotach. Do dziś, to brzemię uwiera oddech ziemi, dla poszukiwaczy znacząc złoto-słony szlak wędrówki za niespełnionymi marzeniami, taki słodko-gorzki smak opowieści, która przez lata prawie zapomniana ma szansę na nowo odkryć brzęk bogactwa.
Kto wie, może już jutro, zamiast smaku kropli potu, stanie się szczyptą sławy odkrywców?
-
Noc świętojańska
-
Nim zabierze nas wiatr
-
Opary wspomnień
z dzieciństwa
zapamiętałam porankipierwsza szczenięca miłość
pełna białego jaśminu i bzuwczoraj posadziłam
dwa krzewy jaśminupozorna głębia świadomości
iluzja przyszłych zapachówwiem
one z czasem wyblakną
przysłonięte jesienią
zapomnienia2 czerwca 2017 r.
fot. Pixabuy
-
Flames of love!
W tle słychać dźwięki, podśpiewując pod nosem, w ten majowy poranek radośnie, razem z przyjaciółmi ze szkolnej ławy pojechałam na wycieczkę rowerową. Młodość otworzyła przede mną skrzydła dorosłości. Rozwiane do pasa włosy porywał wiatr, a ja pełna optymizmu myślami błądziłam nad przyszłych wydarzeń koleją. Jezioro Rokola kusiło świeżością poranka i śpiewem ptaków. Iście bawarski lanszafcik roztoczył swoje uroki przed młodzieżą i zapadł w pamięci na lata. Wówczas nie miałam nawet zielonego pojęcia, że właśnie tego roku, nim przyjdzie zima zakocham się bez pamięci. „Do zakochania jeden krok” wraz z wróżbą zielonej koniczyny zamienił się w gorące płomienie miłości.
I tak jak mi wywróżyła z kart, kobieta o nieznanym imieniu, mundur przeciął moją drogę przyszłości, zmieniając niespodziewane ścieżkę życia. Dziwne są przypadki i zdarzenia które kreują naszą rzeczywistość. Mnie uwiódł uśmiech i taniec, a potem to już pozostało mi tylko zakochać się nie tylko w chłopaku lecz również w jego mundurze.Dzisiaj po wielu latach, w inny majowy poranek, zimny lecz słoneczny naszła mnie refleksja, że płomienie miłości podsycane umiejętnie nie gasną i tylko od nas zależy czy ognisko będzie na tyle bogate, by nie umarło zasypane przez popiół i nudę.
Te spostrzeżenia od kilku dni układają mi się we wzór niebagatelny, rocznice w moim wieku coraz bardziej okrągłe, zarówno te prywatne jak i tak po prostu bliskie memu sercu, kroczą obok, dyskretnie nadając rytm życiu. Kolejna z nich ma swoje miejsce 4 maja, a ja z pewnym sentymentem patrzę na bagaż doświadczeń dwudziestu pięciu lat Państwowej Straży Pożarnej.
Związana z nią miłością życia, najpierw nieśmiało przyglądałam się jej działaniom, by z każdym dniem coraz bardziej docenić strażaków, którzy z pasją „Ludziom na pożytek i Bogu na chwałę” narażają własne życie. Czasami zapewne trudno zrozumieć istotę tej służby, jednak ja z pełną świadomością obserwuję przemiany, które towarzyszą tej formacji przez lata.
Czy widzieliście inny zawód, który przez ćwierć wieku rozrósł się i rozbudował swoją działalność, tak aby stać się służbą od „wszystkiego”?
No właśnie, ja też nie widziałam.
Górnik jest górnikiem, nauczyciel – nauczycielem, lekarz –lekarzem, sprzedawca –sprzedawcą, a dziennikarz –dziennikarzem. Wymieniać mogę bez końca. I szanując wszystkie specjalności, ich trudność i złożoność pracy, pragnę zwrócić tylko uwagę na fakt, że w 1990 roku wyszłam za mąż za strażaka, który dzielnie gasił pożary. Dzisiaj mój staż małżeński jest dłuższy niż PSP, która obchodzi srebrne gody istnienia, a ja patrzę z podziwem jak młodzi adepci sztuki pożarniczej uczą się zasad bezpieczeństwa i niesienia pomocy w każdej dziedzinie ratownictwa. Z dumą mogę powiedzieć, że strażak to wykwalifikowany człowiek, który od pierwszy swoich dni w strażnicy musi się uczyć i nieustannie podnosić kwalifikacje. Kończyć kursy, szkoły i studia, ćwiczyć i nabierać rutyny, by potem, podczas wykonywania działań ratowniczych zawsze z pewnością profesjonalisty udzielić pomocy, tam gdzie ona jest potrzebna, w każdej chwili bez względu na rodzaj zagrożenia ratować człowieka i wszystko co jest cenne, a także bezcenne, nawet z narażeniem własnego życia.
Ile potrzeba żaru i miłości by każdego dnia walczyć z żywiołem ognia, wody, wiatru, ziemi i nieuwagi człowieka?
Bez miary, bo są to nieokiełznane pokłady pasji do straży pożarnej, czasami wyssane z mlekiem matki, a czasami po prostu do zakochania jeden krok może się przerodzić we flames of love.
Wszystkim strażakom w przeddzień święta życzę, by ten ogień pasji nigdy nie wygasł, a tym którzy decydują o losie strażaka, by nie zapominali jaki rozmiar odpowiedzialności dzisiaj spoczywa na ludziach, którzy zdecydowali się pełnić służbę w tak odpowiedzialnym i wszechstronnym zawodzie. Wszystkim, którzy spoglądają na strażaków Państwowej Straży Pożarnej ze zrozumieniem – dziękuję, a Tobie życzę byś nigdy nie potrzebował strażackiej pomocy!
Fot. archiwum X
-
Strzyżowskie zakątki
Wiosna już prawie rozkwitła pełnią kolorów i zapachów, zanęciła wszystkich, gdy niespodziewanie dzisiaj spadł kolejny śnieg. Takie ostatnie podrygi zimy, która zgodnie z przysłowiem, ma prawo jeszcze gościć w naszej okolicy. Wszak powiedzonka mądrością narodu. I cieszmy się, że obserwacje pokoleń owocują w pełni, bo to znak, że po nas też może coś zostanie dla potomnych.
Krajobraz, pachnący dobrocią i zrozumieniem – wiosenny, energetyczny, przesiąknięty kroplą deszczu, z błyskiem grzmotu i tęczą nad strzyżowską ziemią. Poezja pośród górskich łąk i lasów, podszyta cieniem wiatru i ogrzana promieniem zachodzącego słońca, nim noc utuli nas do snu…
Tak właśnie członkowie Kręgu Twórczego Archē, na spotkaniach czwartkowych zmierzają się z intrygą uknutą miesiąc wcześniej, by tuż przed wieczorem odkryć kolejne oblicza własnej twórczości. Maska uczuć i zasłona niedomówień brylują na warsztatach poetyckich, szlifując umiejętności, pogłębiając wiedzę, przekuwając pomysł w pewność przekazu. Inspiracja, intencja i jego realizacja dają czasem naprawdę nad wyraz ciekawe rezultaty. Każde spotkanie jest inne, my jesteśmy inni, a jednak w tej odmienności umiemy wysnuć pajęczą nić, po której kroczymy do celu. Trudna walka z samym sobą i własną wyobraźnią może czasami zaowocować perłą poezji lub lec w gruzach nieudanego konceptu.
Ale jak to mówią jest ryzyko, jest zabawa, a do odważnych świat należy, więc Członkowie Kręgu Twórczego Archē dzielą się swoją pasją i z pewną dozą nieśmiałości czekają na oznaki aprobaty ze strony Mieszkańców ziemi strzyżowskiej, a sympatyczne przejawy akceptacji napawają nas radością i dodają skrzydeł.
Pomysły i wiersze to indywidualne postrzeganie każdego poety, stąd wielobarwność i różnorodność zarówno tematów jak i spojrzeń. My również, na co dzień jesteśmy nieposkromionymi indywidualistami, a jednak pozwalamy ujarzmić swoją niezależność i zabawić się słowem. Czasami, tymi wspólnymi pomysłami dzielimy się na stronach, pokazując różne oblicza wspólnego tematu. Takim przykładem było zmierzenie się z obrazem ziemi strzyżowskiej, który zatrzymany przez Krzysztofa Szaro w kadrze stał się motywem przewodnim wierszy Członków Kręgu.
A dzisiaj wiosna gra nam w duszy!
Przed nami jutro, Noc Kupały, a pojutrze…
Kto wie co zagra nam w duszy pojutrze?
Niepewność może być nawet intrygująca, a ja cieszę się i zachęcam ukrytych twórców do współdziałania poetyckiego, bo przecież takie nasze spostrzeżenia, pisane w chwili natchnienia, też być może będą kiedyś podwaliną dobrego przysłowia. Dzisiaj mam nadzieję, że ta wątpliwość, i ta różnorodność poetycka są podstawą do uśmiechu. Bo nie ma piękniejszej rzeczy niż uśmiech drugiego człowieka, który odpłacając Ci życzliwością rozkwita na Twój widok lub widok twojego wiersza.
I tego wiosennego uśmiechu życzę Wszystkim!
fot. Bartłomiej Bara
